Rheum nobile

especie de planta

Rheum nobile, ye una especie de planta yerbácea xigante orixinaria del Himalaya, dende'l nordés d'Afganistán, al este pel norte de Paquistán y la India, Nepal, Sikkim (India), Bután y el Tíbet a Myanmar, que se producen na zona alpina a 4000-4800 m d'altitú.[1]

Rheum nobile
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Caryophyllales
Familia: Polygonaceae
Xéneru: Rheum
Especie: R. nobile
Hook.f. & Thomas Thomson
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Botanical details

Descripción

editar

Ye una especie estraordinaria de ruibarbo (xéneru Rheum ) qu'algama 1-2 m d'altor, R. nobile sobresal percima de tolos arbustos y les yerbes baxes nel so hábitat, y ye visible al traviés de los valles una milla de distancia.[2]

R. nobile de cutiu se la llapada una planta d'ivernaderu por cuenta de la so cortina esterior de tresllúcíes bráctees que pasen la lluz visible, creando un efeutu ivernaderu, ente que bloquia la radiación ultravioleta. Estes son defenses importantes contra l'aumentu de la esposición a rayos UV-B y al fríu estremo nel so hábitat d'alta altitú.[3]

Estructura

editar

R. nobile ye una torre cónica de delicaes bráctees de color payizu, brilloses y tresllúcíes, que regularmente se superponen; les cimeres tienen cantos rosaos. Les fueyes grandes, brillantes, verde con coloraos peciolus y nervios, formen una base amplia pa la planta. El regresu de les bráctees membranoses revela, fráxiles estípules, de color rosa. Dientro d'estos tán ramificaes curties panículas de verdes y diminutes flores.[4]

El raigañu mide de cutiu 1-2 m de llargu y ye tan gruesa como un brazu, y de color mariellu brillante nel interior. Los tarmos son agradablemente ácidos , y son consumíos pola población llocal, que lu llamen a la planta Chuka. El buecu del tarmu contién una bona cantidá d'agua esteno. Dempués del floriamientu, les les bráctees dixébrense una d'otra, convirtiéndose en grueses d'un color coloráu-marrón. A midida que el frutu maurez , les bráctees cayen, dexando un tarmu farrapientos cubiertu con panículas de frutos colgantes marrones.

Brácteas

editar
 
Modelu de tamañu real de Rheum nobile , exhibida nel Muséu Nacional de Naturaleza y Ciencia , Tokyo , Xapón
 
Ilustración

Les bráctees de R. nobile miden 110-170 micres d'espesura y nun s'estremen en empalizada y capes esponxoses.[5] Elles bloquien selectivamente la radiación ultravioleta, ente que dexen pasar casi tola lluz visible , polo que les flores en desenvolvimientu y el meristemo apical tán protexíos de la intensa radiación que s'atopa nestes altitúes. Los principales bloquiadores de UV que s'atopen nes bráctees son toos quercetina flavonoides:[6]

  • La rutina , quercetina 3 - O - rutinósido : xeneralizada nes plantes cimeres ya informóse enantes en fueyes y peciolus d'otres especies de Rheum.
  • Guaijaverin , quercetina 3 - O - arabinósido : primer informe en Rheum
  • Hiperinflación , quercetina 3 - O - galactósido : xeneralizáu en plantes ya informóse enantes en fueyes y peciolus de R. rhaponticum
  • Isoquercitrina , quercetina 3 - O - glucósido : xeneralizáu en plantes ya informóse enantes en fueyes y peciolus de R. rhaponticum
  • La quercetina 3 - O - [6 "- (3-hidroxi-3-methylglutaroyl)-glucósido]: atopáu primeru na naturaleza Bloquiadores UV menores inclúin quercetina 7 - O - glucósido , quercetina, kaempferol glucósido y feruloil éster .

Taxonomía

editar

El xéneru foi descritu por Hook.f. & Thomas Thomson y espublizóse en Illustrations of Himalayan Plants , pl. 19. 1855.[7]

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. «Rheum nobile» (inglés). Flora of China. eFloras.org. Consultáu'l 11 de xunu de 2006.
  2. Eastern Himalayan alpine shrub and meadows
  3. «Rheum nobile» (inglés). Flora of China. eFloras.org. Consultáu'l 11 de xunu de 2006.
  4. Hooker p.94
  5. Tsukaya pp.60-61
  6. Iwashina et al. 104-106
  7. «Rheum nobile». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 28 de payares de 2013.

Bibliografía

editar

Enllaces esternos

editar