Pierre Bourdieu
Pierre-Félix Bourdieu (/pjɛɾ buʁdjø/) (1 d'agostu de 1930, Denguin – 23 de xineru de 2002, XII Distritu de París) foi unu de los más destacaos representantes de la socioloxía contemporánea. Llogró cavilgar sobre la sociedá, introdució o rescató bateríes de conceutos ya investigó en forma sistemática lo que suel paecer trivial como parte de la nuesa cotidianidá. Dellos conceutos claves de la so teoría son los de "habitus", "campu social", "capital simbólicu" o "instituciones".
.jpg)
A la fin de la so vida convirtióse, pol so compromisu públicu, n'unu de los principales actores de la vida intelectual francesa. El so pensamientu exerció una influencia considerable na conciencia humano y social, cuantimás de la socioloxía francesa de posguerra. Caracterizó'l so modelu sociolóxicu como "constructivismo estructuralista"; la problemática constructivista tiende a descifrar les realidaes sociales como construcciones históriques cotidianes d'actores coleutivos ya individuales que se sustraen del control d'estos actores.[12] La so socioloxía reveladora tuvo críticos que lu acusen d'una particular visión determinista de lo social.
La so obra ta apoderada por un analís sociolóxicu de los mecanismos de reproducción de xerarquíes sociales. Bourdieu fai fincapié na importancia de la diversidá cultural y simbólica nesta reproducción y critica la primacía dada a los factores económicos nes idees marxistes. Él quier faer fincapié, en que la capacidá de los axentes en posición dominante pa imponer les sos producciones cultural y simbólicu xuega un papel esencial na reproducción de les rellaciones sociales de dominación. Lo que Pierre Bourdieu llama violencia simbólica, qu'él define como la capacidá de faer casu omiso de l'arbitrariedá de la producción simbólica, y polo tanto pa ser aceptáu como llexítimu, ye de gran importancia nel so analís sociolóxicu.
El mundu social nes sociedaes modernes, pa Bourdieu, apaez estremáu no qu'él llapada campos. Paez, n'efeutu, que la diferenciación de les actividaes sociales condució a la creación de "subespacios sociales", como l'artísticu o'l campu político, que s'especialicen nel desempeñu d'una determinada actividá social. Estos campos tienen una autonomía relativa na sociedá nel so conxuntu. Ellos son xerárquicos y una competencia dinámica provién de les lluches sosteníes polos axentes sociales a ocupar les posiciones dominantes. Poro, como nel analís marxista, Bourdieu fai fincapié na importancia de la llucha y el conflictu nel funcionamientu de la sociedá. Pero pa él, estos conflictos llevar a cabu principalmente en distintos ámbitos sociales, enraigonaos nes sos respeutives xerarquíes, y básense na oposición ente los axentes dominantes y apoderaos. Pa Bourdieu, el conflictu nun s'amenorga namái a los conflictos ente les clases sociales en que se centra nel analís marxista.
Bourdieu desenvolvió una "Teoría d'aición", en redol al conceutu de habitus, qu'exerció gran influencia nes ciencies sociales. Esta teoría trata de demostrar que los axentes sociales desenvuelven les estratexes, sobre la base d'un pequeñu númberu de disposiciones adquiríes pola socialización, el bien y l'inconsciente, afacer a les necesidaes del mundu social.
El so trabayu ta ordenáu en redol a una serie de conceutos rectores, ente otros: el habitus como principiu d'aición de los axentes, como l'espaciu de carreres de campu social y la violencia simbólica como mecanismu fundamental de la primer imposición de les rellaciones de dominación.[12]
Biografía
editarPierre Bourdieu nació en 1930 nuna aldega de Bearne, nos Pirineos Atlánticos. El so padre, un llabrador bearnés, yera obreru agrícola. La so madre tenía procedencia social similar, anque d'un llinaxe de los propietarios en Lasseube. Foi fíu únicu de la pareya.[13] . La provincia na que nació Bourdieu, exhibía pa la dómina una situación marxinal dientro de Francia, debíu al predominiu del usu d'un dialeutu rexonal, el bearnés. Entá siendo criáu dientro d'esta redolada agraria y d'adquirir los mesmos vezos pueblerinos de los sos compañeros, dende l'entamu de la escolaridá Bourdieu sintió les contradicciones de nun pertenecer del tou a la cultura dominante.[14]
Estudios
editarFoi un escelente estudiante del Louis-le-Grand. Unu de los sos profesores, egresado de la Escuela Normal Superior de París, aconseyólu inscribise nes clases preparatorias lliteraries nel mesmu institutu en 1948. Almitíu na Escuela Normal Superior de la cai Ulm, 1951, foi llamáu polos sos compañeru pol so segundu nome, Félix, adulces recuperó a los sos antiguos compañeros de la preparatoria como Jacques Derrida y Louis Marin. Magar la escena filosófica francesa ta apoderada pola figura de Jean-Paul Sartre y l'esistencialismu, Bourdieu reaccionó como munchos de la so xeneración de normalista empobinada escontra l'estudiu de les "corrientes dominantes"[15] nel campu filosófico: el polu de la historia de la filosofía cercana a la historia de la ciencia, representada por Marcial Gueroult y Jules Vuillemin, y la epistemoloxía enseñada por Gaston Bachelard y Georges Canguilhem.
Escontra 1953, so la direición de Henry Gouhier, presentó una tesis sobre les Percegueres de Leibniz. Amás, siguió'l seminariu de Éric Weil na École Pratique des Hautes Études sobre la Filosofía del Derechu d'Hegel. Profesor de Filosofía en 1954, matricular con Canguilhem pa una tesis filosófica sobre la estructura temporal de la vida emocional, qu'abandonó en 1957 pa dedicase a los estudios sociolóxicos de la tierra.
Entamu de la so carrera
editarBourdieu tuvo de cumplir col serviciu militar. Dempués de negase a recibir una formación como oficial de reserva de Cadetes, foi tresferíu primero a Versalles nel serviciu de les fuercies psicolóxiques. Sicasí, atoparon nel so poder un númberu censuráu de L'Express sobre la cuestión arxelina, polo que perdió'l so puestu por razones disciplinaries. Llueu se-y embarcó con nuevos reclutes escontra Arxelia como parte de les fuercies de pacificación, pa emprestar ellí'l serviciu militar más completu, que duraba de dos a siete años. Por cuenta de les sos habilidaes d'escritura, desempeñar na alministración de l'Asamblea Xeneral de Residencia, sol mandu de Robert Lacoste. Dende 1958 hasta 1960, siguió los sos estudios n'Arxelia y convirtióse nun asistente na Facultá de Lletres Algelia
Arxelia, el pasu a la socioloxía
editarEsti periodu n'Arxelia foi decisivu, yá que decidió la so carrera de sociólogu.[16] Abandonó "la magnitú de la filosofía insuficiente" y dedicóse a una serie de trabayos sobre la Etnoloxía n'Arxelia, que lo llevaron a escribir dellos llibros. Les sos primeres investigaciones lleváron-y a les rexones de la Cabilia y Collo, bastiones nacionalistes onde la guerra fuera doliosa. El so 'Socioloxía d'Arxelia ye la síntesis de les conocencies esistentes sobre estos trés departamentos y publicóse na coleición ¿Qué sé yo? de 1958.
Dempués de la independencia d'Arxelia, publicó en 1963 El trabayu y los trabayadores n'Arxelia, un estudiu revelador sobre'l trabayu asalariáu y la formación del proletariáu urbanu n'Arxelia, en collaboración con Alain Darbel, Jean-Paul Rivet y Claude Seibel. En 1964 publicó La esraizadura. La crisis de l'agricultura tradicional n'Arxelia, xunto col so amigu arxelín Abdelmalek Sayad, sobre la destrucción de l'agricultura y la sociedá tradicional y la política d'arrexuntar a la población siguida pol exércitu francés. Dempués del so regresu a Francia, aprovechó les vacaciones escolares pa recoyer nuevos datos sobre Arxelia, urbana y rural nel momentu.
El so trabayu etnolóxicu sobre la Cabilia nun se detuvo inclusive dempués de dexar de dir ellí, y siguió alimentando'l trabayu antropolóxicu de Pierre Bourdieu. La so principal obra sobre teoría de l'aición Esquema d'una teoría de la práutica (1972) y La lóxica de la práutica (1980) nacieron d'una reflexón antropolóxica sobre la sociedá cabila tradicional. De la mesma, el so trabayu sobre les rellaciones de xéneru, Dominación masculina (1998) basar nun analís de los mecanismos de reproducción de la dominación masculina na sociedá tradicional de la Cabilia.
Científicu y universitariu
editarEn 1960, tornó a París pa convertise n'asistente de Raymond Aron de la Universidá de París. Aron tamién lo fixo secretariu del Centru de Socioloxía Europea, institución d'investigación que fundó en 1959, dende'l restu de les estructures de la posguerra y col financiamientu de la Fundación Ford.
El mozu asistente de Raymond Aron consiguió un trabayu como profesor na Universidá de Lille, qu'ocupó hasta 1964, ensin dexar d'intervenir en París como parte de cursos y seminarios. En Lille, atopar de nuevu con Éric Weil y conoció al historiador Pierre Vidal-Naquet y especialmente al hermeneuta, filólogu clásicu y germanista Jean Bollack [[[17]]] de quien se convirtió nun amigu lleal.
En 1962, cásase con Marie-Claire Brizard, con quien tuvo tres fíos: Jerónimo, Emmanuel y Lauren. A mediaos de 1960, treslladóse cola so familia a Antony, un suburbiu al sur de París. La familia xunir a la Béarn mientres les vacaciones escolares. Pierre Bourdieu taba interesáu nel ciclista del Tour de Francia y los deportes d'equipu como'l tenis o'l rugby.
Escuela de Hautes Études
editarEn 1964, xunir a la Escuela Práutica d'Altos Estudios, depués estudió en 1975 na Escuela de Hautes en Ciencies Sociales (EHESS), esta postrera nacida de la pautonomía d'un sector de la EHESS. El mesmu añu, empezó la so collaboración con Jean-Claude Passeron, que lo llevó a la publicación del llibru Los herederos, que foi un gran ésitu y ayudólu a convertise nun sociólogu famosu.
A partir de 1965, cola obra Un arte medio. Ensayos sobre los usos sociales de la fotografía, siguida en 1966 por L'amor al arte, Pierre Bourdieu llevó a cabu una serie d'estudios sobre les práutiques culturales, qu'ocuparon una parte esencial de la so obra sociolóxica na década siguiente y dieron llugar a la publicación en 1979 de Distinción: Una crítica social del xuiciu, que ye la so obra más conocida y la más importante nel campu sociolóxico, que s'atopa ente les diez obres sociolóxiques más importantes del mundu nel sieglu XX na clasificación establecida pol "Asociación Sociolóxica Internacional".[18]
Xefe del centru d'investigación
editarTres los acontecimientos de mayu de 1968, rompió col so maestru Raymond Aron, el pensador lliberal que desaprobó esi movimientu social. Fundó entós el Centru de Socioloxía de la Educación y la Cultura, que se dixebró del Centru de Socioloxía Europea. El mesmu añu publicó con Jean-Claude Chamboredon y Jean-Claude Passeron, L'oficiu de sociólogu, con una seleición de testos d'autores sobre los métodos de la socioloxía.
En 1985, convertir en direutor del Centru de Socioloxía Europea, qu'a partir d'ende fundióse col Centru de Socioloxía d'Educación y Cultura. La preservación de la estructura de les misiones de dambes entidaes tuvo dirixida pol so alumnu Remi Lenoir.
L'aceptación de la obra de Pierre Bourdieu creció gradualmente nel centru de la socioloxía francesa. La década de 1970 vio'l surdimientu d'una reconocencia anglosaxona que depués s'estendió a Alemaña, al traviés de la obra de Joseph Jurt, tres más d'una década.
Colexu de Francia
editarGracies al sofitu d'André Miquel, convertir en profesor nel Colexu de Francia en 1981. Foi'l primer sociólogu en recibir la medaya d'oru del CNRS en 1993. Podemos destacar la paradoxa d'un home que vivió de cutio nel marxe de les instituciones académiques dominantes, empezando un estudiu críticu, por casu, en Homo academicus.
Editor
editarEn paralelu a la so carrera académica, encabezó una importante empresa editorial, lo que-y dexó estender les sos idees. En 1964, convertir n'editor de la coleición "-y sens commun" coles Éditions de Minuit. Hasta 1992, Bourdieu publicó la mayor parte de los sos llibros, según les de los académicos influyíos por él, poro, promovía l'espardimientu del so pensamientu. Tamién publicó clásicos de les ciencies sociales (Durkheim, Mauss, etc.); o la filosofía (Ernst Cassirer, Erwin Panofsky, etc.). La coleición reveló a los llectores franceses los principales sociólogos norteamericanos (les traducciones d'Erving Goffman). Dempués del so pasu por Seuil, fundó la coleición Liber.
En 1975 crea, sobremanera col sofitu de Fernand Braudel, la revista Actes de la recherche en sciences sociales, que dirixó hasta la so muerte. Esta publicación ye una esposición de la so obra y la de los sos estudiantes. Estrémase de les tradicionales revistes académiques al traviés del usu de numberoses ilustraciones, el so gran tamañu y el so diseñu.
En 1995, como resultáu de los movimientos sociales y pidimientos de payares a avientu en Francia, fundó una editorial, Raisons d'agir (les razones p'actuar), tanto activista como académica, que publicó trabayos de mozos investigadores críticos del neolliberalismu.[19]
La so producción ye bien estensa. Asina, en 1970 apaez Fondements d'une théorie de la violence symbolique. Reproduction culturelle et reproduction sociale, escrita con Jean-Claude Passeron; tres años dempués, en 1976, Le système des grandes écoles et la reproduction de la classe dominante. Amás, ente otres munches obres, publica La distinction. Critique sociale du jugement (1979), Ce que parler veut dire. L'économie des échanges linguistiques (1982), Homo academicus (1984), La Noblesse d'état. Grandes écoles et esprit de corps (1989), Les règles de l'art. Genèse et structure du champ littéraire (1992), pero algama'l so mayor ésitu con La misère du monde (1993), onde denuncia'l sufrimientu social, que bebe nes fontes marxistes y nel pensamientu de Michel Foucault, y traza, nuna combinación de socioloxía y antropoloxía social, la radiografía de la esclusión social, de los desheredaos de la modernización, del progresu teunolóxicu y de la globalización.
El discursu de Bourdieu, que yá se manifestó con matices críticos enantes de mayu del 68, acentuar nos últimos años de la so vida con nueves argumentaciones contra'l neolliberalismu y en favor de la sociedá civil y del naciente Foru Social Mundial, participando cerca de los sindicatos, de les organizaciones non gubernamentales, de los emigrantes y de les asociaciones cíviques contra les posiciones neolliberales que nutríen el discursu de la sociedá llamada postmoderna. Bourdieu foi unu de los fundadores de la editorial Liber-Raisons d'agir, impulsora del movimientu Attac. Finó, de resultes d'un cáncer, en 2002. Según el diariu parisín Monde 039;', yera l'intelectual francés más citáu na prensa mundial de 1969.
Pensamientu
editarFoi unu de los sociólogos más relevantes de la segunda metá del sieglu XX. Les sos idees son de gran relevancia tantu en teoría social como en socioloxía empírica, especialmente na socioloxía de la cultura, de la educación y de los estilos de vida. La so teoría destacar por ser un intentu de superar la dualidá tradicional en socioloxía ente les estructures sociales y el objetivismo (fisicalismo), per un sitiu, frente a l'aición social y el suxetivismu (hermenéutica), per otru llau. Pa ello dótase de dos conceutos nuevos, el habitus y el campu según reinventa unu yá establecíu, el capital.
Por habitus entiende les formes d'obrar, pensar y sentir que tán aniciaes pola posición qu'una persona ocupa na estructura social. En cuanto al campu, ye l'espaciu social que se crea en redol a la valoración de fechos sociales tales como l'arte, la ciencia, la relixón, la política... Esos espacios tán ocupaos por axentes con distintos habitus, y con capitales distintos, que compiten tantu polos recursos materiales como simbólicos del campu. Estos capitales, aparte del capital económicu, tán formaos pol capital cultural, el capital social, y por cualesquier tipu de capital que seya percibíu como "natural", forma ésta del capital que denomina capital simbólicu. Los axentes, col habitus que ye mesmu dada la so posición social, y colos recursos de que disponen, "xueguen" nos distintos campos sociales, y nesti xuegu contribúin a reproducir y tresformar la estructura social. La obra na que presenta de forma más sistemática la so teoría ye El sentíu práuticu (publicada en castellán pola editorial Taurus).
Nel so trabayu empíricu destaca especialmente toa'l so llabor de crítica de la cultura, amosando que la distinción cultural nun ye más qu'una forma tapada de dominación, a la que denominó complicidá ontólogica ente'l campu y el habitus. Esta crítica nun-y lleva al cinismu ante les manifestaciones de l'alta cultura, sinón a considerar que toos tendríen de tener igual accesu a la mesma.
El so papel como intelectual cobró plena vixencia a partir de la segunda metá de los 90 en Francia, siendo les sos declaraciones oxeto de viva polémica, por caltener posiciones bien crítiques tantu con al respeutive de los medios de comunicación (vease "Sobre la televisión") como con al respeutive de la política polo xeneral. Propunxo y foi fundador del parllamentu de los escritores, una asociación pensada pa dar a los intelectuales mayor autonomía sobre'l so trabayu, y de esta forma poder criticar y controlar al poder al marxe de los sos medios d'espardimientu de la cultura.
*Sobre'l so teoría del campu lliterario, vease l'apartáu correspondiente en Sociocrítica
Conceutos básicos
editar
Espaciu social y práutiques sociales según Pierre Bourdieu.[20]
La teoría de Bourdieu ta constituyida por un conxuntu de conceutos rellacionaos ente sigo y que namái s'entienden en rellación con otros. El puntu de partida del analís de lo social ye'l momentu objetivista o de la indagación, nel cual emponemos a carauterizar les estructures sociales esternes, lo oxetivo, lo social fechu cosa. El segundu momentu del analís va ser el suxetivista, la considerancia de les estructures sociales internes, suxetives, o lo social fechu cuerpu.
Habitus
editarBourdieu suxer que los esquemes de pensamientu, perceición y aición revelar en base una cierta xénesis social, lo que determina l'adquisición de ciertos vezos que permanecen fondiaos a los espacios del campu social o grupos nos que l'axente densedólcase. El habitus ye la suxetividá socializada, ye la xeneración de práutiques que tán llindaes poles condiciones sociales que les soporta, ye la forma en que les estructures sociales grabar nel nuesu cuerpu y la nuesa mente, y formen les estructures de la nuesa suxetividá (Socialización). Aparentemente'l habitus paez daqué innatu, anque se forma d'esquemes de perceición y valoración d'una estructura social. Fai referencia a aquello que s'adquirió ya incorpórase nel cuerpu de forma duradera. D'esta concepción Bourdieu intenta romper col dualismu esistente hasta'l momentu ente'l fisicalismo objetivista ensin suxetu y el suxetivismu fenomenolóxicu ensin estructura.
Ye'l puntu nel que converxen la sociedá y l'individuu, pos ye una fola, que per un sitiu nos diz la manera a ser, o ye la manera na qu'unu yá asimiló -seique de manera inconsciente- los sos patrones y la voluntá d'unu propiu y de querer, o non, modificar esi habitus. El productu d'una empresa d'aprendizaxe que tolos campos sociales utilicen pa exercer control y apropiación.
El habitus de clase vendría siendo la posición del axente dientro de la estructura d'una clase social, onde l'individuu contribúi a la so producción y reproducción d'este mesmu sistema de rellaciones ente les clases. Nun ye un simple estilu de vida que se deriva de pertenecer a una clase sinón qu'implica la totalidá de los nuesos actos y pensamientos, pos ye la base cola cual tomamos determinaes decisiones. La base de toes nueses aiciones ye'l mesmu habitus de clase. Ye la pilastra que conforma'l pixín conxuntu de conductes y xuicios aprendíos anque paeciera que ye lo “natural”, como lo llama Bourdieu, en nós: los nuesos xestos, gustos, llinguaxe, etc. Por ello les persones de determinaes clases sociales comparten los mesmos gustos qu'aquellos que s'atopen nel so mesmu habitus social, estes afinidaes electives.
Campu
editarEl campu ye una rede de rellaciones oxetives ente posiciones oxetivamente definíes –na so esistencia y nes determinaciones qu'elles imponen a los sos ocupantes- pola so situación (situs) actual y potencial na estructura de les distribuciones de les especies de capital (o de poder) que la so posición impon el llogru de beneficios específicos puestos en xuegu nel campu y, al empar, pola so rellación oxetiva coles otres posiciones.
Los campos sociales son espacios de xuegu históricamente constituyíos coles sos instituciones específiques y les sos lleis de funcionamientu propies.
Campu - dominante y apoderao
editarEl campu ye base de:
- La esistencia d'un capital común (conocencies, habilidaes, poder, etc.). Por tanto produzse:
- La llucha pola so apropiación. Les persones con un interés común movilizar pa llograr los sos oxetivos. Por eso:
- Los campos son Teoría de sistemes dinámicos, non estáticos. Producen:
- Una xerarquización ente quien detentan el capital y aquellos qu'aspiren a tenelo.
- Esisten dos niveles d'analises posibles: sincrónicu y diacrónicu
Los campos son les distintes configuraciones de clases o rellaciones sociales, onde se xunen pa rellacionase. Bourdieu esplicar como si fuera una rede, onde les rellaciones son necesaries. Estes rellaciones cola so respeutiva razón de ser y tamién cola so estatus social que los fai rellacionase de tal o cual manera.
P'asitiar a los individuos con más claridá nos campos, Bourdieu propón qu'asitiemos a los individuos nun mapa. Estes posiciones de los individuos funcionen con pareyes d'oposiciones, p, ej: probe/ricu, valiente/cobarde. Asina podemos analizar les diferencies nos individuos, según el campu nel que s'atopen, con más facilidá.
Condicionamientu
editarPaeciera en primer instancia, que al tar en determináu campu y yá tando dientro d'ésti, portámonos d'una manera específica, gracies al habitus, polo qu'atoparíamos determinaos. Pero él diría, que namái tamos condicionaos. Y ye equí polo que fai l'analoxía del xuegu, esti xuegu social” y ye qu'esisten ciertes regles y caxellos poles que te puedes mover, según el to allugamientu y la pieza que te toca xugar. Te llinda tar en cierta posición pero, dientro lo posible, cada unu ye capaz de decidir el so propiu movimientu.
Illusio
editarBourdieu diznos que competimos despiadadamente, inclusive anque nun conozamos les regles nin les fronteres del nuesu xuegu. El fechu de tar nesti xuegu y de xugalo ensin siquier saber por que xugar ye la illusio, que ye una mera ilusión de lo que son les nueses pautes de conducta como modelos únicos a siguir. Ye la creencia nel xuegu per parte de los dos asities que s'apuesten una tema en particular.
Capital
editarBourdieu a la d'efeutuar los sos analises sociolóxicos valora como capital non yá el acumulable en forma de moneda, infraestructures y bienes materiales intercambiables. Si namái se considera capital al dineru, nun pueden ser esplicaos los comportamientos aparentemente altruistes de los axentes que se mueven pel campu. Bourdieu incide en señalar que les práutiques de noble corazón asiéntanse tamién nuna base comenenciuda, crematística, económica, que dexa al axente l'acumuladura d'un capital que tien que ser denomináu d'otra forma, y que ye atropáu pol xugador de munches maneres: como capital simbólicu, en forma d'honor, honradez, solvencia, competencia, arrogancia, puxu, entrega más allá de tou barruntu; como capital cultural interiorizado o incorporáu, que ye'l que s'adquier nel senu d'una familia (p. ex. de clase alta), o d'una circunstancia concreta (una institución prestixosa); como capital cultural objetivado, que ye'l visible na acumuladura d'oxetos estraordinarios, obres d'arte qu'amuesen el gustu distinguíu del axente; como capital cultural institucionalizáu, que la so forma más evidente constituyir los títulos y diplomes; como capital social, consiguíu al traviés de la rede de rellaciones qu'establez l'axente pel campu. Toos esos capitales son tresformables en capital económicu, y viceversa. Son capitales que manifiesten la so efectividá so la condición del disimulu, del finximientu na creencia de la so non cualidá económica.
Poder
editarComo tou bon xuegu, lo que faemos ye competir. Agora, cada campu xenera la so capital. Cada axente trata d'amontar les sos capitales, usando les distintes estratexes de cada grupu qu'en cada campu alcuéntrase, pa siguir amontando la so capital, ye esto mesmu lo que da pie a les xerarquíes y a les revoluciones, xenerando estructures pa siguir cola so capital, ye dicir col poder.
Podemos ver, entós, que cada campu trata d'amontar el so poder valiéndose de la so capital y al tratar de salvaguardalo xenérense los conflictos. Asina ye como se va texendo esta rellación ente les estructures y historia, ente diacronía y sincronía. Los sos comportamientos, como'l motivu, van conformándose mutuamente. El poder apaez yá como un elementu de distraición que nun podemos ignorar. Podríamos concluyir que ye aquella llucha que se xenera tantu ente clases, individuos, ideoloxíes, pa caltener el mesmu y amontar dalgún capital.
Arte y cultura
editarBourdieu ye consideráu un sociólogu de la cultura, a esti respectu analiza la cultura dende la perspeutiva de los campos onde establez que les clases estremar pola so rellación cola producción, pola propiedá de ciertos bienes, pero tamién pol aspeutu simbólicu del consumu. Nesti casu la clase hexemónica perpetuar nel campu económico, pero se legitima nel campu cultural.
La estética más legitimada na nuesa cultura ye la burguesa anque tamién esiste la estética de los sectores mediu y l'estética popular; sicasí, les consideraes obres d'arte nun son más qu'un oxetu qu'esiste namái na creencia coleutiva de quien la reconocen como tal. El valor que se-y atribúi a la obra d'arte aumenta conforme se legitime na estética burguesa y nel coleutivu d'artistes qu'acepten diches regles de xerarquización.
Pa compartir la disposición estética de les obres culturales tien de cuntase con un entrenamientu sensible de clase a les cualos apuértase al traviés de les posiciones nel campu. Participar del gocie de les obres d'arte manifiesta una posición privilexada nel espaciu social. Les práutiques culturales burgueses traten d'asemeyar que los sos privilexos xustificar por daqué más estéticu y noble que'l capital, eso ye la cultura.
Asina, Bourdieu plantega que “L'arte nun esiste”, lo qu'esiste son diversos tipos de producciones llexitimaes y aceptaes polos grupos hexemónicos políticos que traten de salvar la so posición nel campu pol gustu de l'acumuladura d'estética.
La socioloxía ye un deporte de combate
editarTrátase d'un documental[21] nel que se narra la vida académica de tan afamáu sociólogu. Nél podemos ver dende los sos momentos de mayor gloria hasta les situaciones angustioses a les que-y sometieron dalgunes de les persones coles que s'enfrentó a lo llargo de la so carrera, saliendo victoriosu.
El documental dura 2 hores 20 minutos y 11 segundos. Unu de los momentos más interesantes atopar nos minutos que siguen al 113, nos que se ve a un grupu de residentes d'un barriu marxinal aldericando con Bourdieu.
Opinión pública
editarPa Bourdieu, la opinión pública (conformada al traviés d'encuestes d'opinión) nun esiste yá que esta alcuéntrase manipulada y ye explícitamente formulada por grupos de poder qu'al traviés de los medios de comunicación masivos imponen los sos intereses na palestra pública.
La encuesta d'opinión pa Bourdieu ye, nel estáu actual, un preséu d'aición política; la so función más importante consiste, quiciabes, n'imponer la ilusión de qu'esiste una opinión pública como sumatoria puramente aditiva d'opiniones individuales; n'imponer la idea de qu'esiste daqué que sería como la media de les opiniones o la opinión media.[22]
Bibliografía de Bourdieu
editar- 2013 - Manet: Una revolución simbólica - "Manet: Une révolution symbolique", Seuil, Paris.
- 2012 - Sobre l'Estáu, escoyeta de notes per parte de los sos collaboradores Patrick Champagne, Rémi Lenoir, Franck Poupeau y Marie-Christine Rivière nel décimu aniversariu de la so muerte.[23]
- 2004 - Autoanálisis d'un sociólogu - Esquisse pour une autu-analyse
- 2002 - El baille de los solteros - Le Bal des célibataires. Crise de la société paysanne en Béarn
- 2001 - L'oficiu de científicu. Ciencia de la ciencia y reflexividá - Science de la science et Réflexivité
- 2002 - Intervenciones 1961-2001. Ciencia social y aición política
- 2002 - La fuercia del derechu
- 2002 - Lleición sobre lleición
- 2002 - Pensamientu y aición
- 2001 - Capital cultural, escuela y espaciu social
- 2001 - Contrafuegos 2. Por un movimientu social européu
- 2000 - Cuestiones de socioloxía
- 2000 - Les estructures sociales de la economía
- 1998 - La dominación masculina - La Domination masculine
- 1999 - Contrafuegos. Reflexones pa sirvir a la resistencia contra la invasión neolliberal
- 1999 - Creencia artística y bienes simbólicos
- 1997 - Razones práutiques (Sobre la teoría de l'aición) - Reedición del mesmu llibru de 1994 Raisons pratiques. Sur la théorie de l'action
- 1997 - Les Regles del Arte. Xénesis y estructura del campu lliterario
- 1997 - Meditaciones pascalianas - Méditations pascaliennes
- 1996 - Sobre la televisión - Sur la télévision
- 1994 - El sentíu práuticu - Raisons pratiques. Sur la théorie de l'action
- 1993 - La miseria del mundu - La Misère du monde
- 1992 - Les Règles de l'art|Les Règles de l'art. Genèse et structure du champ littéraire
- 1992 - Réponses. Pour une anthropologie réflexive - con Loïc Wacquant
- 1989 - La Noblesse d'État. Grandes écoles et esprit de corps
- 1988 - La ontoloxía política de Martin Heidegger - L'ontologie politique de Martin Heidegger.
- 1984 - Homo academicus
- 1987 - Choses dites
- 1982 - Ce que parler veut dire: L'économie des échanges linguistiques
- 1981 - Questions de sociologie
- 1980 - Le Sens pratique
- 1979 - La distinción - La Distinction ; Critique sociale du jugement
- 1975 - Un arte medio - Un Art moyen. Essai sur les usages sociaux de la photographie con Luc Boltanski, Robert Castel y Jean-Claude Chamboredon
- 1972 - Esquisse d'une théorie de la pratique, precedíu de Trois études d'ethnologie kabyle''
- 1970 - La reproducción - La Reproduction. Éléments pour une théorie du système d'enseignement
- 1968 - L'oficiu de sociólogu - Le Métier de sociologue con J.C. Passeron y J.C. Chamboredon
- 1966 - L'amor al arte. Los museos europeos y el so públicu - L'Amour de l'art. les musées et leur public con Alain Darbel y Dominique Schnapper
- 1964 - Los estudiantes y la cultura - Les Héritiers. les étudiants et la culture con Jean-Claude Passeron Estractos (en francés) Archiváu 2009-09-27 en Wayback Machine
Artículos
editar- 1971- "Genèse et structure du champ religieux", Revue française de sociologie 12 (3), 295-334 (Xénesis y estructura del campu relixoso)
- 1971 - con Luc Boltanski y P. Maldidier, La défense du corps, en 'Social Science Information', vol. 10, n° 4, páxs.45-86
- 1975 - con Luc Boltanski, Le titre et Le poste : the wall et système de reproduction, en 'Actes de la recherche en sciences sociales', vol. 1, n° 2, páxs. 95 – 107
- 1975 - conis Luc Boltanski, Le fétichisme de la langue, en 'Actes de la recherche en sciences sociales', vol. 1, n° 4, páxs. 2– 32
- 1976 - con Luc Boltanski, La production de l'idéologie dominante, en 'Actes de la recherche en sciences sociales', vol. 2, n° 2-3, páxs. 4-73.
- 1988 - Vive la crise!, Theory and Society, 17, páxs.773-786
Ver tamién
editarFuentes
editarReferencies
editar- ↑ Afirmao en: Expediente de personas fallecidas. Fichier des personnes décédées ID (matchID): j-PBK7vpusOo.
- ↑ «Biografía». Consultáu'l 10 avientu 2017.
- ↑ «RKDartists» (neerlandés). Consultáu'l 6 xunetu 2020.
- ↑ Afirmao en: Fichier des personnes décédées mirror. Fichier des personnes décédées ID (matchID): j-PBK7vpusOo.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ URL de la referencia: https://www.lemonde.fr/archives/article/2002/01/25/pierre-bourdieu-est-mort_4213993_1819218.html.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ URL de la referencia: https://www.goethe.de/resources/files/pdf290/liste_preistraegerinnen_goethe-medaille_1955-20222023.pdf.
- ↑ URL de la referencia: http://www.cnrs.fr/fr/recherche/prix/medaillesor.htm. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20110120174737/http://www.cnrs.fr/fr/recherche/prix/medaillesor.htm. Data d'archivu: 20 xineru 2011.
- ↑ URL de la referencia: http://www.clubdelhorloge.fr/index.php?option=com_content&view=article&id=33&Itemid=129.
- ↑ URL de la referencia: https://www.therai.org.uk/awards/honours-prior-recipients/huxley-memorial-medal-and-lecture-prior-recipients.
- ↑ 12,0 12,1 Giménez, Gilberto (1997) "La Socioloxía de Pierre Boudeau". Institutu d'Investigación Sociales de la Universidá Nacional Autónoma de Méxicu. Consultáu'l 5 d'abril de 2013.
- ↑ Bourdieu, Pierre (2004) Esquisse pour une autu-analyse: 109. Raisons d'agir.
- ↑ Von Sprecher, Roberto, Cristianu, Javier, y Gilletta, Matías (coords.) (2007), Teoríes sociolóxiques. Introducción a los contemporáneos. Córdoba: Editorial Bruxes: 79.
- ↑ Bourdieu (2004), 21.
- ↑ Criáu, Enrique Martin (2008) Les deux Algéries de Pierre Bourdieu. Bellecombe en Bauges: Editions du Croquant.
- ↑ fr:Jean Bollack
- ↑ ISA, Books of the Century.
- ↑ Durand, Jean-Marie "Bourdieu, dix ans après"; Les Inrockuptibles, 08/01/2012. Consultáu'l 5 d'abril de 2013.
- ↑ Bourdieu, Pierre (1996) Raisons pratiques: 21. París: Seuil, coll. Points, 1996.
- ↑ «La socioloxía ye un deporte de combate». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-06-09.
- ↑ P. Bourdieu, Questions de sociologie, París, Minuit, 1984, páxs. 222-250.
- ↑ Bourdieu, Pierre (2012). Sur l'État : Cours au Collège de France (1989-1992) (en francés). París: Seuil. ISBN 978-2-020-66224-6.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Pierre Bourdieu.
Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Pierre Bourdieu.- Hyperbourdieu@worldcatalogue Una bibliografía bien completa, coles sos ediciones en distintos idiomes.
- pierre-bourdieu.blogspot.com Blogue n'español sobre Bourdieu, con abondosu material, tantu de Bourdieu como sobre Bourdieu.
- Socioloxía Contemporánea. Categoría Pierre Bourdieu Sitiu que tien como principal oxetivu ufiertar recursos electrónicos p'aquéllos que practiquen y/o s'interesen pola conocencia sociolóxicu producíu na actualidá.
Datos: Q156268- Multimedia: Pierre Bourdieu
Cites famoses: Pierre Bourdieu
