Wikipedia

Edward Said

Edward Wadie Said (n'árabe, إدوارد وديع سعيد)(1 de payares de 1935, Xerusalén – 25 de setiembre de 2003, Nueva York) foi un críticu y teóricu lliterariu y musical, y activista palestín-estauxunidense. Foi autor y analista de fama mundial, y miembru del Conseyu Nacional Palestín (1977-1991). De 1963 hasta la so muerte en 2003, foi profesor de lliteratura inglesa y lliteratura comparada na Universidá de Columbia. Ye consideráu como unu de los iniciadores de los estudios poscolonialistas.[9] En 1999, xunto a Daniel Barenboim, fundó la West-East Divan Orchestra que dende 2002 tien la so sede en Sevilla (España).

Edward Said
Vida
Nacimientu Xerusalén[1], 1 de payares de 1935[2]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Bandera del Mandatu Británicu de Palestina Mandatu Británicu de Palestina
Muerte Nueva York[3], 25 de setiembre de 2003[4] (67 años)
Causa de la muerte leucemia
Familia
Casáu con Mariam C. Said
Maire Jaanus (en) Traducir (1962 – 1970)[5]
Fíos/es
Hermanos/es
Familia
Estudios
Estudios Universidá de Harvard
Victoria College (en) Traducir
Escuela Northfield Monte Hermón (es) Traducir
Universidá de Princeton
St. George's School, Jerusalem (en) Traducir
Llingües falaes árabe[6]
inglés[6]
árabe llevantín
Oficiu escritor, críticu lliterariu, periodista, filósofu, musicólogu, politólogu, traductor, investigador
Llugares de trabayu Nueva York y El Cairu
Emplegadores Universidá de Columbia
Trabayos destacaos Orientalismo (es) Traducir
Premios
Influyencies Michel Foucault y Jean-Paul Sartre
Miembru de Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos
Academia d'Estaos Xuníos de les Artes y les Lletres
Academia Árabe de Damascu
IMDb nm0756429
Cambiar los datos en Wikidata

La so vida

editar

Said nació en Xerusalén (entós sol Mandatu Británicu de Palestina) el 1 de payares de 1935, nel senu d'una familia árabe cristiana. El so padre yera un comerciante qu'adquirió la nacionalidá estauxunidense y la so madre yera palestina descendiente de cristianos libaneses. Said se crio en Xerusalén y El Cairu, Exiptu. En Xerusalén Occidental asistió a l'Academia Anglicana de San Jorge hasta los dolce años.

Según el mesmu Said, la so familia túvose que treslladar a un campu de refuxaos en 1948 xustu antes de la captura de Xerusalén Occidental per parte de fuercies israelines. A los 14 años Said entró al Colexu Victoria n'El Cairo, y depués a la escuela Mount Hermon de Massachusetts nos Estaos Xuníos, en 1951. Recibió la so llicenciatura de la Universidá de Princeton en 1957, y la so maestría y doctoráu en lliteratura inglesa de la Universidá Harvard en 1960 y 1964 respeutivamente.[10]

Ingresó a la Universidá de Columbia como académicu en 1963, y ende dio clases de lliteratura y lliteratura comparada hasta la so muerte. Foi nomáu profesor titular en 1969 y catedráticu en 1977. El mesmu añu foi escoyíu miembru del Conseyu Nacional Palestín, l'asamblea llexislativa de la Organización pa la Lliberación de Palestina (OLP) nel exiliu. En 1978 publicó Orientalismu, la so obra más conocida y unu de los estudios más influyentes del sieglu XX.[10]

Said tamién enseñó nes universidaes de Harvard, Johns Hopkins y Yale, y dio conferencies en más de 200 universidaes de Norteamérica, Europa, África y Asia. A parte del so llabor docente, son numberoses les sos collaboraciones en periódicos y revistes de munchos países —como la so columna quincenal en Al Ahram y Al Hayat—, y formó parte del conseyu editorial de venti rotativos. Yera tamién l'editor xefe de la coleición de llibros Convergences, editada por Harvard University Press.[11] En 1992, foi nomáu miembru del Foru de Sabios de la UNESCO.[12]

Falaba inglés y francés fluidamente, el so árabe coloquial yera escelente, el so árabe formal bien bonu y taba familiarizáu col español, l'alemán, l'italianu y el llatín. Concediéronse-y numberosos doctoraos honorarios alredor del mundu y recibió dos veces el Premiu Trilling de Columbia, según el Premiu Wellek de la American Comparative Literature Association. En 2002 concedióse-y el Premiu Príncipe d'Asturies de la Concordia.

Yera miembru de l'American Academy of Arts and Sciences, la Royal Society of Literature, l'American Philosophical Society, y miembru honorariu del King's College (Universidá de Cambridge). Foi miembru del conseyu executivu del PEN Club Internacional hasta 1998, y presidente de la Modern Language Association (MLA) en 1999.[11]

Edward Said morrió a los 67 años en Nueva York en 2003, tres una llarga llucha contra la leucemia.

 
Edward Said y la so hermana n'El Cairo.

Orientalismu

editar

Said ye meyor conocíu por describir y criticar el "orientalismu", que para él consistía nuna constelación de falsos prexuicios no fondero de les actitúes occidentales con respectu al oriente.

En Orientalismu (1978), Said denuncia los 'persistentes y sutiles prexuicios eurocéntricos contra los pueblos árabes-islámicos y la so cultura'. Argumenta qu'una llarga tradición d'imáxenes falses y romantizadas d'Asia y el Mediu Oriente na cultura occidental sirvieron de xustificación implícita a les ambiciones coloniales ya imperiales d'Europa y Estaos Xuníos.


La propuesta de Said sobre l'Orientalismu

editar

En 1978 Said publica Orientalismu una de les sos obres más relevantes y otorgaría-y el reconocencia de ser unu de los críticos más importantes del sieglu XX . Nesta obra utiliza'l termino orientalismu pa tratar la falsa concepción que se xeneró d'Oriente dende la perspeutiva occidental. Esta falsa concepción Said afirma que se xestó en primer planu dende los europeos y mediu oriente y segundu planu dende los norteamericanos y el mundu árabe. Con respectu al primer planu, Said afirma que la rellación ente Oriente y Occidente, Oriente yera cuasi una invención fecha per Europa, esti imaxinariu qu'Europa creó sobre Oriente tien entamos dende l'antigüedá, dende dicha dómina esta rexón viose como escenariu nel cual destacábense seres exóticos, esperiencies estraordinaries. romances, alcordances y paisaxes inolvidables. Per otra parte, Said esclaria que'l termino orientalismu nun tuvo un solu significáu, por ellos Said dientro de la so obra destaca trés grandes significaos que tuvo'l termino Orientalismu. El Primeru d'ellos refierse a la manera en qu'Oriente sirvió a Europa pa definise, esta definición llograr catalogando a Oriente como la contraposición de los valores ya ideales europeos (con esto Said referir a imaxe, idea, personalidá y esperiencia qu'Europa tien de sigo mesma). Magar esto Said esclaria que nun se puede entender a Oriente tan solo como un imaxinariu yá que Oriente ye un integrante de la civilización y cultura europea.

El segundu significáu parte dende l'academia, Said definir de la siguiente manera “Ye un estilu de pensamientu que se basa na distinción ontolóxico y epistemolóxico que s'establez ente Oriente y -la mayor parte de les vegaes- Occidente. ”[13] Con esta definición lo que Said propón ye que los académicos (políticos, poetes, novelistes, economistes y alministradores del imperiu) aceptaron qu'a partir de determinar una diferencia básica ente Oriente y Occidente puede ser un puntu de partida pa realizar trabayos sobre Oriente. Ye dicir que la diferencia ente Occidente y Oriente , que s'impon gracies a la perspeutiva europea , causa qu'esta diferencia sía'l puntu de partida pa constituyir los trabayos qu'Occidente realiza alrodiu de esta rexón. Esto ye, que los trabayos sobre Oriente nun parten dende la compresión d'Oriente y les sos costumes, si non de les diferencies qu'Oriente tien col mundu Occidental. Said asegura qu'esta lóxica puédese se puede ver representáu na obres feches por intelectuales como Dante, Karl Marx , Victor Hugo, ente otros.

 
Jean-Léon Gérôme - -y charmeur de serpents. Utilizáu como portada pa delles ediciones d'Orientalismu (1978)


El tercer significáu que puede tener el termino Orientalismu, según Said estremar de los otros yá que tien carauterístiques de tipu históricu, que tien como puntu de partíu'l final del sieglu XVIII. Said definir de la siguiente manera “l'orientalismu puede describise y analizar como una institución coleutiva que se rellaciona con Oriente, rellación que consiste en faer declaraciones sobre él, adoptar postures con al respective de él, describilo, enseñalo, colonizalo y decidir sobre él; en resume, l'orientalismu ye un estilu occidental que pretende apoderar, reestructurar y tener autoridá sobre Oriente.”[14]

Na cita mentada Said plantega qu'esiste una dinámica la cual parte dende Occidente pa rellacionase con Oriente, que consiste en que l'occidente per mediu d'una institución coleutiva (que nun se compón d'una sola organización) llogra apoderar ya imponer una visión sobre esta rexón, esta visión llograr imponer a partir de la esperiencia europea. Amás, per mediu d'esta imposición tamién se reestructura ya imponse una figura d'autoridá sobre Oriente, la figura d'autoridá describe la lóxica en qu'Europa piensa Oriente, dende la imposición y non dende la comprensión d'Oriente y los sos componentes.

Ye necesariu esclariar que Said no solo plantega como responsable de la imposición d'Orientalismu y los efeutos con al respective de les idees y practiques surdida n'Europa, Said esclaria qu'Estaos Xuníos tamién xuega un papel importante sobre la concepción que se tien con respectu al Orientalismu. Pa Said Estaos Xuníos a Diferencia d'Europa nun tien una concepción construyida como la d'Europa, que dase gracies a la rellación colonies con territoriu allugaos en mediu Oriente. Pa Said Estaos Xuníos creó una imaxe d'Oriente per mediu de los medios de comunicación. Said añade que gracies la segunda guerra mundial Estaos Xuníos empezó a tener otru papel según Said "dende la Segunda Guerra Mundial, Estaos Xuníos apoderó Oriente y rellaciónase con él de la mesma en que "Francia y Gran Bretaña facer n'otra dómina."[15]

Otra carauterística que según Said estrema a la esperiencia ente Orientalismu d'Europa y el d'Estáu Xuníos, ye la influencia política qu'esti conceutu tien n'Estaos Xuníos, que causa por cuenta de la so rellación política con Israel. Esta rellación con Israel según Said inflúi de manera direuta la esperiencia que tuvo Estaos Xuníos con Oriente próximu, y que al momentu de comparar a Estaos Xuníos y la so esperiencia con a les esperiencies europees estremar pol contautu direutu que supunxo tener colonies per parte de los europeos n'Oriente proximo. Magar esto, Estaos xuníos a teníu un contautu direutu d'otru tipu, Said describe una cercanía nel aspeutu económicu'l cual dio-y otru tipu de conocencia a Estaos Xuníos, qu'influyó decisivamente na conocencia qu'este tien sobre Mediu Oriente. Amás, Said menta que la esperiencia que tuvo Estáu Xuníos con Xapón, Corea ya Indochina posiblemente este influyendo na so concepción de lo oriental, según Said esta esperiencia que tuvo Estaos Xuníos con estos países puede probablemente crear una conciencia más realista de y seria sobre lo oriental. La última diferencia a destacar ye'l papel que xueguen los organismos públicos na rellación con Oriente, nel casu d'Estaos Xuníos estos cumplen un papel importante con al respective de la rellación qu'esta nación tien con mediu Oriente, por cuenta de que per mediu d'estos Estaos Xuníos demuestra la importancia estratéxico y económico qu'esta rexón tien.


 
Napoleon in the Plague House at Jaffa (1804) by Antoine Jean Gros. Nesta obra ye posible se reflefa el termino de "orientalismu" dende la perspeutiva de Said.

.




La teoría nel conceutu Orientalismu

editar

Pa Said, l'afirmación fecha por Vico ye'l puntu partíu teóricu pal so desenvolvimientu del conceutu d'Orientalismu. Said entiende que si los homes son los que faen la so propia hestoria y al empar son los encargaos de faela conocer, esta dinámica tamién puede tar presente n'a l'ámbitu de la xeografía. Said afirma con rellación a esta idea que “Poro, na mesma midida en que lo ye'l mesmu Occidente, Oriente ye una idea que tien una hestoria, una tradición de pensamientu, unes imáxenes y un vocabulariu que-y dieron una realidá y una presencia en y p'Occidente”. La concepción que se tien d'Oriente puede argumentase dende la propuesta de Vico, una y bones l'imaxinariu que s'entiende sobre Empobine nun ye más que la resultancia de como los homes cunten la hestoria. Otru autor mentáu na propuesta de Said en Grasmsci, Said cita esti autor pa rellacionar el so conceutu sobre la esistencia de formes culturales predominantes nes sociedaes non totalitaries. Pa Said esta propuesta dexa entender como esiste una hexemonía na sociedá occidental con al respective de la idea de lo oriental. En pallabres de Said “Ye la hexemonía --o, meyor, los efeutos de la hexemonía cultural- lo que da al orientalismu la durabilidá y la fuercia de la que tuvi falando hasta agora.”[16]

Per otru llau, Said compara la idea d'orientalismu propuesta pol, col planteamientu realizáu por Denys Hai, que Said menta nel so testu Orientalismu (1971) de la siguiente manera “la esistencia d'una noción coleutiva que define lo que denominaos como nós (europeos), que ta en contra de too aquello que nun ye européu”. Podemos entender la rellación esta afirmación cola propuesta de Said de la siguiente manera que la concepción d'Europa nel momentu de determinar un “nós” ye la mesma que s'utiliza pa entender al otru, polo cual, a partir de la diferencia qu'esiste ente nuesa mesma concepción y la comparanza coles práutiques del otru ( Oriente) ye que se determina lo non europeo, lo cual pudi concluyise que ye la dinámica que rixó na rellación Empobine-Occidente . Said añade qu'esiste una hexemonía de les idees europees, que pueden traducise como una idea de superioridá nos componentes europeos en comparanza a lo que nun ye européu y que causa qu'Oriente se vea nun retrasu dende esta perspeutiva. Dau esto los múltiples escenarios nos que puede rellacionase Occidente con Oriente nunca tán ayenos a tener la lóxica qu'asitia a Occidente con cierta superioridá sobre Oriente.


Siguiendo col so analís teóricu, pa Said esiste una carauterística especifica que puede describir la rellación que caltuvo Occidente con Oriente. Pa Said la rellación ente estos dos cultures puede describise de la siguiente manera “La rellación ente Occidente y Oriente ye una rellación de poder, y de complicada dominación: Occidente exerció distintos graos d'hexemonía sobre Oriente”. Said referir a una rellación de poder yá que nesti casu unu de participar exerció una dinámica de dominación sobre l'otru. Un fechu a resaltar nesta rellación d'hexemonía ye la intervención de Napoleón dar por primer vegada una conocencia de calter científicu d'Europa, na so obra Said describir de la siguiente manera “Ye ciertu que, dempués de William Jones y de Anquetil-Duperron, y tres la espedición de Napoleón a Exiptu, Europa llegó a conocer Oriente d'una manera más científica a vivir nél con una autoridá y una disciplina que nunca antes tuviera. “, y posterior a esta la que se dio gracies a la creación de colonia en territorios de Mediu Oriente per parte d'europees, principalmente Francia y Reinu Xuníu.

Said remata cola so rellación teórica col conceutu d'orientalismu mentáu qu'a pesar de qu'esta acordies con qu'esiste una rellación de poder ente Occidente y Oriente, nun debe trate al Orientalismu llindáu por esta afirmación. Said quier poner especial anteción a la solidez qu'esiste nel discursu que s'a forxáu sobre l'orientalismu, y como esti rellacionar coles instituciones socioeconómicos y polítiques esistentes finalmente la durabilidá qu'este tuvo. Said termina definiendo que “L'orientalismu, pos, nun ye una fantasía que creó Europa alrodiu d'Oriente, sinón un cuerpu de teoría y práutica nel que, mientres munches xeneraciones, realizóse una inversión considerable. Por cuenta de esta continua inversión, l'orientalismu aportó a un sistema pa conocer Oriente, un filtru aceptáu qu'Oriente traviesa pa enfusar na conciencia occidental”. Lo que define Said nesta cita ye que l'orientalismu mutar nun sistema per mediu pretende conocese oriente, y que dientro de la conciencia occidental gocia tal aceptación que cumple esti papel que nun hai tao presente nuna sola xeneración, otra manera, perduró.

Said esclaria que l'orientalismu ye en xunto la distribución d'un tipu de conciencia xeopolítica qu'esti presente nos trabayos de distintes disciplines, que parten d'una distinción básica: el mundu estrémase xeográficamente ente Occidente y Oriente. Con respectu de la que esti discursu a perduráu Said argumenta qu'esto non se debe a una sola causa, otra manera, esiste más d'un poder que dexó qu'esti discursu perdura na cultura d'occidente. Pa ser l'intercambiu desigual de distintos tipos de poder ye lo que dexó que l'orientalismu perdure nesta cultura. El poder político ye unu de los tipos de poder que dexó esto pa Said esti poder presentar de manera desigual na etapa colonial o imperial que rellaciono a los Estáu europeos con Mediu Oriente. Per otru llau, esiste esta'l poder intelectual qu'utiliza como media mediu a les ciencies predominantes (llingüística, anatomía o les ciencies rellacionaes cola política moderna). Posterior a plantega lo mentada Said presenta la tesis del so testu na cual propón que l'orientalismu puede catalogase como una realidá político y cultural, que nun quier dicir qu'escareza d'una base, al contrariu, pa Said ye posible demostrar que lo que se diz y piensa alrodiu d'Oriente sigue unes llinies bien extritas que pueden constatase intelectualmente.





La rellación ente'l contestu de Said y l'orientalismu


Una de les razones pola cual Said decidíu realizar esti trabayu fueron esperiencies personales de Said, con rellación a como l'orientalismu na cultura occidental, esto puédese afirmar gracies a un documental realizáu Sut Jhally,[17] el cual céntrase nuna entrevista a Said en fala alrodiu de la so obra orientalismu (1971). Nesti documental Said afirma que lo que'l vía representáu nel arte (n'artistes como Jean-Léon Gérôme, Eugène Delacroix) nun se rellacionaba cola esperiencia personal de Said como árabe. Lo que xenero dulda en Said en porque la so esperiencia personal nun se rellacionaba colo que los artistes reflexaben d'Oriente, sobremanera de la cultura árabe. Esto motivu a Said realizar un trabayu alrodiu de lo que'l denomina como orientalismu, col fin d'entender esti fenómenu.

Pa Said la guerra árabe-israeli en 1973 foi un eventu que se rellaciona con unu de los primeru motivos qu'influyo, por que decidiera empezar un estudiu avera lo que denominaría tiempu dempués na so obra como Orientalismu. Pa Said foi peculiar como los medios de comunicación que cubran l'eventu, polo xeneral teníen una concepción alrodiu de qu'Exiptu nun tenía la capacidá militar engarrar una guerra contra Israel, a la fin les apreciaciones fueron errónees per parte de los medios, yá que Exiptu llogro ganar la batalla contra Israel. Per otru llau, Said atopaba en distintes representaciones esistía un patrón de mancomún, que Said describi como unes imáxenes constantes que se rellacionaben col imaxinariu d'Oriente, el destaca na entrevista qu'estes imáxenes destáquense: la muyer curiosa d'Oriente, l'Oriente vistu como un llugar misteriosu y que jurga secretos. Lo que más llamo l'atención de Said, foi qu'estes descripciones nun realizaben por xente que tuviera un contautu real con mediu Oriente y a pesar de que lo tuviera les descripciones nun camuden, colo que podía pensase qu'estes descripciones como ciertes.

Nel documental Said comenta como lleendo la obra de Nerval titulada como “Voyage to the Orient” (1851) diose cuenta de que lo que se rellataba na obra faíase-y familiar, hasta'l puntu de que se dio cuenta que Nerval taba utilizando'l conceutu de que nun importa a que parte l'Oriente se vaya, nun esiste diferencia ente les poblaciones que componen Oriente. L'acercamientu al arte nes sos distintes presentaciones, fueron les primeres esperiencies que Said tendría con respectu al fenómenu d'Orientalismu.

Activismu pro-palestín y pacifismu

editar

El compromisu activu de Said cola causa palestina empezó en 1968, tres l'impautu que-y causó la guerra de los Seis Díes en 1967.[18] Como activista palestín, Said defendió los derechos de los palestinos n'Israel y los territorios ocupaos de Gaza y Cixordania. Nos sos escritos de 1980, Said antemanó una eventual política d'agresión per parte de los Estaos Xuníos nel Mediu Oriente.

 
Póster de Edward Said na Barrera israelina de Cixordania.

Mientres munchos años foi miembru del Conseyu Nacional Palestín, pero rompió con Arafat por desalcuerdu colos Alcuerdos d'Oslu. Said considerar un fraude, y faía notar que nun se mentaba'l fin de la ocupación israelina, nin el destín de Xerusalén, nin se proponía una solución a los asentamientos israelinos. Pero entá rompiendo con Arafat, la so llucha polos derechos de los palestinos siguió, y nel añu 2000 foi fotografiáu por casualidá refundiando una piedra escontra l'alambrada que marca la frontera ente El Líbanu ya Israel.[19]

Por cuenta del so activismu pro-palestín, foi acusáu por sectores proisraelíes de llinia dura, d'antisemita y hasta de terrorista. En dalgún momentu dexáron-y una bomba na so oficina, y n'otru trataron de desaposialo del so trabayu d'académicu universitariu. Pero, en 1999, xunto col so amigu, el músicu arxentín, Daniel Barenboim fundó la West-East Divan Orchestra, una iniciativa p'axuntar cada branu a un grupu de mozos con talentu d'Israel y de los países árabes. Por ello, recibieron dambos el Premiu Príncipe d'Asturies de la Concordia en 2002.

En 2002, Said foi cofundador, xunto con Haidar Abdel Shafi, Ibrahim Dakak, y Mustafa Barghouti, del partíu y movimientu social Palestinian National Initiative (Al Mubadara), un intentu de crear una tercer fuercia político palestina que pudiera ser una alternativa democrático y reformista a Fatah y a Hamás.[20]

Música

editar

Said no solo yera amante de la música sinón que yera un escelente pianista.[10] Escribió estensamente sobre música, y foi'l críticu musical de la revista estauxunidense The Nation mientres años.[21] Escribió tres llibros sobre música: Ellaboraciones musicales: ensayos sobre música clásica, Paralelismos y paradoxes: reflexones sobre música y sociedá (conxuntamente con Daniel Barenboim), y el so últimu llibru, On Late Style: Music and Literature Against the Grain. Said vía de cutiu na música un reflexu de los sos ídeas sobre lliteratura y hestoria. Una coleición póstuma de los sos ensayos foi editada en 2007 n'Estaos Xuníos y en 2011 n'España, col títulu Música a la llende.[22][23]

El compositor árabe estauxunidense Mohammed Fairouz foi fondamente influyíu polos escritos de Edward Said. La so primer sinfonía toma como referencia l'ensayu Homage to a Belly Dancer, y la so sonata pa pianu tien por títulu Reflections on Exile, títulu de la coleición d'ensayos de Said.[24]

N'honor a Edward Said, en 2004 el Conservatoriu Nacional de Música de Palestina camudó'l so nome a Conservatoriu Nacional de Música Edward Said (The Edward Said National Conservatory of Music).[25]

Obres

editar
  • After the Last Sky (1986)
  • Beginnings (1975)
  • Blaming the Victims (1988)
  • CIA et Jihad, 1950-2001: Contre l'URSS, une disastreuse alliance (2002), con John K. Cooley
  • Covering Islam (1981)
  • Criticism in Society
  • Culture and Imperialism (1993)
  • The End Of The Peace Process (2000)
  • Edward Said: A Critical Reader
  • Jewish Religion, Jewish History (Introduction)
  • Joseph Conrad and the Fiction of Autobiography (1966)
  • Literature and Society (1980)
  • Musical Elaborations (1991)
  • Nationalism, Colonialism, and Literature
  • Orientalism (Orientalismu) (1978)
  • Orientalisme (1980)
  • Out of Place (1999) (a memoir)
  • Parallels and Paradoxes (with Daniel Barenboim)
  • The Pen and the Sword (1994)
  • The Politics of Dispossession (1994)
  • The Question of Palestine (1979)
  • Reflections on Exile (2000)
  • Representations of the Intelectual (1994)
  • The World, the Text and the Critic (1983)

Traducciones al castellán

editar

Sobre Edward Said

editar
  • Ashcroft, Bill; Ahluwalia, Pal, Edward Said, la paradoxa de la identidá, Bellaterra, 2000 ISBN 978-84-7290-151-3
  • Cortés Ramírez, Eugenio Enrique, La revolución cultural del orientalismu: una estética del aproximamientu gramsciano-foucaultiana a la obra de Edward W. Said (1935-2003), [Recursu electrónicu] Universidá Autónoma de Madrid. Serviciu de Publicaciones, 2008 ISBN 978-84-8344-127-5
  • VV. AA., Orientalismu al aviesu: homenaxe a Edward W. Said, Los Llibros del Tabayón, 2007 ISBN 978-84-8319-327-3
  • Walia, Shelley, Edward Said y la historiografía, Gedisa, 2004, ISBN 978-84-9784-031-6
  • Capo-Gómez, La poscolonialidad esplicada a los neños Editorial Universidá del Cauca, Popayán, Colombia; Institutu Pensar Universidá Javeriana, Bogotá, 2005. ISBN 958-9475-89-2

Referencies

editar
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Internet Movie Database. Identificador IMDb: nm0756429. Data de consulta: 16 ochobre 2015. Llingua de la obra o nome: inglés.
  3. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 31 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  4. ↑ URL de la referencia: http://www.columbia.edu/cu/news/03/09/edwardSaid_2.html.
  5. ↑ URL de la referencia: https://sisu.ut.ee/ewod/j/jaanus.
  6. ↑ 6,0 6,1 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 119232983. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  7. ↑ Identificador Beca Guggenheim: edward-w-said.
  8. ↑ «Diario Oficial de la República Francesa» (francés).
  9. ↑ Robert Young, White Mythologies: Writing History and the West, New York & London: Routledge, 1990.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Entrada Edward Said en Encyclopediae Britannica. Consultáu 7-09-2012 (n'inglés).
  11. ↑ 11,0 11,1 Biografía de Edward Said na web de West-Eastern Divan Orchestra Archiváu 2013-07-06 en Wayback Machine. Consultáu'l 8-09-2012 (n'inglés).
  12. ↑ Daniel Barenboim y Edaward Said na páxina de la Fundación Príncipe d'Asturies. Consultáu'l 8-09-2012.
  13. ↑ «Orientalismu» (castellanu). Orientalismu. debolsillo (2008). Consultáu'l 7 d'avientu de 2017.
  14. ↑ «Orientalismu» (castellanu). Orientalismu. debolsillo (2008). Consultáu'l 7 d'avientu de 2017.
  15. ↑ «Orientalismu» (castellanu). Orientalismu. debolsillo (2008). Consultáu'l 7 d'avientu de 2017.
  16. ↑ «Orientalismu» (castellanu). Orientalismu. debolsillo (2008). Consultáu'l 7 d'avientu de 2017.
  17. ↑ «EDWARD SAID ON ORIENTALISM – 1998» (english) (1998). Consultáu'l 6 d'avientu de 2017.
  18. ↑ Edward Said: la pluma o la espada, Tariq Ali, El País, 21 de marzu de 2010. Estractu de Conversaciones con Edward Said por cuenta de la so publicación n'España. Consultáu'l 8-09-2012.
  19. ↑ Edward Said Accused of Stoning in South Lebanon, Sunnie Kim, Columbia Spectator, 19 de xunetu de 2000. Consultáu'l 7-09-2012 (n'inglés).
  20. ↑ Palestinian National Initiative (Al-Mubadara), JMCC Jerusalem Media and Communication Centre
  21. ↑ Bloomsbury Publishing, A Note on the Author; Power, Politics and Culture; 2004.
  22. ↑ Ranjan Ghosh, Edward Said and the Literary, Social, and Political World Archiváu 2011-07-10 en Wayback Machine, Routledge, New York, 2009, páx. 22.
  23. ↑ Columbia University Press, Edward W. Said, Music at the Limits, 2007, ISBN 978-0-231-13936-6.
  24. ↑ Rase, Sherri (April 8, 2011), Conversations—with Mohammed Fairouz, [Q]onStage, 8-04-2011. Consultáu'l 7-09-2012 (n'inglés).
  25. ↑ The Edward Said National Conservatory of Music, web oficial. Consultáu'l 7-09-2012 (n'inglés).
  26. ↑ figura+del intelectual&source=bl&ots=MzyNVSxjPe&sig=BOQaAcnUV1PSj8RP7TPUFdxCzY0&hl=es-419&sa=X&ei=iT44T-j7FYyJtwfktYWcBA&ved=0CCAQ6AEwAA#v=onepage&q=%22hemos%20de%20discernir%20la%20figura%20d'el%20intelectual&f=false Google Books

Enllaces esternos

editar


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Said&oldid=4246355»