Adoración

Adoración
	amor

Esti artículu trata sobre'l conceutu relixosu. Pa ver el nome propiu, Adoración (nome).

L'adoración ye un estáu espiritual contemplativu nel que'l ser humanu apavóriase maraviáu, estableciendo una comunión íntima con una deidá.^{[ensin referencies]} Adorar significa ‘amar al estremu’. Cuando s'aplica a una deidá, significa ‘amar al estremu a una deidá’.

L'adoración ye la intención interna del ser humanu ―un estáu (en reposu) o estilu de vida (activu)― d'obediencia a les lleis d'una relixón, basáu na fe.

L'adoración ta rellacionada cola llume espiritual, que ye la manera de conocer a Dios.

Adorar a una divinidá implica aceptar una relixón.^[1] La relixón marcaba les llendes cosmolóxiques, sociales ya ideolóxicos; emponía'l comportamientu de cada cultura.^[2]

L'adoración puede entendese como una actividá d'adoración (llamada más apropiadamente «cultu») y como un estilu de vida.^[3]

Si l'oxetu de l'adoración ye un ser humanu o un bien material, los relixosos llamar idolatría. Yera bien común que d'antiguo se -y diera adoración y pleitesía a un rei o daquién cimeru.^[4]

Nel Nuevu Testamentu (una seición de la Biblia cristiana, la pallabra «adorar» quier dicir ‘actuar piadosamente escontra daquién o daqué’ (eusebeo) o ‘faer reverencia, dar obediencia a daquién’ (proskuneo).^[5]

La pallabra anglosaxona equivalente a adoración yera worthscripe, que produció'l inglés worship.

La pallabra «adorar» provién del llatín adorara (‘trayendo la boca’): ad (‘escontra’), ora (boca).^[6]

Según el Nuevu Testamentu, el ser humanu tien d'adorar a Yahveh Dios «colos llabios», allabándo-y y dándo-y gracies polos bienes recibíos (Carta de san Pablo a los efesios 5.19-20), y «obedeciendo la so voluntá» (Carta de san Pablo a los romanos 12.1-2).

Los ritos d'adoración (el cultu a la deidá) pueden faese individualmente ―yá seya de callao o a vista d'otros― en comunidá ―nun serviciu coordináu por un líder (rabín, imán, pastor o sacerdote)― nun sitiu especialmente acondicionáu pa ello ―templu, ilesia, sinagoga, mezquita― o en cases particulares.

L'adoración comúnmente llevaba consigo, la devoción, l'honor y l'allabancia escontra la deidá indicada, llámese-y dios o diosa. Dacuando ye a capella, o con preseos.^{[ensin referencies]}

En sofitu a la definición d'adoración como obediencia al dios, serviciu al dios, podemos citar:

“Solo a Dios tien d'adorase y sirvir” (Lucas 4:8).

“Ama al Señor el to Dios con tol to corazón, con tol to ser y con tola to mente” (Mateo 22: 37).

"Ustedes van demostrar que m'amar si obedecen lo que los mando'" (Juan 14:15).

"Salomón amó a Yahveh, andando nos estatutos..." (1 Reis 3:3).

Jesús dixo: «¿Quién ye'l que m'amar? El que fai sos los mios mandamientos y obedecer» (Juan 14:21).

Esto a cencielles reafita que la forma de vida tien de tar 'rexida' polos preceptu de la deidá.^[7]

Evolución de l'adoración

Zoroastro.

Ente los afayos arqueolóxicos, el que ta consideráu como unu de los más antiguos dioses ye El (n’hebréu אֵל) que tradicionalmente traduzse como ‘dios’ o ‘deidá’. En tol Llevante mediterraneu yera denomináu El o Il, siendo'l dios supremu, padre de la raza humana y de toles criatures. Na mitoloxía cananea yera la deidá principal y yera llamáu «padre de tolos dioses» «el toru». Nes tables d'Ugarit figura tamién como'l maríu de la diosa Asera; Ishtar ente los babilonios [orixinalmente llamada Athirat (o Afdirad)]. Na Biblia ella recibe'l nome de Astoret. La forma griega ye Astarté. (Ye la madre de tolos dioses, la esposa celestial, la reina del cielu).

La xente adoptaba una forma de vida en concordanza a los preceptos d'eses deidaes. Esa forma de vida oldeaba colo qu'esixía Yahvé (el verdaderu dios de los hebreos). [Ver Idolatría].

Representación del dios El atópase nes ruines de la Biblioteca Real de la civilización Ebla —nel xacimientu arqueolóxicu de Tell Mardikh (Siria), que data del 2300 e.C.—.

Babilonia

Según el Llibru de la Xénesis (3.15): «Voi Poner enemistá ente ti y la muyer, y ente la to semienta y la semienta so; esta te va mancar na cabeza, y tu vas mancar nel talón».^[8]

Zero-estil: «La grana o semienta de la muyer», esta pallabra ye d'orixe semíticu, tantu n'araméu zeré, como nel caldéu zer(o)grana, círculu, según l'hebréu zeroa (zera) signifiquen lo mesmo, zero hasta tamién significa Ignigena, nacíu del fueu,^[9]

Esti títulu nos alboreceres de la humanidá, tenía'l so orixe divín, pos yera una referencia direuta con un salvador que destruyiría la semienta de la culiebra.

Con éses esti títulu tomar Semíramis, de primeres pal so fíu Nimrod el creador de Babilonia, y dempués de copular con él, dio-y un fíu, al cual llamar Zeroaster o semienta escoyida pos yera bien sabíu en tolos pueblos semíticos que Dios designara una semienta de la muyer p'acabar col mal, argumentando que fuera concebíu divinamente asina nació'l primer cultu primitivu, o Adoración a la feminidad sagrada, y al fíu, al autoproclamarse ella divina y el so fíu, esparder por tolos pueblos, ella aportó a conocida so munchos nomes, tales como Astoreth, asera, reina del cielu,^[10] astaroth, diana, etc.

D'ende derivóse la madre de toles relixones, tantu politeístes como monoteístes El zoroastrismu antiguu, anque les relixones abrahámiques apuesten esto.^{[ensin referencies]}

Según el Llibru de la Xénesis (6.10-19), Nimrod tien xenealoxía en Cam y non en Sem, que los xudíos consideraben la descendencia escoyida por Yahveh Dios.

Cultu al sol

Con éses con Nimrod a la cabeza como'l escoyíu, aportó a la parte central de cultu de toles cultures, tresformándose nel sol benefactor y a tola gama de dioses solares, dende Ra hasta Helios. l'adoración a esta gama de dioses, diba dende sacrificios humanos, de distintes maneres, hasta'l llaceriase a sigo mesmu y aventar al fueu a los sos fíos como ufrienda.^{[ensin referencies]}

Oeste d'Asia (Oriente mediu) antiguu

D'antiguo nel oeste d'Asia, los países predecesor y árabe, evolucionaron a la veneración humana un pocu más lentu, en Persia el rei Ciro, la forma qu'ordenó yera, que la persona cayera de rodíes y cola so cara al suelu cerca de los pies, y besara el suelu, delles vegaes faciendo lo mesmo, esta tradición perdura hasta agora en día colos potentaos árabes. Según el Llibru de Daniel (3.1-30), el rei Nabucodonosor refundiaba al fueu a quien nun adoraben la so estatua.

Relixones abrahámiques

Xudaísmu

Adoración al neñu y los magos (obra d'Alberto Durero).

Poco sabía Abraham al salir d'Ur que sería'l padre de les mayores relixones monoteístes. Orixinalmente él y el so padre Taréj adoraben a dioses estraños» (posiblemente'l dios Anu) (ver Josue 24:2). Hai que tener en cuenta que mientres centuries, tola rexón había estáu influyida poles relixones d'orixe cananéu, que la so principal deidá yera'l dios IL (El, Elohim n'hebréu), principal deidá de los nómades y, poro, con funciones eminentemente étiques y sociales.

Pero la manera de vida que siguíen los cananeos nun yera rectu y xustu. La población llocal (cananitas) y les naciones vecines siguíen cola so relixón (manera de vida) materialista. Se amoldaban al cultu al dios Il (o El) que se presentaba como «bonu» pero favorecía'l individualismu, el engañu y la opresión.

[El pueblu cananéu (Canaán) tien na so mano balances engañoses, ye amigu de faer fraude. (Oseas 12:8-9)]

Contrariamente, el Dios de Abraham, Isaac y Jacob" (Yahveh Dios) marcára-y a Israel "el camín" (esto ye: la manera de vida). Siguir el cultu a Yahveh (Jehová) significaba siguir la Llei de Yahveh. Eso esixía esforciase pa llograr una comunidá de “hermanos"' onde defender a los más débiles y prime la xusticia. D'esa manera llograría la felicidá xeneral, y Yahveh encargar de da-yos prosperidá -amás de tranquilidá nes sos fronteres- (1ª Re 2:3; Prov 29:14; Salmu 147:14).

Diz Yahvé: toi contra los que primen al xornaleru, a la vilba y al güérfanu… (Malaq 3:5).

Nun vais mentir nin defraudéis unos a otros (Levítico 19:21).

Has de tener un pesu cabal y exacto, una midida cabal y exacto… Porque cometer fraude ye abominación pa Yahvé (Deut. 25:15-16).

Tenéi balanza xusta, pesu xustu, midida xusta. Yo soi Yahvé (Lev. 19:35).

Abominación de Yahvé ye la balanza falsa (Proverbios 11:1; 20:23).

Si emprestes dineru a unu del mio pueblu, al probe qu'habita contigo, nun vas ser con él un usureru; nun-y esixiréis interés (Éxodu 22:24).

Vas Amar al to próximu como a ti mesmu. Yo soi Yahvé (Lev. 19:18).

Los que siguíen col cultu a El basaben la so vida en el materialismu (dioses 'materiales' como L'o'l so fíu Baal) a los que se rindía cultu pa llograr bienes y riqueza. Y pa consiguir dicha riqueza podía utilizase'l comerciu engañosu -lo cual caracterizaba a los pueblos cananeos-. La mentira y el saquéu tresformar nuna práutica común.

Mientres el pueblu cananéu] (Canaán) tien na so mano balances engañoses, ye amigu de faer fraude Yahvé diz: ¿He de soportar yo una midida falsa... les balances de la maldá y la bolsa de peses de fraude? (Miqueas 6:9-11) La solidaridá y compasión nun yeren compatibles con esa manera de vida. Esos dos formes de vida yeren incompatibles:

Adorar a El –que se presentaba como dios Creador, bondosu, dispuestu a perdonar... sí dexaba aquellos métodos d'arriquecimientu-. Yera bien 'tentador' siguir la so manera de vida, adoralo, sirvilo, pos dexaba l'esfrute de la vida fácil, el comerciu engañosu, l'aprovechase de los más débiles, etc.

La solidaridá y compasión nun yeren compatibles con esa manera de vida.

Vivir según la Llei de Yahvé, lluchando contra aquella tentación y aquél engañu yera lo que se-y solicitaba a Israel. Israel significa “el que llucha con(tra) El”

Mientres sieglos, esi foi'l gran desafíu pa los hebreos, escoyer ente la forma de vida propuesta pol magüetu-toru El y la forma de vida propuesta por Yahvé (Jehová). El profeta yera bien claro cuando espresaba: "El to magüetu… te fixo alloñar" (Oseas 8:5).

L'adoración yera la sumisión o reconocencia a una autoridá cimera, yá seya de forma social o económica; nesti casu adoraben a Dios, n'amor, obediencia, respetu, y honor. Como espresión d'ello, usualmente baxaben la cabeza a tierra o se chaben de boca en señal de sumisión.^[11] pa los xudíos según les sos relixones hermanes ye y yera indispensable una actitú piadosa del corazón escontra l'oxetu d'adoración (Dios), como'l so dueñu y señor, ,^[12]

El patriarca Abraham foi llamáu por esa grandiosa divinidá llamada Yahvé (Jehová) (Gn 12:1; 17:1; 22:11-16). Y esi omnipotente Dios tamién llega al so mayordomu (Gn 24:12,26), al so sobrín Lot (Gn 19:16), al so sobrín Betuel (Gn 24:50), al so sobrín nietu Labán (Gn 24:31), y al so fíu Isaac (Gn 25:21). Cuando Abraham llegó a Canaán atopar con que los cananeos (la población llocal) a dios denominar El. Y lo fundamental yera la diferencia nes maneres de vida (n'unu predomina'l individualismu y egoísmu, nel otru la hermandá y la compasión).

La primer vegada qu'apaez la pallabra adoración na Biblia ye cuando Abraham va apurrir al so fíu (Gén 22:5). Esto yera una evidente muestra de "'faer la voluntá de Yahveh Dios'", d'obedecer la so pallabra. Poro, adoración ye l'actitú o la intención interna del corazón del home pa dios, entendiéndose la obediencia, el serviciu, la rindición, l'amor, etc.

Como espresión esterna d'adoración construyíen altares y una serie de rituales, col tiempu Moisés fixo'l Tabernáculo nel cual los primeros xudíos adoraron, siendo Aaron el so hermanu'l sacerdote que ofrendaba les primicias fueren vexetal o animal, hasta que Salomón fundo'l primera Templu de Xerusalén, yá David, el so padre, creara los preseos y la lliturxa fayadiza pa l'Adoración a Yahveh. Nos 10 mandamientos nos primeros dos mandamientos son referentes, a l'adoración esclusiva de Dios, y non imaxe.^[13]

Normes na adoración

Los xudíos teníen como norma namái adorar a Yahveh y non a nengún ser creáu, como los ánxeles o humanos, tenía d'adoráse-y con medrana santu,^[14]con cantaraes allegres,^[15] de too corazón.^[16] al esviase de l'adoración orixinal Dios los refugu, .^[17].

Islam

L'adoración, Ibadah , según entiéndese nel Islam, atañe a la purificación de l'alma y, al empar, a la vida diaria del ser humanu. La base de l'adoración mora nel fechu de que los seres humanos son criatures y siervos de Dios, el so Creador y el so Señor, escontra quien tienen destináu'l so regresu. Asina, l'acercamientu del home escontra Dios, n'estrechu contautu, reverencia y con espíritu de devoción y humilde sumisión, llámase Ibadah.

Los musulmanes creen nun, Únicu ya Incomparable Dios, que nun tien fíu, nin sociu, y qu'Él ye l'únicu que tien el derechu de ser adoráu. Él ye'l Dios verdaderu y cualesquier otra deidá ye falsa. Él tien los más magníficos Nomes, sublimes y perfectos Atributos. Naide comparte la so Divinidá, nin los sos Atributos. Nel Corán Dios describir a sigo Mesmu:

Di: Él ye Allah, Unu. Allah, el Señor Absolutu. Nun nició nin foi niciáu. Y nun hai naide que se-y paeza." (Corán, 112:1-4)

Naide tien el derechu de ser invocáu, clamiáu, que-y seya rezáu o-y seya dedicáu cualquier actu d'adoración, sinón Dios solamente.

El significáu d'adoración nel Islam implica que'l total de la vida seya un actu d'adoración, porque l'oxetivu de la vida ye complacer a Dios, y eso llógrase faciendo'l bien y erradicando el mal. Una persona puede convertir les actividaes d'acaldía n'actos d'adoración al purificar la so intención y buscar bonalmente complacer de Dios neses actividaes.

Acordies col Corán, l'home foi creáu p'adorar a Dios "Y nun creé a los xenios y los humanos sacante por que Me adoren"(51:56)

Cristianismu

El cristianu tien de faer de l'adoración una forma de vida, nel so trabayu, nel llar, o nel so entretenimientu... Cuidao qu'adoración ye l'actitú o la intención interna del corazón del home pa Dios, implica la obediencia, el serviciu, la rindición, l'amor, etc. Esto ye, implica una forma de vida que dexa tener comunión col Espíritu Santu (Juan 4:24).

Dios ye Espíritu, y los que lo adoren, n'espíritu y en verdá ye necesariu que lo adoren. (Juan 4:21-24)^[18]

"...los que obedecen a Dios van recibir la vida eterna." (Mateo 25:46). Pa poder siguir la forma de vida que'l Señor esixe, ye imprescindible amar a Dios sobre toles coses, pos tal como dixo Cristu, l'home obedez lo qu'ama.^[19] Y Dios encamienta:

"Vas Amar al to próximu como a ti mesmu" (Mc 12:29-31; Jn 13:34).

El que nun amar al so hermanu, a quien ve, nun puede amar a Dios, a quien nun ve. Tien De ser un amor dispuesto a faer tou lo que tea al nuesu algame, non yá pa nun faer dañu al otru sinón… pa face-y el bien al otru, pos:

"En verdá dígovos que lo que haceis a los demás, a mi facer." (Mateo 25:40).

Ellí anicia la gran disyuntiva de la nuesa sociedá: tenemos d'escoyer qué amamos más, yá que nun puede obedecese (sirvir) a dos Señores: "Nun puede sirvise a Dios y al dineru" (Lc 16:13). [ver idolatría]

"La relixón pura y ensin mancha delantre de Dios ye ésta: atender a los güérfanos y a les vilbes nes sos aflicciones, y caltenese llimpiu de la corrupción del mundu" (Santiago 1:27).

Na adoración a Dios foi y ye fundamental la oración. Los teólogos llamen al home homo adorans, siendo Dios el puntu central d'esta adoración, los métodos son variaos: espresiones d'allabancia, oración, cantares, o de manera más formal y ritualista, como asocede cola mayoría de relixones, faciendo usu d'inciensos, veles y otros oxetos llitúrxicos.

Nes manifestaciones coleutives de cultu (misa por casu) cántense salmos, úsense arpes, salterios, guitarra, panderos, órganos, y otros preseos, como ye'l casu de los monesterios col famosu cantu gregorianu. La música cristiana lleva un papel importante nel desarrollu de l'adoración cristiana, les ilesies más conservadores nun utilicen preseos, y les más lliberales pueden llegar hasta'l Metal cristiano, hai tou un alderique nos círculos relixosos en redol a la sacralización del actu d'adoración musical.^{[ensin referencies]}

Formes d'adoración

Esisten dos formes d'adoración nel xudeocristianismu:

Adoración privada

Adoración pública

A diferencia del xudaísmu les denominaciones cristianes actuales tienden a ser menos ritualistas, que les sos predecesores, anque la simboloxía entá esiste y ye practicada ensin enforma ritualismos.

Adoración privada

L'adoración privada usualmente lleva nel cristianu, un cultu individual o familiar, nel cual la cabeza de la casa oficia como sacerdote, que lleva la so propia lliturxa familiar, informal. los cualos inclúin la oración a Dios,^[20] la ufrienda o llimosna ye cuando ye llevada al templu o ilesia ensin enforma rumbu. adórase-y en priváu tamién col Ayunu.^[21]

Adoración pública

De primeres de la era cristiana les xentes adoraben en grupu nes sos cases,^[22] y nos templos y sinagogues. nun principiu la so adoración llevar a cabu les fines de selmana reparando'l Shabat xudíu, pero col pasar del tiempu, n'honor a la resurreición de Xesucristu que se cree resucitó'l primer día de la selmana, l'adoración camudó al domingu, a esti día llamábenlu'l El Día del Señor,^[23] ,^[24]los domingos llevar a cabu la cena del señor que d'alcuerdu a la ilesia protestante difier de lo que los católicos llamen Eucaristía. pos la Cena del señor,^[25] yera un compañerismu, tamién se-y llama Partimientu del pan,^[26] lleíen la pallabra de Dios,^[27] se profetizaba, Falaben en llingües ya interpretar,^[28] y cantaben salmos ya himnos espirituales.^[29]

Ritual d'adoración católica

honra d'un difuntu católicu en Mérida, Méxicu.

Artículu principal Lliturxa cristiana

Nel catolicismu, la Santa Misa ye l'actu llitúrxicu dientro del cual ufiértase'l sacrificiu eucarísticu, instituyíu na Última Cena de Jesús colos sos apóstoles.

Hai una serie de ritos, llamaos comúnmente Lliturxa y sacramentos. Ente ellos destaquen la Transubstanciación, que so les especies consagraes del pan y del vinu, "Cristu mesmu, vivu y gloriosu, ta presente de manera verdadera, real y substancial, col so Cuerpu, la so Sangre, la so alma y la so divinidá" (cf Cc. de Trento: DS 1640; 1651)". Dicha presencia eucarística caltiénse mientres subsistan les especies eucarístiques. Ye frecuente la esposición del Santísimu, na que s'espón el Sacramentu Eucarísticu, o Eucaristía, nuna curia, pa la adoración y contemplación de los fieles escontra Jesús Sacramentado.

Esta doctrina ye mesma non yá de los cristianos católicos, sinón de la Ilesia ortodoxa y les Ilesies de Comunión Anglicana, quien acepten la Presencia Real del Señor nos elementos consagraos. El basamento fundamental son les pallabres de Cristu na Última Cena: "esto ye'l mio cuerpu...y la mio sangre" (Marcos 14:12-16, 16:22-26; Mateo 26:26-28; Lucas 22:14-23). Jesús fai mención a dar de comer “la so carne” como alimentu de vida eterna (Jn 6:51-58).

El sacramentu de la Reconciliación na cual el penitente per mediu de la confesión auricular pide l'absolución de les sos faltes. Tamién suel llamáse-y confesión o penitencia en referencia a unos de los sos pasos. Según la Sagrada Escritura, Jesús mesmu dio poder a los sos apóstoles pa perdonar los pecaos en Nome de Dios, quien tresmitieron dicha facultá -ente otres- a los sos socesores. Ta basáu nes pallabres de Xesucristu: "A quien perdonéis los pecaos, quéden-yos perdonaos; a quien-y los retengáis, quéden-yos reteníos" (Juan 20:23); "Confesáivos, pos, mutuamente los vuesos pecaos..." (Santiago 5:16).

La Unción de los enfermos o Estremaunción, anque xeneralmente ye pa la persona enferma ye aplicada más bien al morrebundu.

Esiste otru métodu de adoración católicu llamáu Lliturxa de les hores o Oficiu divín, basáu na allabancia a Dios.

Cultu al emperador (Roma antigua)

So la denominación de cultu imperial inclúyese'l conxuntu de rituales realizaos n'honor del emperador romanu y la so familia. [Una vegada al añu los habitantes teníen de quemar inciensu ante la so estatua, diciendo: “César ye Señor”]

Enantes Alexandru Magnu afirmara ser descendiente de los dioses d'Exiptu, y decretó que debería de ser adoráu nes ciudaes de Grecia^[30]

De la mesma en Roma, Xuliu César foi'l primeru en ser nomáu dios. El Senáu votó por que se-y construyera un templu y se instituyeran xuegos nel so honor. Dempués de la so muerte foi llamáu “Divus Iulius”, asitiar ente los demás dioses y dedicáron-y un santuariu nel foru. Otramiente, Octavio fíxose llamar Augusto, foi honráu como divín y púnxose-y el so nome a un mes del añu (Agostu) tal como asocediera col so padre (Julio). Anque Augusto en vida nun pidió ser adoráu, dempués de la so muerte'l Senáu alzó-y al rangu de dios y declarar inmortal.

L'oxetivu principal d'esti cultu yera demostrar la superioridá del gobernante (por aciu el so adscripción a una esfera divina), y la sumisión de los habitantes a los dictaos d'aquél.

L'adoración del emperador (qu'en realidá yera política más que personal) foi un elementu poderosu d'unidá nel imperiu, yá que yera una especie de deber patrióticu.^[31]

Europa occidental

N'Europa occidental, el costume de besar la mano d'un rei o d'un papa, pue ser vistu como una forma d'adoración.^{[ensin referencies]}

Idolatría

La idolatría seique sía'l pecáu más común nes relixones monoteístes, que consiste n'estremase de la obediencia a Dios, pasando a sirvir (como oxetivu de vida, como devoción) a un ser humanu o cosa material.

El Salmu 29:2 diz: "Dad a Yahvé la gloria debida al so nome; adorái a Yahvé na fermosura de la santidá".

Pero la Sagrada Escritura da la verdadera forma d'adoración, lo cual nun ye solu rituales, sinón "faer la so voluntá":

La xusticia y el derechu ye pa Jehová más prestosu que l'holocaustu (Proverbios 21:3).
“Nun s'escaezan de faer el bien y de compartir con otros lo que tienen, porque ésos son los sacrificios que presten a Dios” (Hebreos 13:16).
Quiero misericordia [ente ustedes] y non sacrificios, conocencia de Dios más qu'holocaustos (Oseas 6:6).

[Tener conocencia de Dios yera sinónimu de llevar una vida en concordanza cola volutad divina. El profeta Oseas indicar a la so manera: "Nun demuestren conocencia de Dios: hai perxuriu... mentira... engaños...robu... asesinatos" (Oseas 4:1-2). El mio pueblu ta enferronáu a la rebelión contra mi; anque me llamen el Peraltu, nengún quier emponderame (Oseas 11:7). Refugar esa conocencia equival a "escaecer la Llei de Dios" (Oseas 4:6). Pero cuando'l Señor manifestar nel so "Gran Día" (Vos 10:12) va llegar la Xusticia, el derechu, la solidaridá y la compasión. Entós va haber conocencia de Dios (Vos 2:19-20; 6:3; Isaías 11:9)].

nada los mandé alrodiu d'holocaustos el día que los saqué de la tierra d'Exiptu. Pero esto mandélos, diciendo: Escuchái la mio voz,...andái nel camín que vos mandé, por que vos vaya bien (Jeremías 7:22,23).

Adorar a Dios implica fundamentalmente llevar una vida en concordanza cola voluntá divina.^[32] [Ver Isaías 33:15,16]

Etimoloxía

L'orixe d'esta pallabra en castellán deber al griegu Eidolatria que ye una conxugación de les pallabres Eidolon imaxe, pantasma, semeyanza, del cual de la mesma derivar de Eidos que quier dicir aquello que ye o se vio apariencia, una idea, imaxinación. n'hebréu ye avodah zarah que lliteralmente significa una adoración estraña y avodat kochavim umazalot adoración de los planetes y constelaciones, Mazzeka o imaxe de fundición, lilim diosillos, yillalim bolines de cuchu, ente otres.^{[ensin referencies]}

nos primeros dos versículos de los 10 mandamientos Dios manda al so pueblu alloñar de la idolatría, si nun los castigaría por desobediencia,^[33]los pueblos paganos alredor d'Israel, constantemente llevar a la idolatría. los pueblos idólatres sacrificaben toa clase de coses, hasta seres humanos,^[34]

les sos celebraciones yeren orgiásticas.^[35]

y d'animales,^[36] Pero d'esa manera esos "dioses" ayudar a siguir cola vida materialista d'esfrute de los bienes materiales... ensin necesidá de xusticia, compasión nin amor al próximu. Asina s'entiende qu'aquellos dioses materiales fueren los dioses de los pueblos conquistadores como Asiria, Babilonia, Fenicia, etc.