Wikipedia

Joe Cocker

John Robert Cocker (20 de mayu de 1944, Sheffield – 22 d'avientu de 2014, Crawford (es) Traducir),[7] más conocíu como Joe Cocker, foi un cantante y músicu de rock, blues y soul. Conocíu pola so voz aspra y polos movimientos espasmódicos del so cuerpu, Cocker centró la so carrera musical en versionar cantares d'otros artistes, particularmente de The Beatles. Al respeutu, la so versión del cantar «With a Little Help from My Friends» algamó'l númberu unu na llista UK Singles Chart en 1968 y foi utilizada como tema principal de la serie de televisión The Wonder Years.

Joe Cocker
Vida
Nacimientu Sheffield[1], 20 de mayu de 1944[2]
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Residencia Crawford (es) Traducir
Muerte Crawford (es) Traducir[3], 22 d'avientu de 2014[3] (70 años)
Sepultura Garden of Memories Cemetery (en) Traducir[4]
Causa de la muerte cáncanu de pulmón[5]
Familia
Casáu con Pam Baker (en) Traducir
Estudios
Llingües falaes inglés[6]
Oficiu cantante, actor, compositor de cantares, pianista, artista d'estudiu
Altor 1,74 m
Llugares de trabayu Nueva York
Premios
Xéneru artísticu blues
rock
Mena de voz Barítonu
Instrumentu musical pianu
voz
Harmónica
Discográfica Regal Zonophone
A&M Records (es) Traducir
Capitol Records
Island Records
Decca Records
IL (en) Traducir
Chrysalis
The Rocket Record Company
IMDb nm0168312
cocker.com
Cambiar los datos en Wikidata

Cocker recibió tamién dellos premios a lo llargo de la so trayeutoria musical, incluyendo'l Grammy a la meyor actuación pop vocal de grupu, según l'Óscar y el Globu d'oru al meyor cantar orixinal por «Up Where We Belong», un dúu con Jennifer Warnes númberu unu na llista estauxunidense Billboard Hot 100.[8] En 1993, Cocker foi nomáu a un premiu Brit al meyor artista británicu y foi gallardoniáu con una placa Sheffield Legends na so ciudá natal. En 2008, recibió la Orde del Imperiu británicu nel Palaciu de Buckingham polos sos servicios a la música». Foi tamién asitiáu nel puestu 97 de la llista de los cien meyores cantantes según la revista Rolling Stone.[9]

Biografía

editar

Primeros años ya influencies musicales (1944–1966)

editar

Joe Cocker nació'l 20 de mayu de 1944 nel númberu 38 de la cai Tasker Road en Crookes, Sheffield. Foi'l fíu menor de Harold Cocker, funcionariu públicu, y de Madge Cocker, d'apellíu de soltera Lee.[10] Según distintes hestories familiares, Cocker recibió'l llamatu de Joe por xugar a un xuegu infantil llamáu «Cowboy Joe» o por un llimpiador local llamáu Joe.[11]

Les principales influencies musicales de Cocker mientres la so adolescencia fueron Ray Charles y Lonnie Donegan. La primer esperiencia de Cocker cantando en públicu tuvo llugar a los dolce años cuando'l so hermanu mayor, Victor, convidar al escenariu a cantar mientres un conciertu del so grupu de skiffle. En 1960, xunto a trés amigos, Cocker formó'l so primer grupu, The Cavaliers. Dempués d'un añu, el grupu rompióse y Cocker abandonó la escuela pa trabayar d'aprendiz nel East Midlands Gas Board, coles mesmes qu'escorrió de forma simultánea una carrera musical.[11]

En 1961, col nome artísticu de Vance Arnold, Cocker siguió la so carrera con un nuevu grupu, Vance Arnold & The Avengers.[12] El nome yera una combinación de Vince Everett, el personaxe interpretáu pol Elvis Presley en Jailhouse Rock, y el cantante de country Eddy Arnold. El grupu tocó na so mayoría en pubs de Sheffield, interpretando versiones de temes de Ray Charles y Chuck Berry[12] Mientres esta etapa, Cocker desenvolvió interés na música blues y buscó discos de John Lee Hooker, Muddy Waters, Lightnin' Hopkins y Howlin' Wolf.[13] En 1963, el grupu tuvo'l so primer conciertu importante al actuar como teloneros de The Rolling Stones nel Sheffield City Hall.[14]

Un añu dempués, Cocker robló un contratu discográficu como solista con Decca Records y publicó'l so primer senciellu, una versión de la tema de The Beatles «I'll Cry Instead», con Big Jim Sullivan y Jimmy Page tocando la guitarra. A pesar d'una amplia promoción de Decca allabando la so mocedá y los sos raigaños obreros. el discu foi un fracasu y el so contratu cola compañía expiró a finales de 1964.[15] Dempués de grabar el senciellu, Cocker abandonó'l so nome artísticu y formó un nuevu grupu, Joe Cocker's Big Blues. La única grabación conocida del grupu ye un EP dau por The Sheffield College durant la Rag Week llamáu Rag Goes Mad at the Mueyo.[16]

The Grease Band (1966–1969)

editar

En 1966, dempués d'un curtiu paréntesis estremáu de la música, Cocker acomuñóse con Chris Stainton pa formar The Grease Band.[12] El grupu foi nomáu dempués de que Cocker lleera una entrevista del teclista de jazz Jimmy Smith, onde describía a otru músicu como «having a lot of grease». Al igual que The Avengers, el nuevu grupu de Cocker tocó principalmente en chigres de Sheffield hasta atraer l'atención de Denny Cordell, productor de Procol Harum, the Moody Blues y Georgie Fame. Cocker grabó'l senciellu «Marjorine» ensin la Grease Band pa Cordell nun estudiu de Londres, onde se treslladó darréu con Stainton y eslleió el grupu. Cordell ufiertó a Cocker dellos conciertos nel Marquee Club de Londres, dempués de formar una nueva Grease Band con Stainton y el teclista Tommy Eyre.[17]

Tres la escasa relevancia de «Marjorine» nos Estaos Xuníos, Cocker llogró un mayor ésitu con una versión innovadora de «With a Little Help from My Friends», otru cantar de The Beatles, usada años más tarde como música de cabecera de la serie de televisión The Wonder Years. La grabación cuntó col guitarrista Jimmy Page, la batería B.J. Wilson y los coros de Sue and Sunny. «With a Little Help from My Friends» algamó'l primer puestu na llista británica UK Singles Chart, onde permaneció trenta selmanes, según la posición 68 na llista Billboard Hot 100.[18] Tres la muerte de Cocker en 2014, Paul McCartney, compositor del cantar xunto a John Lennon, comentó: «[Cocker] yera un rapazu nortizu encantador que me gustaba enforma, y al igual que muncha xente, encantábame la so forma de cantar. Gustóme especialmente cuando decidió versionar "With a Little Help from My Friends" y recuérdolu a él y a Denny Cordell viniendo a Savile Row y reproduciendo lo que grabaren, y yera a cencielles allucinante. Convirtieren totalmente el cantar nun himnu del soul y túvi-y eternamente estimosu por faer eso».

La nueva formación de Cocker's Grease Band incluyó a Henry McCullough na guitarra. Dempués de percorrer el Reinu Xuníu nuna xira con The Who na seronda de 1968 y con Gene Pitney y Marmalade pel hibiernu de 1969, The Grease Band embarcar na so primer xira polos Estaos Xuníos na primavera de 1969.[19] Poco dempués del so regresu, Cocker publicó With a Little Help from My Friends, certificáu discu d'oru nos Estaos Xuníos al vender mediu millón de copies.[20]

 
Cocker nel Festival de Woodstock en 1969.

Mientres la so xira estauxunidense, Cocker tocó en dellos festivales, incluyendo'l Newport Rock Festival y el Denver Pop Festival. N'agostu, Denny Cordell convenció a Artie Kornfeld por que Cocker tocara nel Festival de Woodstock. Por cuenta de los grandes ensames, el grupu tuvo que ser treslladáu al escenariu n'helicópteru. Una vegada nel escenariu, Cocker y The Grease Band tocaron «Delta Lady», «Something's Comin' On», «Let's Go Get Stoned», «I Shall Be Released» y «With a Little Help from My Friends». Sobre la so participación en Woodstock, Cocker comentó: «Foi como un eclís... foi un día bien especial».[21]

Dempués de Woodstock, Cocker publicó'l so segundu discu, Joe Cocker!. Impresionaos pola versión de «With a Little Help from My Friends», Paul McCartney y George Harrison dexaron a Cocker que versionara los cantares «She Came In Through the Bathroom Window» y «Something», otros dos cantares de The Beatles.[22] Grabáu mientres un descansu de la so xira, Joe Cocker! llegó al puestu once na llista Billboard 200 y dio al músicu'l so segundu ésitu nel so país natal col senciellu «Delta Lady».

N'agostu de 1969, Cocker tocó nel Festival de la Isla de Wight d'Inglaterra.[23] A lo llargo de 1969, foi convidáu a dellos programes de televisión como The Ed Sullivan Show y This Is Tom Jones. Nel escenariu, exhibió una idiosincrática intensidá física, ximelgando los brazos y asonsañando tocar una guitarra. A finales d'añu, Cocker amosóse dispuestu a embarcase nuna nueva xira polos Estaos Xuníos, polo qu'eslleió The Grease Band.

Mad Dogs & Englishmen (1969–1971)

editar
 
Cocker en 1970.

A pesar de la reticencia de Cocker a volver entamar una xira, yá fuera entamada una nueva xira polos Estaos Xuníos, polo que tuvo que formar rápido una nueva banda pa cumplir les sos obligaciones contractuales. El nuevu grupu ampliar hasta casi una trentena de músicos, incluyendo'l pianista Leon Russell, tres bateríes y les vocalistas Rita Coolidge y Claudia Lennear. Denny Cordell bautizó'l grupu col nome de Mad Dogs & Englishmen basándose nel cantar homónimu de Noël Coward. Mientres la xira, la música de Cocker evolucionó escontra un rock más cercanu al blues, comparable al de The Rolling Stones.[24]

Mientres la xira, descrita pol batería Jim Keltner como una «gran fiesta selvaxe»,[25] Cocker ufiertó 48 conciertos, grabó un álbum en direutu y llogró reseñes positives de la prensa musical, incluyendo revistes como Time y Life. Sicasí, el ritmu de la xira resultó agotador, lo cual provocó que Cocker ablayárase y empezara a beber alcohol por demás. Mentanto, esfrutó de nuevos ésitos con senciellos como «Cry M'a River» y «Feelin' Alright», según con «The Letter», el so primera top 10 nos Estaos Xuníos. Dempués de pasar dellos meses en Los Angeles, Cocker tornó a Sheffield onde la so familia taba cada vegada más esmolecida pol so deterioru físicu y mental. Nel branu de 1971, A&M Records publicó'l senciellu «High Time We Went», númberu ventidós na llista Billboard Hot 100.

Década de 1970 (1972–1979)

editar

A principios de 1972, dempués de casi dos años alloñáu de la música, Cocker salió de xira con un grupu formáu por Chris Stainton. La xira empezó con un conciertu nel Madison Square Garden al qu'allegaron 20 000 persones. Dempués d'una etapa estauxunidense, embarcar nuna xira por Europa na que tocó pa grandes públicos en Milán y Alemaña. De siguío, tornó a los Estaos Xuníos pa otra xira na seronda de 1972. Mientres la xira, el grupu grabó los cantares del so siguiente trabayu discográficu, Joe Cocker, un amiestu de cantares d'estudiu y temes en direutu que llegó al puestu 30 na llista Billboard 200.[26]

 
Cocker tocando nel National Stadium de Dublín el 16 d'ochobre de 1980.

N'ochobre de 1972, mientres una xira por Australia, Cocker foi arrestáu en Adelaide por posesión de mariguana xunto a otros seis miembros del grupu. A otru día, en Melbourne, fueron acusaos con cargos d'asaltu dempués d'una engarradiella nel Commodore Chateau Hotel, polo que la policía federal australiana dio a Cocker 48 hores p'abandonar el país.[27]

Poco dempués de la xira australiana, Stainton retirar de la carrera musical pa establecer el so propiu estudiu de grabación. Dempués de la partida del so amigu y del alloñamientu de Denny Cordell, el so antiguu productor, Cocker fundir nuna depresión y empezó a consumir heroína. En xunu de 1973 abandonó'l costume, pero volvió beber por demás.[28] A finales de 1973, Cocker volvió al estudiu pa grabar un nuevu discu, I Can Stand a Little Rain. L'álbum, publicáu n'agostu de 1974, llegó al puestu 11 na llista estauxunidense Billboard 200, ente que'l senciellu «You Are So Beautiful» algamó'l puestu cinco na llista Billboard Hot 100.[29]

En xineru de 1975, publicó Xamaica Say You Will, un nuevu álbum con cantares grabaos mientres les sesiones de I Can Stand a Little Rain. Pa promocionar el nuevu trabayu, Cocker embarcar nuna nueva xira per Australia, posible, dempués del so anterior incidente, gracies a un nuevu gobiernu del partíu llaborista. A finales de 1975, contribuyó cantando dellos cantares del discu de Bo Diddley The 20th Anniversary of Rock 'n' Roll, y publicó Stingray, un nuevu álbum grabáu en Kingston, Xamaica. Sicasí, les ventes de Cocker nos Estaos Xuníos empezaron a baxar pasu ente pasu, y Stingray solo algamó'l puestu 70 na llista Billboard 200.[30]

En 1976, Cocker apaeció nel programa Saturday Night Live tocando «Feelin' Alright». Mientres la dómina, Cocker debía 800 000 dólares a A&M Records y taba lluchando contra'l alcoholismu. Dellos meses dempués, conoció al productor Michael Lang, quien aportó a representa-y en cuenta de que se caltuviera sobriu. Con una nueva banda, Cocker ufiertó una xira por Australia, Nueva Zelanda y Suramérica, y grabó un nuevu álbum, Luxury You Can Afford, colos músicos Steve Gadd, Chuck Rainey y Rob Hartley. L'álbum foi promocionáu con una nueva xira por América del Norte. Sicasí, a pesar del esfuerciu, recibió crítiques mistes y solo vendió alredor de 300 000 copies.[31]

En 1979, Cocker xunir a la xira Woodstock in Europe, que cuntó con músicos como Arlo Guthrie y Richie Havens que tocaren nel Festival de Woodstock en 1969. Tamién tocó nel Central Park de Nueva York pa un públicu de 20 000 persones, grabáu y publicáu nel álbum Live in New York.[32] Cocker tamién percorrió Europa y apaeció nel programa televisivu alemán Rockpalast.

Década de 1980 (1980–1990)

editar

En 1982, Cocker grabó dos canciones col grupu de jazz The Crusaders pal álbum Standing Tall. Un cantar, «I'm So Glad I'm Standing Here Today», recibió una nominación a un premiu Grammy, en que la so ceremonia Cocker interpretó la tema xunto a The Crusaders. El mesmu añu, el músicu publicó Sheffield Steel, un nuevu álbum influyíu pol reggae y grabáu con The Compass Point All Stars.

Xunto con «With a Little Help From My Friends», Cocker llogró'l so mayor ésitu comercial en 1982 col cantar «Up Where We Belong». A pidimientu del productor Stewart Levine, Cocker grabó'l cantar con Jennifer Warnes pa la banda sonora del llargumetraxe An Officer and a Gentleman. El cantar llogró un ésitu internacional al algamar el primer puestu na llista Billboard Hot 100 y ganar un Grammy a la meyor actuación pop vocal de grupu.[8] El dúu tamién ganó l'Óscar al meyor cantar orixinal nuna ceremonia onde Cocker y Warnes interpretaron la tema. Dellos díes dempués, el músicu foi convidáu a un tributu a Ray Charles, con quien cantó «You Are So Beautiful».

En 1983, Cocker xunir a una llarga llista músicos británicos, incluyendo Jimmy Page, Eric Clapton, Jeff Beck, Steve Winwood y Bill Wyman, na xira ARMS Charity Concerts de Ronnie Lane, col fin de recaldar fondos pa la investigación de la esclerosis múltiple.[33] Mientres otra xira'l mesmu añu, Cocker foi arrestáu pola policía austriaca dempués de negase a tocar alegando que los equipos de soníu yeren desaparentes. Los cargos fueron finalmente retiraos y Cocker foi puestu en llibertá.[34] Pocu dempués del incidente, publicó Civilized Man, el so novenu álbum d'estudiu, siguíu de Cocker un añu dempués, dedicáu a la so madre, Madge, que morriera mientres la so grabación. Un cantar de Cocker, «You Can Leave Your Hat On», foi incluyida nel llargumetraxe 9 selmanes y media, estrenáu en 1986. Un añu dempués, publicó Unchain My Heart, que foi nomáu a un premiu Grammy y llogró un repique nes ventes del músicu.[35]

Mientres la década de 1980, Cocker siguió ufiertando xires alredor del mundu, tocando para amplies audiencies n'Europa, Australia y los Estaos Xuníos. En 1988, tocó nel Royal Albert Hall de Londres y apaeció nel programa de televisión The Tonight Show.[36] Dempués de Barclay James Harvest y Bob Dylan, Cocker foi unu de los primeros músicos occidentales n'entrar na República Democrática d'Alemaña, con conciertos en Berlín Este y Dresde.[37] Tamién tocó pal Presidente de los Estaos Xuníos George H. W. Bush nun conciertu inaugural en febreru de 1989.

Últimos años (1991–2014)

editar

Mientres la década de 1990, a pesar de menguar progresivamente el so ésitu nos Estaos Xuníos, Cocker siguió esfrutando de bones ventes en países centroeuropeos como Alemaña, Austria y Suiza, de la que siguía ufiertando xires añales. En 1989, llogró'l so primer númberu unu n'Austria y en Suiza con One Night of Ensin.[38][39] En 1992, la so versión de la tema de Bryan Adams «Feel Like Forever» entró na llista UK Singles Chart.[40] El mesmu añu, cantó con Sass Jordan el cantar «Trust in Me», incluyida na banda sonora de The Bodyguard. Un añu dempués, foi nomáu al premiu Brit como meyor británicu masculín.[41]

A lo llargo de la década, Cocker siguió publicando discos d'estudiu con una periodicidad casi añal. En 1994, Have a Little Faith dio a Cocker la so meyor posición nel Reinu Xuníu, onde llegó al puestu nueve na llista UK Albums Chart, y foi certificáu discu d'oru pola British Phonographic Industry (BPI). Trabayos como Across from Midnight, Organic y No Ordinary World, publicaos na segunda metá de la década, entraron nel top 10 de países como Alemaña, Suiza y Países Baxos y fueron certificaos discu d'oru y platino en dellos países europeos, onde les ventes de los sos discos siguieron manteníendose.[42][43]

El 2 de xunu de 2002, Cocker tocó «With a Little Help from My Friends» acompañáu de Phil Collins y Brian May nel conciertu Party at the Palace nos xardinos del Palaciu de Buckingham, un eventu en conmemoración del Xubiléu d'Oru de Sabela II.[44] En 2007, participó con un papel menor na película Al traviés del universu como cantante principal de «Come Together», otru cantar de The Beatles.[45] El mesmu añu, recibió la Orde del Imperiu británicu nel Palaciu de Buckingham polos sos servicios a la música».[46] Pa celebrar el so nomamientu, Cocker ufiertó dos conciertos en Londres y na so ciudá natal de Sheffield, onde tamién foi gallardoniáu cola placa Sheffield Legends nel Conceyu.[47]

 
Cocker en 2011.

N'abril y mayu de 2009, Cocker realizó una xira norteamericana en sofitu del so álbum Hymn for My Soul. Amás, cantó'l cantar «Little Wing» nel álbum de Carlos Santana Guitar Heaven: The Greatest Guitar Classics of All Time, publicáu en 2010. El mesmu añu, Cocker volvió salir de xira como promoción del so siguiente trabayu, Hard Knocks, númberu unu y discu de platín n'Alemaña.[48]

Enfermedá y muerte

editar

Mientres los últimos años de la so vida, Cocker sufrió cáncer de pulmón que nun trescendió a la opinión pública hasta finales de 2014. El 17 de setiembre de 2014, mientres un conciertu nel Madison Square Garden, el so amigu Billy Joel comentó que Cocker «nun taba perbién nesti momentu» y sofitó la so introducción nel Salón de la Fama del Rock and Roll.[49]

El 22 d'avientu de 2014, Cocker finó pola mor del cáncer en Crawford (Coloráu) arrodiáu de la so familia.[50][51] Nuna nota de prensa, la so familia comunicó que'l músicu sería soterráu dempués d'un funeral priváu y pidió qu'en llugar de flores, realizárense donaciones a The Cocker Kids' Foundation, una fundación non codalosa dedicada a l'ayuda de moces.[52] Paul McCartney y Ringo Starr, los dos miembros de The Beatles entá vivos, sumar a una llarga llista de tributos de compañeros d'oficiu como Tom Morello, Steven Tyler, Boy George, Bryan Adams, Joe Walsh y Peter Frampton.[53][54]

Premios y nominaciones

editar
Añu Premiu Categoría Trabayu nomáu Resultáu
1982 Premios Grammy Grammy a la meyor actuación pop vocal de grupu «Up Where We Belong»
(dúu con Jennifer Warnes) 		Ganador[55]
Premiu Óscar Óscar al meyor cantar orixinal Ganador[56]
Globos d'Oru Globu d'oru al meyor cantar orixinal Ganador
1988 Premios Grammy Grammy a la meyor interpretación vocal de rock solista «Unchain My Heart» Nomáu[57]
1989 Grammy a la meyor interpretación vocal de rock masculina Unchain My Heart Nomáu[55]
1990 «When the Night Comes» Nomáu[58]
1991 «You Can Leave Your Hat On» Nomáu[59]
1993 Brit Awards Meyor artista británicu masculín Nomáu

Discografía

editar
Artículu principal: Discografía de Joe Cocker

Referencies

editar
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ 3,0 3,1 URL de la referencia: http://www.nytimes.com/2014/12/23/arts/music/joe-cocker-is-dead-at-70.html.
  4. ↑ «Find a Grave» (inglés).
  5. ↑ URL de la referencia: http://www.itv.com/news/calendar/update/2014-12-22/joe-cocker-has-died-after-a-battle-with-lung-cancer/. Data de consulta: 22 avientu 2014.
  6. ↑ Identificador CONOR.SI: 18231395. Afirmao en: CONOR.SI.
  7. ↑ «Joe Cocker dies aged 70». ITV News. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  8. ↑ 8,0 8,1 Allmusic. «Joe Cocker - Awards» (inglés). Consultáu'l 23 de febreru de 2015.
  9. ↑ Rolling Stone. «100 Greatest Singers» (inglés). Consultáu'l 30 de marzu de 2015.
  10. ↑ «Index entry». FreeBMD. Office for National Statistics. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  11. ↑ 11,0 11,1 Bean, 2003, p. 6-9.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 «The Story-Part One:On the runway to fame». cocker.com. Archiváu dende l'orixinal, el 30 de xunetu de 2008. Consultáu'l 10 d'avientu de 2008.
  13. ↑ Don Hale: Sounds of the 60s. ISBN 978-1-907163-22-7.
  14. ↑ The Guardian. «Joe Cocker, Grammy Award-winning singer dies at age of 70» (inglés). Consultáu'l 30 de marzu de 2015.
  15. ↑ Bean, 2003, p. 28.
  16. ↑ The Guardian. «Back in the Summer of Love, with a little help from my friends ...» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-12-28. Consultáu'l 30 de marzu de 2015.
  17. ↑ Bean, 2003, p. 43-45.
  18. ↑ Bean, 2003, p. 48-49.
  19. ↑ Neill, Andrew; Kent, Matt (2005). Sterling Publishing Company, Inc.: Anyway Anyhow Anywhere. ISBN 1-4027-2838-7.
  20. ↑ Bean, 2003, p. 54-55.
  21. ↑ Bean, 2003, p. 58-60.
  22. ↑ Bean, 2003, p. 61.
  23. ↑ BBC. «Isle of Wight Festival.- History» (inglés). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  24. ↑ «Joe Cocker Dies Of Lung Cancer At 70». www.prefixmag.com (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 23 d'avientu de 2014.
  25. ↑ Bean, 2003, p. 70.
  26. ↑ Bean, 2003, p. 96.
  27. ↑ «Joe Cocker». Prescott Courier (15 d'ochobre de 1972). Consultáu'l 27 d'avientu de 2008.
  28. ↑ Bean, 2003, p. 110.
  29. ↑ Bean, 2003, p. 112-14.
  30. ↑ Bean, 2003, p. 120.
  31. ↑ Bean, 2003, p. 140.
  32. ↑ Bean, 2003, p. 143.
  33. ↑ «Jeff Beck Opens Up About Rock and Roll Hall of Fame Gigs with Clapton Jeff Beck Group Reunion Prospects». Rolling Stone (26 d'avientu de 2014). Archiváu dende l'orixinal, el 2009-07-19.
  34. ↑ Bean, 2003, p. 160.
  35. ↑ Bean, 2003, p. 167.
  36. ↑ Bean, 2003, p. 178.
  37. ↑ Cockerwiese, Dresde.
  38. ↑ austriancharts.at. «Joe Cocker - One Night of Ensin idioma inglés». Consultáu'l 26 de marzu de 2015.
  39. ↑ Hit Parade. «Joe Cocker - One Night of Ensin idioma alemán». Consultáu'l 26 de marzu de 2015.
  40. ↑ Bean, 2003, p. 189.
  41. ↑ Brit Awards. «Brit Awards: Best British Male» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-02-02. Consultáu'l 21 de marzu de 2015.
  42. ↑ British Phonographic Industry. «Certified Awards» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2019-05-23. Consultáu'l 10 d'abril de 2014. Nota: Introducir «Joe Cocker» nel campu de busca, escoyer «Artist» en «Search by», «Album» en «By format» y faer clic en «Search»..
  43. ↑ Swiss Charts. «Awards: Joe Cocker» (alemán). Consultáu'l 30 de marzu de 2015.
  44. ↑ The Telegraph. «Huge crowds party at Palace concert» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2015.
  45. ↑ Hartlaub, Peter (14 de setiembre de 2007). «'Across the Universe' recycles songs, offers great visuals». San Francisco Chronicle. Consultáu'l 27 d'avientu de 2008.
  46. ↑ «Rushdie and Eavis lead honours». BBC News (16 de xunetu de 2007). Consultáu'l 27 d'avientu de 2008.
  47. ↑ 24dash.com. «Joe Cocker to join Sheffield's 'hall of fame'» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2015.
  48. ↑ charts.d'idioma alemán. «Joe Cocker». Consultáu'l 10 de marzu de 2014.
  49. ↑ Jeff Giles (25 de setiembre de 2014). «Billy Joel Says Joe Cocker Is ‘Not Very Well Right Now'». Ulimate Rock Classic.com. Consultáu'l 31 d'ochobre de 2014.
  50. ↑ «Joe Cocker dies aged 70». ITV News (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  51. ↑ Quillen, Matt (22 d'avientu de 2014). «Musician Joe Cocker dies at age 70». WLOX. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-12-22. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  52. ↑ Joe Cocker Official Website. «Joe Cocker Dies At Age 70» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-04-02. Consultáu'l 31 de marzu de 2015.
  53. ↑ Softpedia. «Singer Joe Cocker Dies Aged 70, Celebrities React» (inglés). Consultáu'l 31 de marzu de 2015.
  54. ↑ Gillman, Ollie (22 d'avientu de 2014). «Sir Paul McCartney and Ringo Starr lead tributes to singer Joe Cocker after he dies aged 70 following battle with lung cancer». Daily Mail. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  55. ↑ 55,0 55,1 «Grammy Awards: Best Rock Vocal Solo Performance» (inglés). Rock on the Net. Consultáu'l 14 d'abril de 2011.
  56. ↑ «The 55th Academy Awards (1983) Nominees and Winners». oscars.org. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-10-06. Consultáu'l 20 de marzu de 2015.
  57. ↑ McShane, Larry (15 de xineru de 1988). «Irish rockers among Grammy nominees» (n'inglés). The Telegraph (Nashua, New Hampshire: Telegraph Publishing Company). https://news.google.com/newspapers?id=CeslAAAAIBAJ&sjid=ZfwFAAAAIBAJ&pg=6885,4044707&dq. Consultáu'l 9 d'abril de 2011. 
  58. ↑ «Here's list of nominees from all 77 categories» (n'inglés). Deseret News (Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company). 12 de xineru de 1990. https://news.google.com/newspapers?id=0hYpAAAAIBAJ&sjid=woQDAAAAIBAJ&pg=6625,4056376&dq. Consultáu'l 14 d'abril de 2011. 
  59. ↑ «List of Grammy Award nominations» (n'inglés). Times-News (The New York Times Company). 11 de xineru de 1991. https://news.google.com/newspapers?id=6CAaAAAAIBAJ&sjid=ZiQEAAAAIBAJ&pg=3882,2017387&dq. Consultáu'l 14 d'abril de 2011. 
Bibliografía

Enllaces esternos

editar


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Joe_Cocker&oldid=4267073»