Friedrich Schleiermacher
Friedrich Daniel Ernst Schleiermacher (21 de payares de 1768, Wrocław – 12 de febreru de 1834, Berlín) foi un teólogu y filósofu alemán.
Friedrich Schleiermacher | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | Wrocław[1], 21 de payares de 1768[2] |
| Nacionalidá |
 Reinu de Prusia |
| Muerte | Berlín[3], 12 de febreru de 1834[4] (65 años) |
| Sepultura |
Dreifaltigkeitskirchhof II (es)  |
| Familia | |
| Padre | Gottlieb Adolf Schleyermacher |
| Estudios | |
| Estudios | Universidá de Halle-Wittenberg |
| Llingües falaes | alemán[5] |
| Profesor de |
Karl Otfried Müller August Boeckh |
| Oficiu | filósofu, teólogu, traductor, profesor universitariu, escritor, pedagogu |
| Emplegadores |
Universidá de Halle-Wittenberg Universidá de Berlín Universidá Humboldt de Berlín |
| Trabayos destacaos |
Christian Faith (en) |
| Influyencies |
romanticismu y pietismo (es) |
| Miembru de |
Academia Prusiana de les Ciencies Academia de les Ciencies de Baviera |
| Movimientu | idealismu alemán |
| Seudónimos | Pacificus Sincerus[6] |
| Creencies | |
| Relixón | luteranismu |
 | |
Biografía
editarFriedrich Schleiermacher nació en Breslau, Silesia, nel Reinu de Prusia. Fíu d'un clérigu calvinista. Ye posiblemente unu de los teólogos alemanes del sieglu XIX de mayor importancia. Provién de la tradición reformada. Educar n'escueles moravas y luteranes.
Apreciaba la piedá y l'estudiu del llatín, griegu y hebréu de los Hermanos Moravos. Pero dixebrar d'estos ante la so resistencia a entrar en diálogu cola filosofía del so tiempu.
Estudió la filosofía kantiana y foi discípulu de Friedrich von Schlegel, un líder del romanticismu nos círculos lliterarios de Berlín.
Foi ordenáu al ministeriu en 1794. Foi clérigu en Berlín onde empezó la so asociación colos círculos de la filosofía romántica.
Primer calvinista convidáu a enseñar na Universidá luterana de Halle en 1804.
En 1810 foi'l primer teólogu convidáu a enseñar na Universidá de Berlín. Yera un ecumenista peracabáu. Abogó pola unión de les ilesies calvinista y luteranu en Prusia.
Teoloxía
editarPresentó una alternativa teolóxica al racionalismu kantianu. Frente al dogmatismo de la ilesia intentó rellacionar el romanticismu cola teoloxía.
En diálogu con Kant, negó que fuera posible conocer a Dios per mediu de la razón. El llugar pa conocer a Dios yera la ética y la moral. Cuestionó la ética como'l llugar pa la conocencia de la deidá.
Pa Schleiermacher, el camín a la conocencia de la deidá yera'l sentimientu de total dependencia na deidá y la intuición. Nes sos obres Über die Religion. Reden an die Gebildeten unter ihren Verächtern (1799) y Glaubenslehre (1822), definió la relixón como “el sentimientu ya intuición del universu”. Entendía al cristianismu como “el sentimientu y la dependencia de Dios” (por esti motivu foi depués criticáu acerbamente pol fíu d'otru pregueru calvinista: Nietzsche quien se burlló de les idees de Schleiermarcher porque yeren les d'un "vendedor de velos" [n'efeutu, l'apellíu Schleiermarcher traduzse como "vendedor de velos"][7]).
La relixón nun podía ser estudiada correutamente nin pola filosofía racionalista de la Ilustración, nin polos dogmes eclesiásticos. El sentimientu y l'intuición yeren los meyores caminos pa rellacionase cola deidá. Na so obra Soliloquios plantegaba que “tantes vegaes como vuelvo la mio mirada escontra adientro de la mio ser más íntimu toi nel campu de la eternidá”. Poro, la esperiencia piadosa y mística de los creyentes ye llugar de reflexón teolóxica.
La teoloxía polo tanto tenía un nuevu llugar teolóxicu, el sentimientu y l'intuición humana. El sentimientu y l'intuición yeren el llabor de la teoloxía. El conceutu sentimientu yera una dependencia absoluta na deidá. Y este yera “la esencia de la piedá, idéntica consigo mesma”. Esto ye, yera'l tar en rellación con Dios. Nun identificaba la esperiencia cola suxetividá. Entendía que'l sentimientu yera esi llugar onde'l yo apriende del Yo divín.
Entendía la relixón como una dependencia absoluta de la deidá. Tuvo implicaciones sobre la teoloxía y la dogmática nel pensamientu. Plantegaba que'l dogma yera una aserción del nuesu sentimientu. Y non sobre la deidá en sí mesma. La doctrina namái afirma la nuesa concepción de Dios. Cuestionaba les definiciones Dios como una proyeición humana sobre la deidá.
Pa Schleiermacher Dios yera una realidá suprapersonal y trascendente. Cuestionaba'l dogma de la trinidá. Negaba la interpretación de la muerte de Xesús como un sustitutu pol ser humanu. Entendía'l pecáu como un debilitamientu individual y coleutivu de los seres humanos. Él negaba que'l pecáu seya un accidente o mera falta superficial y afirma que'l pecáu ye un desorde fondu de la "naturaleza humana", una incapacidá total pa faer el bien que namái puede ser curada por aciu la relixón, una anormalidá y deformación de la que surde tou mal. Asina tamién afirma que'l pecáu non solo ye individual, sinón que tien un calter social o coleutivu "en cada unu la obra de toos, y en toos la obra de cada unu".
Vía a Cristu como'l salvador porque nél rellumaba dependencia absoluta en Dios. La obra de Cristu consistía en tresferir al ser humanu esa conciencia de dependencia absoluta na divinidá. Los creyentes beneficiar d'esta conciencia al traviés d'una unión mística con Cristu.
Acercamientu al Nuevu Testamentu
editarDende 1819 a 1832 enfocó la so reflexón del dogma cristolóxicu a la investigación sobre Xesús. Plantegó la total irreconciabilidad ente l'Evanxeliu de Xuan y los sinópticos (Matéu, Marcos y Lucas). L'enclín de la so dómina yera que los sinópticos yeren cada vegada más reconocíos como los testos primarios y de mayor cercanía a Xesús de Nazaré.
Argumentó a favor de la preeminencia del Xesús joanneo. El Evanxeliu de Xuan venía de un testigu visual, ente que los sinópticos yeren obra de los discípulos de los apóstoles y polo tanto obres secundaries.
Yera de la opinión que Juan nos amosaba a Xesús como'l ser humanu en total dependencia cola divinidá y que nos enseñaba a fortalecer esta dependencia na divinidá.
La salvación humana consistía en reconocer esta dependencia cola divinidá. Esta conciencia na divinidá del ser humanu yera un tipu de misticismu relixosu.
Foi criticáu por faer de la teoloxía una empresa esencialmente suxetiva por cuenta de la revelación de la deidá.
Yera de la opinión que l'Evanxeliu de Matéu mentáu por Papías na Historia Eclesiástica d'Eusebio nun se refería al Matéu canónicu. El Matéu canónicu utilizara al Matéu mentáu por Papías como una fonte pa construyir la so narración.
Yera de la mesma opinión sobre la rellación del Evanxeliu de Marcos cola información sobre Marcos como un discípulu de Pedro presentada por Papías na Historia Eclesiástica d'Eusebio.
Foi unu de los precursores del discutiniu sobre les rellaciones ente los evanxelios sinópticos dende una perspeutiva non confesional. Plantegaba que los evanxelios sinópticos dependíen de dos fuentes primaries na so composición. Esto dio pasu eventualmente a la teoría de los dos fontes pa esplicar les rellaciones lliteraries ente Matéu, Marcos y Lucas.
Encetó otros asuntos rellacionaos al Nuevu Testamentu tales como'l corpus paulino y la entruga hermenéutica. Sobre'l corpus paulino, cuestionó que Pablo fuera l'autor de les Epístoles Pastorales. Yera un eruditu nel manexu del griegu de l'antigüedá. Ente los sos haberes alcuéntrase traducir a Platón al alemán. Por eso percibió les diferencies llingüístiques ente les cartes paulines auténtiques y les Cartes Pastorales.
Na so obra póstuma (1864) fai una distinción ente'l Xesús históricu que presenten los evanxelios sinópticos y el Xesús de la fe que s'amuesa nel Evanxeliu de Xuan. Fiel al racionalismu tardíu alemán, niega la esistencia de los milagros que nun puedan esplicase racionalmente. La so aportación enmárcase dientro del periodu de l'Antigua busca del Xesús históricu (old quest).
Pa Schleiermacher, el Evanxeliu según san Marcos yera una síntesis de Matéu y Lucas, a los que consideraba más antiguos. Esta idea camudó en 1838 coles aportaciones de Christian Hermann Weisse y Christian Gottlob Wilke
La ilesia
editarFoi unu de los primeros eruditos en cuestionar la interpretación sobre los autores de los Evanxelios presentaos pola tradición de la Ilesia.
La ilesia ye un llugar de verdadera comunidá humana. Una comunidá que se basa nesti sentíu de dependencia absoluta na deidá compartida comunitariamente (ver pa esto comunión ye dicir común-unión entá entendiéndola fuera del signu de la eucaristía). Esto ye base pa una plena humanización. A la relixón en cuanto re-amestara (re-amestar, axuntar) y re-legere (relleer) considerar Schleiermacher como un componente basal de la naturaleza humana.
Hermenéutica
editarOtra gran aportación foi la so articulación d'una teoría hermenéutica. Pa Scheleiermacher, la xera de la hermenéutica yera “entender el discursu tan bien como l'autor, y dempués meyor qu'él”. Intentó presentar una teoría coherente sobre'l procesu d'interpretación de los testos. Por esto, considerar como'l padre de la hermenéutica moderna y ye anguaño consideráu'l so gran apurra a la filosofía.
Nun s'entiende la razón y métodu de Scleiermarcher ensin la fuerte influencia de Hegel. L'aceptación de la dialéutica hegeliana ye'l fondu del so dogmatismu hermenéuticu, al cual afai con una pretendida coherente esplicación epistemolóxica, y otres teoríes. Foi criticáu polos arqueólogos y escrituristes teólogos del so tiempu por non comprobar les afirmaciones que faía pa sostener la so teoría hermenéutica.
Presentó la teoría de la comunicación ente un emisor y un receptor basáu nun contestu social y llingüístico común. Esi contestu común yera'l que faía posible la comunicación ente dos persones. El receptor podía entender el discursu del emisor. Dambos teníen una gramática y llingüística común. Amás, un contestu social común favorecía la empatía.
Añadió a la teoría tradicional de la interpretación una dimensión psicolóxica. Primeramente aquélla taba basada na pura decodificación gramatical del discursu.
L'individuu articula un discursu sobre la exa del llinguaxe. Na actividá discursiva hai una doble dimensión, per un sitiu, la individual de la persona que fala, y por otru, la social (del contestu social de la llingua). Asina, el discursu va tener un calter común cola cultura na que s'articula y col calter del escritor.
Nesti sentíu, esisten dos niveles de comprensión del discursu. Éstos son la llamada comprensión comparativa y comprensión adivinatoria. Poro, cada intérprete debe confrontar la dimensión social ya individual del testu. Esto fai que la xera interpretativa seya infinita. Cada intérprete pueda re-crear l'actividá creativo y mental del autor al traviés del procesu interpretativu.
Schleiermacher propón un sistema circular que conocemos como'l círculu hermenéuticu. Cada intérprete precisa introducise na dimensión social y la dimensión individual del autor pa entendelo.
Pa ello, l'intérprete tendrá d'identificase coles intenciones, formes de pensamientu, situación histórica y el contestu históricu del autor. D'esta miente, na midida na que el llector identificar col autor y póngase nel so llugar, tanto meyor va ser la interpretación.
La inteleición del llector ye lo que llama comprensión comparativa. El segundu nivel de comprensión, el adivinatorio, ye intuitivu y suxetivu. Ye la comprensión de la individualidá del autor d'un testu.
Asina, nel Esbozu del 1805, Schleiermacher plantega que la hermenéutica ye “entender na llingua y entender na persona que fala”.
Proponía una metodoloxía interpretativa. El llector alcontraba'l contestu históricu-social y llingüísticu y entraba en diálogu cola singularidá del autor.
Trataba de qu'hubiera una dimensión oxetiva y otra suxetiva nel procesu d'interpretar. Esta parte suxetiva yera una dimensión psicolóxica na xera interpretativa.
D'esta miente, postumamente, Schleiermacher influyó en gran midida sobre Wilhelm Dilthey.
Referencies
editar- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: jn19981002116. Data de consulta: 30 agostu 2020.
- ↑ Talo como Nietzsche calificar burlonamente en L'Anticristu.
Bibliografía
editar- Schleiermacher, Friedrich. Sobre los distintos métodos de traducir. Traduc. Valentín García Yebra. Editorial Gredos: Madrid, 2000. ISBN 84-249-2272-7
- Berman, Antoine (1984). L'épreuve de l'étranger. Culture et traduction dans l'Allemagne romantique: Herder, Goethe, Schlegel, Novalis, Humboldt, Schleiermacher, Hölderlin (en francés). París: Gallimard. ISBN 978-2070700769.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Friedrich Schleiermacher.- El conteníu d'esti artículu incorpora material d'una entrada de la Enciclopedia Libre Universal, espublizada en castellán baxo la llicencia Creative Commons Compartir-Igual 3.0.
Datos: Q76576- Multimedia: Friedrich Schleiermacher
