Johannes von Müller

Johannes von Müller (3 de xineru de 1752, Schaffhausen ^(es)  – 29 de mayu de 1809, Kassel), alzáu a la nobleza el 6 de febreru de 1791 como Edler von Müller zu Sylvelden pol emperador Leopoldu II, foi un relator, publicista políticu y home d'estáu suizu.

Johannes von Müller
Historiographer of the Prussian state (en) 1804 -
Vida
Nacimientu	Schaffhausen (es) , 3 de xineru de 1752
Nacionalidá	Suiza
Muerte	Kassel, 29 de mayu de 1809 (57 años)
Sepultura	Kassel
Familia
Padre	Johann Georg Müller
Hermanos/es	Johann Georg Müller
Estudios
Estudios	Universidá de Göttingen
Llingües falaes	llatín alemán francés
Oficiu	historiador, políticu, bibliotecariu, profesor universitariu, escritor, diplomáticu, prosista
Emplegadores	Collegium Carolinum (en)
Miembru de	Academia Prusiana de les Ciencies Academia de Ciencias Útiles (es) Allumaos de Baviera Real Academia d'Artes y Ciencies de los Países Baxos

Biografía

Johannes von Müller foi'l fíu del párrocu y profesor Johann Georg Müller (1722–1779) y d'Anna Maria Schoop (1724–1790); hermanu mayor del teólogu, pedagogu y home d'estáu Johann Georg Müller (1759–1819).

De 1769 a 1771 estudió Teoloxía na Universidá de Tubinga y ellí empezó, animáu por August Ludwig von Schlözer, un sonáu tratáu en llatín sobre la guerra cimbria, que s'espublizó en 1772. en Zúrich. Tamién empezó nesos años una amistá con Johann Wilhelm Ludwig Gleim y Johann Georg Jacobi, ente otros, y empezó una correspondencia con Friedrich Nicolai, amás de collaborar con él na Allgemeiner Deutscher Bibliothek (ADB).

Aprobó en 1772 l'exame de Teoloxía en Schaffhausen y consiguió el puestu de caderalgu de griegu nel Collegium Humanitatis de la ciudá. En 1773 fíxose miembru de la Helvetische Gesellschaft y empezó la so amistá con Karl Viktor von Bonstetten. Ente 1774 y 1775 foi profesor particular de los fíos del adineráu conseyeru d'estáu Jacob Tronchin (1717–1801) en Xinebra. Mientres esti tiempu entró en contautu con Voltaire. De 1776 a 1880, vivió a veres del llagu de Xinebra como profesor particular, acompañante y conseyeru priváu del estauxunidense Francis Kinloch (1755–1826), el filósofu Charles Bonnet y l'antiguu procurador xeneral de Xinebra Jean-Robert Tronchin (1710–1793). Müller tenía una intensa correspondencia colos principales ilustraos y xefes d'estáu de la dómina (en Suiza, por casu, con Gottlieb Emanuel von Haller (1735–1786), Johann Heinrich Füssli (1745–1832), Beat Fidel Zurlauben etc.), que-y animaron a terminar la so historia de Suiza, pa la que fizo estractos de numberoses fontes. De 1775 a 1780, visitó la mayoría de les tierres suices, ente que de 1778 a 1780 dio clases de historia universal.

En 1780 apaeció'l primer tomu de Die Geschichten der Schweizer («Les hestories de los suizos») en Berna (que sicasí amosaba'l falsu llugar d'impresión "Boston"), siendo una sensación nel área de fala alemana.

Tres la so estancia en Berlín pel hibiernu de 1780/81, onde foi recibíu por Federico'l Grande, pero nun se-y dio trabayu, trabayó de 1781 a 1782 como caderalgu d'historia y estadística nel Collegium Carolinum en Kassel, onde se-y nomó en 1782 vicebibliotecario. En Kassel foi miembru mientres un curtiu periodu del Orde de los Allumaos, pero per otra parte atopábase cercanu al Orde de los Rosacruces, al igual que los sos amigos Georg Forster y Samuel Thomas Sömmerring. En 1782 publicó de forma anónima, con ocasión de la visita a Alemaña de Pío VI, el so escritu Die Reisen der Päpste («Los viaxes de los papes»), dirixíu contra'l emperador José II.

L'amistá de Johann Gottfried Herder, que tuvo una gran influyencia sobre'l dende un puntu de vista Filosofía de la historia históricu filosóficu, empezó en marzu de 1782, mientres de la visita de Müller al so hermanu Johann Georg en Weimar, que fuera alumnu priváu de Herder nel iviernu de 1781/82 (dambos hermanos fueron coeditores de la primer edición de Herder); en Weimar tamién conocieron a Johann Wolfgang Goethe.

El príncipe eleutor de Mainz, arzobispu y canciller imperial Friedrich Karl Joseph von Erthal convocó a Müller, que pasara los años 1783 a 1785 como profesor priváu en Xinebra, Schaffhausen y Berna, en 1786 como bibliotecariu de la corte de Mainz. Ellí terminó los tomos I, II y III.1 del so Schweizer Geschichte («Historia de Suiza») nuna nueva edición (los tomos III.2, IV y V.1 editar en 1795, 1805 y 1808 respeutivamente). En 1787 editó en Leipzig de forma anónima l'escritu Darstellung des Fürstenbundes («Representación de la lliga de los príncipes»), declarándose en contra d'un escesu de poder de los Habsburgu nel Imperiu y n'Europa, y a favor d'un equilibriu ente les grandes potencies. Esos años créase una amista con Friedrich Heinrich Jacobi. En 1787 viaxa como unviáu diplomáticu a Roma (xunto con Karl Theodor von Dalberg) y a Suiza. En 1788 convertir en conseyeru secretu del príncipe eleutor, ganando n'influencia sobre'l príncipe. La so influencia tuvo enforma que ver cola convocatoria de Georg Forster y Wilhelm Heinse a Mainz. Tamién collaboró na revista lliteraria Jenaischen Allgemeinen Literaturzeitung.

Poco enantes del establecimientu de la República de Mainz, Müller foi convocáu a Viena pol emperador Francisco II en 1792, onde, ente otres funciones, foi diplomáticu de la cancillería secreta y, dende 1800, Kustos de la biblioteca de la corte. Trabó amistá, ente otros, con Joseph von Hammer-Purgstall y l'archiduque Johann von Österreich. Müller visitó Suiza per última vegada en 1797, en misión diplomática, y en 1804 (visita ente otros, d'Anne Louise Germaine de Staël y August Wilhelm Schlegel en Coppet).

En 1802, Friedrich von Hartenberg (1780–1822), un mozu de Schaffhausen, emplegó la homosexualidá de Müller pa saca-y grandes sumes de dineru, faciéndose pasar por un conde húngaru llamáu Louis Batthyány Szent-Iványi. So esi nome, Müller intercambió cartes con él mientres nueve meses, suxiriendo un deséu de tener una rellación duradera. Müller tresfirió al so supuestu amigu la so fortuna completa, amás d'otru dineru que-y fuera confiáu. En afayándose la estafa, Müller denunció a Hartenberg, defendiéndose esti postreru afirmando que Müller abusara sexualmente d'él mientres años. Ente que Hartenberg foi condergáu a once meses de cárcel, el tribunal dar por satisfechu con una declaración de Müller na qu'aseguraba nun realizar nunca actos homosexuales.

Tres l'escándalu, Müller treslladóse a Berlín, onde trabayó como historiador de la corte de la casa de Hohenzollern, col cargu de conseyeru secretu. Ellí fíxose-y miembru de l'Academia Prusiana de les Ciencies. Ente les sos amistaes cúntense Alexander von Humboldt, Zacharias Werner y el príncipe Luis Fernando.

L'escandalosu discursu de Berlín n'honor de Federico'l Grande, De la gloire de Frédéric («Sobre la gloria de Federico»; xineru de 1807), qu'acababa nuna lloa a Napoleón Bonaparte, foi traducida darréu al alemán por Goethe y publicada.

Por iniciativa personal de Napoleon, Müller foi nomáu ministru d'estáu en 1807 y en 1808 direutor de la educación pública del Reinu de Westfalia, sol rei Jérôme, pa lo que s'implicó na defensa de les instituciones educatives, que taben siendo acosaes pola burocracia de Westfalia (por casu, a favor de l'amenazada Universidá de Gotinga, onde sofitó al so antiguu amigu Christian Gottlob Heyne). Enfrentóse inquebrantablemente a los Landsmannschaft d'estudiantes y encamentó a les universidaes a que vixilaren estrechamente los acontecimientos.

Müller caltuvo un intensu intercambiu epistolar con intelectuales, homes d'estáu y amigos d'Europa y América casi tola so vida: como epistológrafo, tuvo una gran influencia nel Preromanticismu al traviés de los sos Briefe eines jungen Gelehrten («Cartes d'un mozu eruditu», dirixíes a Karl Viktor von Bonstetten), editaes en 1798 de forma anónima. El so ingente mandáu, qu'inclúi 20 000 cartes, caltener na biblioteca municipal de Schaffhausen.

El so estilu lliterariu n'alemán, tomáu de modelos antiguos (como Tácito, César y Tucídides), foi, per un sitiu, almiráu (por casu, por Friedrich Gundolf y el Círculu de George), pero por otru fuertemente criticáu y caricaturizáu.

Influencia

La tumba, donada pol rei bávaru en 1852, realizóse siguiendo un diseñu de Friedrich Brugger y Leo von Klenze

Ente otros, Müller foi unu de los instigadores del Walhalla en Ratisbona (Lluis I de Baviera yera un gran almirador de Müller y financió la so tumba en Kassel) según del Monumenta Germaniae Historica; introdució'l términu Bundesrepublik («República Federal»; siguiendo les idees de Montesquieu) en llingua alemana.

Tanto como escritor de historia nacional patrióticu, como escritor de historia universal d'enclín teolóxica providencialista, tuvo una fuerte influencia na historiografía suiza y alemana de la primer metá del sieglu XIX (por casu, en Arnold Hermann Ludwig Heeren, Leopold von Ranke, Friedrich von Raumer o Johann Friedrich Böhmer). La so obra ye un exemplu orixinal de prosa histórica narrativu lliteraria, cargada políticamente, na transición ente la historiografía ilustrada y l'historicismu.

Dende 1950, autores como Edgar Bonjour y los sos discípulos Karl Schib (1898–1984), Barbara Schnetzler (1940–2005), Matthias Pape y los editores de la Bonstettiana, estudiaron la obra de Müller.

Por cuenta del so abrupta toma de partíu a favor de Napoleón y la so homosexualidá, vivida de forma relativamente abierta, que sorprendentemente amás apaez na so obra y que-y lastraba por cuenta de la so relixosidá, Müller foi fuertemente bilordiáu como persona y como autor mientres los sieglos XIX y XX. Los ataques proveníen sobremanera del Nordsternbund de Berlín, al que pertenecía, ente otros, Adelbert von Chamisso, y del Romanticismu de Heidelberg. Tamién los autores Eduard Fueter (1876–1928), Friedrich Meinecke o Emil Ermatinger (1873–1953) contribuyeron a la pésima imaxe de Müller na historiografía. El so allugamientu ente la Ilustración y la Contrailustración foi interpretáu como debilidá de calter y l'apreciu de los sos contemporáneos como esllumamientu y sobreestimación.

Tamién l'apropiación de les idees de Johannes von Müller per círculos de la derecha conservadora nacionalista (por casu, por Gonzague de Reynold o nel contestu de la Geistige Landesverteidigung, la «defensa intelectual de la patria», nos años 30) y la crítica metódica de los estudiosos lliberales y de historia social del sieglu XIX y XX a la historia de Suiza de Müller, producieron un refugu reflexu escontra Müller y la so obra nos estudiosos críticos, refugu que se caltién hasta güei.

Les enciclopedies y manuales historiográficos recién inclúin a Müller ente los epígonos o nun lo menten n'absolutu.

Bibliografía

Obra

• André Weibel (Ed.): „Einen Spiegel hast gefunden, der in allem Dich reflectirt“. Briefe an Graf Louis Batthyány Szent-Iványi. 2 tomos. Wallstein, Göttingen 2014, ISBN 978-3-8353-1383-5.
• André Weibel (Ed.): Johannes v. Müller / Johann Georg Müller. Briefwechsel und Familienbriefe 1766–1789. 6 tomos. Wallstein, Göttingen 2009–10. ISBN 3-8353-0453-4
• Stefan Howald (Ed.): "In kleinen Staaten ersterben großy Gedanken aus Mangel großer Leidenschaften." Begegnungen mit Johannes von Müller. Ein Lesebuch . Wallstein, Göttingen 2003. ISBN 3-89244-601-6
• Doris und Peter Walser-Wilhelm (Ed.): Bonstettiana. Wallstein/Lang, Bern/Göttingen 1996ff. ISBN 3-906757-90-0
• Doris und Peter Walser-Wilhelm (Ed.): Allgemeine Aussicht über die Bundesrepublik im Schweizerland. primer edición de la edición de 1776–77. 2 tomos. Ammann, Zürich 1991 (fr./de.). ISBN 3-250-50000-3
• Eduard Haug (Ed.): Der Briefwechsel der Brüder Johann Georg Müller und Johannes v. Müller 1789–1809. Huber, Frauenfeld 1893.
• Johann Georg Müller (Ed.): Johannes von Müllers sämmtliche Werke. 27 tomos. Cotta, Stuttgart 1810–19, 1831–35 (2ª ed. en 40 tomos).
• Johannes von Müller: Vue générale de l'histoire du genre humain. 2 tomos. Cotta, Tübingen 1817–19.

Bibliografía secundaria

• Doris und Peter Walser-Wilhelm, Marianne Berlinger Konqui (Hrsg.): Geschichtsschreibung zu Beginn des 19. Jahrhunderts im Umkreis Johannes von Müllers und des Groupe de Coppet. Slatkine/Champion, Paris/Genf 2004. ISBN 2745312200
• Dirk Sangmeister: „Was ist der Tand von Ruhm und was der Traum des Lebens!“ Johannes von Müller und die „Gallerie preussischer Charaktere“. In: Bargfelder Bote, Lfg. 187 (1994), p. 1-18.
• Paul Derks: Die Schande der heiligen Päderastie. Homosexualität und Öffentlichkeit in der deutschen Literatur 1750–1850. Rosa Winkel, Berlin 1990. ISBN 3-921495-58-X
• Matthias Pape: Johannes von Müller – seine geistige und politische Umwelt in Wien und Berlin 1793–1806. Franke, Bern 1989. ISBN 3-317-01662-0
• Michael Gottlob: Geschichtsschreibung zwischen Aufklärung und Historismus. Johannes von Müller und Friedrich Christoph Schlosser. Lang, Frankfurt am Main 1989. ISBN 3-631-40739-4
• Ralph Marks: Philosophie im Spannungsfeld zwischen Historiographie und Historismus. Studien zu Kant, Johannes von Müller und Dilthey. Lang, Frankfurt am Main 1988. ISBN 3-631-40550-2
• Christoph Jamme, Otto Pöggeler (Ed.): Johannes von Müller - Geschichtsschreiber der Goethezeit. Meili, Schaffhausen 1986. ISBN 3858051314
• Karl Schib: Johannes von Müller 1752–1809. Augustin, Thayngen-Schaffhausen 1967.
• Paul Requadt: Johannes von Müller und der Frühhistorismus. Drei Masken, München 1929.
• Karl Henking: Johannes von Müller. 2 tomos. Cotta, Stuttgart/Berlin 1909–28.
• Franz Xaver von Wegele: «Müller, Johannes von». En: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tomu 22. Duncker & Humblot, Leipzig 1885, p. 587–610.
• Matthias Pape: «Müller, Johannes v.». En: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tomu 18. Duncker & Humblot, Berlin 1997, p. 315–318.

Enllaces esternos

• Karl Schib: Johannes von Müller. En: Schaffhauser Beiträge zur Geschichte. Tomu I 33 (1956), p. 91–112.
• Stefan Howald: Johannes von Müller – Historiker, Universalgelehrter, Föderalist.
• Biobibliographie der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften Archiváu 2007-06-09 en Wayback Machine (PDF; 55 kB)
• Monumentu en Schaffhausen

• Datos: Q116032
• Multimedia: Johannes von Müller