Henry Mancini (Enrico Nicola Mancini, 16 d'abril de 1924Cleveland – 14 de xunu de 1994Beverly Hills) foi un célebre compositor d'Estaos Xuníos de música de cine, de jazz y d'influencies llatines.

Henry Mancini
Vida
Nacimientu Cleveland[1]16 d'abril de 1924[2]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Muerte Beverly Hills14 de xunu de 1994[2] (70 años)
Causa de la muerte cáncer de páncrees
Estudios
Estudios Juilliard School
Llingües falaes inglés[3]
Oficiu compositor, direutor d'orquesta, músicu de jazz, pianista, compositor de bandas sonoras (es) Traducir, arreglista, flauterucompositor de cantares
Trabayos destacaos Moon River
The Pink Panther Theme
Premios
Nominaciones
Xéneru artísticu Comedia
melodrama
Pop orquestal (es) Traducir
Easy listening
lounge (es) Traducir
teatro y cine (es) Traducir
Instrumentu musical pianu
flautín
flauta
Discográfica RCA
Serviciu militar
Cuerpu militar Exércitu de los Estaos Xuníos
Lluchó en Segunda Guerra Mundial
IMDb nm0000049
henrymancini.com
Cambiar los datos en Wikidata

Ye llargamente recordáu por ser el compositor de la banda sonora de la Pantera Rosa (pola que ganó un Grammy) y pola so collaboración nes comedies de Blake Edwards, na que destaca'l cantar Moon River (de Breakfast at Tiffany's). Amás de componer pa películes como Charada, Days of Wine and Roses, The Race o Dos na carretera, foi'l creador de les temes de delles series de televisión (dalgunes de dibuxos animaos): Remington Steele (con Pierce Brosnan), El páxaru espín o Peter Gunn, ente otres (Les sos composiciones pa la saga de La Pantera Rosa, la tema de La pantera rosa y la tema de A Shot In the Dark fueron darréu usaos nes series animaes de la Pantera Rosa y nos curtiumetraxes del inspector, respeutivamente).

Biografía

editar

Mancini nació y crióse nel barriu Little Italy de Cleveland, Ohio en 1924. Yera fíu d'inmigrantes italianos provenientes d'Abruzzo. El so padre, Quintu, y la so madre Anna treslladáronse bien llueu a Aliquippa, en Pennsylvania y foi ellí onde a los ocho años el so padre introdució-y nel estudiu de la música y la flauta, preséu al que yera aficionáu. A los 12 años, Mancini empecipiar nel pianu y al cabu de pocos años empezó a interesase polos arreglos. La necesidá d'afondar nes sos conocencies conduciólu hasta Max Adkins, que yera direutor y arreglista de la orquesta del Stanley Theatre de Pittsburgh.

Poco dempués de graduase na Aliquippa High School, na seronda de 1942, Mancini matricular na Juilliard School of Music. El so allistamientu en 1943 atayó los sos estudios. Sirvió na fuercia aérea y dempués n'infantería. Tres el so llicenciamientu, en 1945, xunióse como pianista arreglista a la orquesta de Glenn Miller y Tex Beneke. Ellí conoció a la so esposa, Ginny O'Connor, que yera cantante. Casóse en Hollywood en 1947 y treslladáronse a Holmby Hills, en California, col so fíu Chris y les sos fíes Mónica y Felice.

Darréu, siguió estudiando de forma privada con Ernst Krenek, Mario Castelnuovo-Tedesco y Alfred Sendry.

Empezó a trabayar nel cine en 1952 en películes de serie B de los estudios Universal so les órdenes del direutor del departamentu musical Joseph Gershenson. Nestos años, Mancini, xunto con otros músicos de la Universal, como Hans J. Salter y Herman Stein trabayaron frenéticamente pa crear una gran cantidá de material que sería usáu y reutilizáu en múltiples películes. Nesta primer etapa, Mancini carauterizar por un soníu sinfónicu y atonal.

En 1958 firma'l so primer trabayu en solitariu, pos hasta agora figurara como coautor, adaptador, orquestador o inclusive nin siquier yera acreditáu; esti títulu foi la conocida obra maestra d'Orson Welles Touch of Evil de 1958 (Sei de Mal n'Arxentina y n'España, y Solombres del Mal en Méxicu,). Con esta obra, Mancini empieza a definir la so personalidá musical: temes inspiraes nel jazz, interpretaos por una pequeñu orquesta.

La música de Touch of Evil atraxo l'atención del direutor Blake Edwards, quien lo contrató pa faer la música de la so serie de televisión Peter Gunn, pa la cual Mancini creó una tema que pasó a l'antoloxía de les grandes temes del cine y que foi usáu n'ensame de películes, por casu en The Blues Brothers de 1980 (n'España Gañinos a tou ritmu, en Llatinoamérica Los Hermanos Caradura) o Waterworld (1995). Del álbum, editáu por RCA Victor, vender en poco tiempu más d'un millón de copies. Amás, la música d'esta serie valió-y dos premios Grammies en 1958. La rellación ente Edwards y Mancini ye una de les más llargues y más esitoses collaboraciones direutor-músicu de la historia del cine, yá que s'enllargó mientres más de 30 años y 28 películes. Ello ye que la so segunda collaboración televisiva, la serie Mr. Lucky reportó-y a Mancini dos nuevos Grammies.

Na década de 1960 Mancini algama la so máxima popularidá, gracies a les películes de Edwards (La pantera rosa, Breakfast at Tiffany's, Days of Wine and Roses y otres), pero tamién pola so collaboración con otros grandes direutores como Stanley Donen (Arabescu, Charada y especialmente Dos na carretera) o Howard Hawks (El so xuegu favoritu y Hatari!, cola tema "Baby Elephant Walk"). Nesta década Mancini apurre otres de les sos señes d'identidá: el coru mistu, qu'interpreta la tema principal de la película.

Nes décades de 1970 y 1980 amás de películes como Silver Streak o The Pink Panther Strikes Again, tuvo que dedicase tamién a la televisión, y creó temes bien conocíes como los de les series Hotel y Remington Steele. En 1982 gana un Óscar pola so comedia musical Victor Victoria, sumando cuatro en total.

Un fragmentu d'un conciertu de la so orquesta, foi amosáu mientres una demostración en colores realizada por Canal 13 de Chile en 1978.

Henry Mancini finó en 1994 víctima d'un cáncer d'entrellenzu.

Premios

editar

Tuvo nomáu al Óscar en 17 ocasiones, llográndolo en cuatro, con Breakfast at Tiffany's (1962) nel apartáu de meyor banda sonora orixinal y meyor cantar ("Moon River"), Days of Wine and Roses (1963), nel de meyor cantar, y nel apartáu a la meyor adautación musical de Victor Victoria. Tamién foi nomáu en munches ocasiones pa los más importantes premios, ganando 20 Grammy y un Globu d'Oru.

Tributos

editar

-Nel capítulu del show animáu orixinal de "La pantera rosa" tituláu "Pink Plunk Pink", la pantera rosa llogra que la orquesta toque'l so cantar identificativu, revelándose a la fin un namái asistente, quien aplaude ye más y nada menos que Henry Mancini.

Son munchos los artistes qu'interpretaron les sos temes, ente ellos Dave Grusin, nun CD tituláu Two for the Road, y Mike Patton, nel so proyeutu Fantomás del Álbum The Directors Cut en versiones nada convencionales de Experiment in Terror y Charade.

La orquesta de mueyu colombianu, La 33, fixo una versión de la tema de la Pantera Rosa iguar con ritmos de mueyu y mambo, y dándo-y el nome de La Pantera Mambo.

La tamién colombiana orquesta La Real Charanga, de Bogotá, a la temporada de llanzada La Pantera Mambo por La 33, llanzó un arreglu del cantar qu'identifica a les caricatures de L'Inspector, titulándolo "Inspector Charanga", en ritmu de jazz llatín.

Una banda arxentina de Punk Rock, Espulsaos, versionó la tema intro de "The Pink Panther Show" nel so discu "Altoparlantes 2".

Una banda arxentina de reggae, Pollero Pantalón, versionó la tema intro de "The Pink Panther Show" y la tema principal de la mesma serie.

La banda inglesa Emerson Lake and Palmer versionó la tema de Peter Gunn nel discu In Concert grabáu en Montreal en 1977 y editáu en 1979. La banda utilizar delles vegaes como introducción na xira de Works II.

Filmografía

editar

Bibliografía

editar
  • Mancini Song Book. Londres, Compass Music Ltd, 1965.

Referencies

editar
  1. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. 2,0 2,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. URL de la referencia: http://www.rockonthenet.com/grammy/album.htm.
  5. URL de la referencia: http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=20. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20131104113243/http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=20. Data de consulta: 16 payares 2019.
  6. URL de la referencia: http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=25. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20110715155800/http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=25. Data de consulta: 26 payares 2019.

Enllaces esternos

editar