Guillaume Dufay

Guillaume o Willem Dufay (13 d'agostu de 1397, Beersel ^(es)  – 27 de payares de 1474 ^(greg.), Cambrai) foi un compositor y músicu francu-flamencu del primer Renacimientu. Como figura central na escuela borgoñona, ye'l más famosu ya influyente compositor de la escena musical europea de mediaos del sieglu XV.

Guillaume Dufay
Vida
Nacimientu	Beersel (es) , 13 d'agostu de 1397
Nacionalidá	Francia
Llingua materna	francés
Muerte	Cambrai, 27 de payares de 1474 (greg.) (77 años)
Estudios
Llingües falaes	francés
Oficiu	compositor, teóricu de la música
Trabayos destacaos	Missa Se la face ay pale (en) Missa L'Homme armé (en)
Movimientu	Escuela borgoñona (es)
Xéneru artísticu	polifonía (es) música clásica
IMDb	nm0240343

Semeya d'un home nuevu (dacuando identificáu como Dufay), de Jan van Eyck. Galería Nacional de Londres.

Biografía

Del so testamentu deduzse que nació probablemente en Londres, Inglaterra.Otres fontes, apunten a que posiblemente naciera en Fayt. Yera fíu illexítimu d'un sacerdote desconocíu y una muyer llamada Marie Du Fayt. Marie treslladóse col so fíu a Cambrai siendo él bien pequeñu, permaneciendo con un pariente que yera ellí canónigu de la catedral. Les autoridaes catedralicies afayaron llueu'l talentu musical de Dufay, y rescampla que-y apurrieron una completa formación musical; estudió con Rogier de Hesdin mientres el branu de 1409, y foi neñu de coru na catedral dende 1409 hasta 1412. Mientres aquellos años estudió con Nicolas Malin, y les autoridaes tuvieron de quedar impresionaos coles habilidaes del mozu porque-y dieron el so propia copia del Doctrinale de Villedieu en 1411, un acontecimientu bien inusual pa daquién tan nuevu. En xunu de 1414, cuando namái tenía dieciséis años, yá llograra un beneficiu como capellán de St. Géry, colindante con Cambrai. Más tarde, esi mesmu añu, probablemente foi al Conceyu de Constanza, permaneciendo posiblemente hasta 1418, momentu nel que tornó a Cambrai.

Dende payares de 1418 hasta 1420 foi subdiácono na catedral de Cambrai. En 1420 dexó de nuevu Cambrai, pa dise esta vegada a Rimini, y posiblemente a Pésaro, onde trabayó pa la familia Malatesta. Anque nun queda rastru documental de la so estancia ellí, delles composiciones sos pueden datase d'esta dómina; contienen referencies que faen razonablemente cierta una estancia n'Italia. Ellí conoció a los compositores Hugo y Arnold de Lantins, que taben ente los músicos de los Malatesta. En 1424 tornó de nuevu a Cambrai, esta vegada por cuenta de la enfermedá y subsiguiente fallecimientu del familiar con quien taba la so madre. Pal añu 1426, sicasí, taba de regresu a n'Italia, esta vegada en Boloña, onde entró al serviciu del cardenal Luis Aleman, el legáu papal. Mientres taba en Bolonia convertir en diáconu, y para 1428, en sacerdote.

El cardenal Alemán foi espulsáu de Bolonia pola familia rival Canedoli en 1428, y Dufay tamién abandonó nesti tiempu, colando a Roma. Convertir nun miembru del Coru Papal, sirviendo primero al papa Martín V, y depués dempués de la so muerte en 1431, al papa Eugenio IV. En 1434 foi nomáu maistre de chappelle en Saboya, onde entró al serviciu del duque Amadeo VIII; evidentemente dexó Roma por cuenta de una crisis nes finances del coru papal, y p'escapar de la turbulencia y les inseguridaes mientres la llucha ente'l papáu y el conceyu de Basilea. Aun así en 1435 taba de nuevu al serviciu de la capiya papal, pero esta vegada foi en Florencia — el Papa Eugenio fuera espulsáu de Roma en 1434 pol establecimientu ellí d'una república insurrecta, simpatizante del conceyu de Basilea y del movimientu conciliar. En 1436 Dufay compunxo'l motete festivu Nuper rosarum flores, una de les sos composiciones más famoses, que se cantó na bendición de la cúpula de Brunelleschi de la catedral de Florencia, onde Eugenio vivía exiliáu.

Mientres esti periodu Dufay tamién empezó la so llarga asociación cola familia d'Esti en Ferrara, dalgunos de los más importantes mecenes musicales mientres la renacencia, y colos que probablemente trabara conocencia mientres los díes de la so asociación cola familia Malatesta; Rimini y Ferrara non yá tán xeográficamente cercanes, sinón que, amás, los dos families taben rellacionaes por aciu el matrimoniu, y Dufay compunxo siquier una balada pa Nicolás III, Marqués de Ferrara. En 1437 Dufay visitó la ciudá. Cuando Nicolás morrió en 1441, el siguiente marqués caltuvo'l contautu con Dufay, y non yá siguió sofitando financieramente al compositor sinón que copió y distribuyó parte de la so música.

La llucha ente'l papáu y el conceyu de Basilea siguió nos años 1430, y evidentemente Dufay diose cuenta de que la so propia posición podía quedar afeutada pol conflictu que s'estendía, especialmente desque'l papa Eugenio foi depuestu en 1439 pol Conceyu y sustituyíu por el mesmu duque Amadéu de Saboya, como papa (Antipapa) Félix V. Nesta dómina Dufay tornó a la so tierra natal, llegando a Cambrai n'avientu d'esi añu. Pa ser canónigu en Cambrai, precisaba un títulu en Derechu, que llogró en 1437; pue que estudiara na Universidá de Turín en 1436. Unu de los primeros documentos que lo menten en Cambrai ta datáu'l 27 d'avientu de 1440, cuando recibió una entrega de 36 llotes de vinu pola festividá de San Xuan Evanxelista.

Dufay permaneció en Cambrai a lo llargo de los años 1440, y mientres esta dómina tuvo tamién al serviciu del duque de Borgoña. Tando en Cambrai collaboró con Nicolas Grenon nuna revisión completa de la coleición musical llitúrxica de la catedral, qu'incluyó escribir una estensa coleición de música polifónica pa los servicios. Amás de la so obra musical, taba activu na alministración xeneral de la catedral. En 1444 la so madre Marie morrió, y foi soterrada na catedral; y en 1445 Dufay treslladóse a la casa del canónigu anterior, que diba ser la so principal residencia mientres el restu de la so vida.

Dempués de l'abdicación del últimu antipapa (Félix V) en 1449, empezó a anidiase la llucha ente distintes facciones de la ilesia, y Dufay de nuevu colar escontra'l sur. Foi a Turín en 1450, pocu dempués de la muerte del duque Amadeo, pero tornó a Cambrai más tarde esi mesmu añu. En 1452 coló de nuevu a Saboya y esta vegada nun tuvo de vuelta por Cambrai hasta seis años dempués. Mientres esi tiempu intentó atopar un beneficiu o un emplegu que-y dexara quedar se n'Italia. D'esti periodu sobreviven numberoses composiciones, incluyendo una de los cuatro Lamentationes que compunxo pola cayida de Constantinopla en 1453, la so famosa misa basada en Se la face ai pale; igualmente caltiénse una carta a Lorenzo de Médicis. Pero, yá que foi incapaz d'atopar una posición satisfactoria pa retirase, tornó al norte en 1458. Tando en Saboya sirvió de manera más o menos oficial como maestru de coru pa Luis de Saboya, pero más probablemente como papel ceremonial, porque los archivos de la capiya nun la menten nunca.

Cuando volvió a Cambrai pa los sos últimos años, foi nomáu canónigu de la catedral. Yera entós el compositor más conocíu d'Europa. De nuevu estrechó llazos cola corte de Borgoña, y siguió componiendo música pa ellos; amás, recibió munchos visitantes, incluyendo a Antoine Busnois, Ockeghem, Johannes Tinctoris y Loyset Compère, tolos cualos fueron decisivos nel desenvolvimientu del estilu polifónicu na siguiente xeneración. Mientres esti periodu probablemente escribió la so misa basada en L'homme armé, según la chanson de la mesma tonada; esta última composición pudo tar inspirada na llamada de Felipe'l Bonu pa una nueva cruzada contra los turcos, qu'apocayá habíen tomáu Constantinopla. Tamién escribió una misa de Réquiem alredor de 1460, güei perdida.

Dempués d'una enfermedá que duró delles selmanes, Dufay morrió'l 27 de payares de 1474. Pidiera que se-y cantara'l so motete Ave regina celorum mientres morría, con pidimientos de misericordia interpoladas ente los versos de l'antífona, pero nun hubo tiempu pa entamalo. Dufay foi soterráu na capiya de San Esteban na catedral de Cambrai; la so semeya foi grabáu sobre la so llábana. Dempués de la destrucción de la catedral la llábana perdióse, pero volvió atopase en 1859 (usar pa cubrir un pozu), y agora ta nun muséu de Lille.

Obres

Dufay adquirió gran sonadía pola calidá de les sos rondós, como Donnez l'assaut à la forteresse o El plus mignonne de mon cœur. Precursos d'Ockeghem o Josquin Desprez, utilizó les temes profanes pa delles de les sos mises, como la célebre L'Homme armé. Foi'l primeru en componer un Réquiem, que la so partitura perder, según ciclos completos pal Ordinariu de la misa: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Agnus. Compunxo 83 balaes, chansons polifóniques, virelayes y rondós, 76 motetes, nueve mises y un Réquiem.

• 1420, Vasilissa ergo gaude, motete a cuatro voces. Nel manuscritu de Berlín, (de Cleofe Malatesta).
• 1423, Resvellies vous, balada. Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford (de Carlo Malatesta)
• 1425, Je me complains, balada. Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• 1426 (antes de 1426), Missa sine nome, a tres voces. Ordinarium. Nel manuscritu Q 15, Bolonia = Manuscritu de Berlín
• 1426 (hacia 1426-1428), Missa Sancti Jacobi, a trés o cuatro voces. Ordinarium et Proprium. Nel manuscritu de Berlín
• 1431, Ecclesiae militanti
• 1431, Balsamus et munda, motete a cuatro voces. Manuscritu de Berlín, compuestu pa la capiya papal
• 1433, Supremum est mortalibus bonum, motete a tres voces con fabordón. Manuscritu de Berlín (del papa Eugenio IV y l'emperador Segismundo)
• 1433, C'est bien raison, balada. Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford (de Nicolas III de Ferrara)
• 1435 (hacia 1435) Salve flos Tuscae gentis ; Vos nunc, motete a cuatro voces. Manuscritu 471, Módena (cola cita: Guillermus cecini, natus en ipse Fay)
• 1435 (hacia 1435), Mirandas parit haec urbs Florentina puellas, a tres voces. Nel manuscritu lat. 471, Módena (pa Florencia)
• 1436, Nuper rosarum flores, motete a cuatro voces. Manuscritu 471, Módena (pa la bendición de la catedral de Florencia)
• 1438, Magnanimae gentis ; Nexus amicitiae, motete a cuatro voces. Manuscritu 471, Módena (sobre un pactu ente Berna y Friburgu)
• 1440 (hacia 1440), Missa Caput, misa a cuatro voces pa tenor. Nel manuscritu de Coventry
• 1450 (hacia 1450), Missa Se la face ai pale (a 4 voces). Misa pa tenor. Nel manuscritu 88 de Trento
• 1454, O trés piteux (Lamentatio Sanctae Matris Ecclesiae Constantinopolitanae), motete a cuatro voces). Manuscritu Riccardiana 2794, Florencia (compuestu pa una llacuada de Felipe'l Bonu en Lille)
• 1463, Missa Ecce ancilla domini (a cuatro voces), misa pa tenor. Nel manuscritu 5557 de Bruxeles (copiáu en Cambrai en 1463))
• 1464 (o más tarde), Missa Ave regina caelorum (a cuatro voces), misa pa tenor. Nel manuscritu 5557 de Bruxeles
• 1464, Ave regina caelorum
• sd, Inclyta stella maris (a cuatro voces). Nel manuscritu de Berlín
• sd, Juvenis qui puellam (a tres voces). Nel manuscritu 3224 Múnich 3224
• sd, Missa La mort de Saint Gothard (a cuatro). Misa pa tenor. Nel manuscritu lat. 456 de Módena (ensin nome del autor)
• sd, Missa L'homme armé (a cuatro voces); misa pa tenor. Nel manuscritu Capp. Sist. 14, Roma
• sd, Missa Sancti Antonii Viennensis (a tres voces). Ordinarium. Nel manuscritu 90 de Trento
• sd, O beate Sebastiane (a tres voces). Nel manuscritu de Berlín (pa san Sebastiásn, en tiempos d'epidemia de peste)
• sd, O flos florum virginum (a tres voces). Nel manuscritu 3232a de Múnich (con seguridá una imitación)
• sd, O proles Hispaniae ; O sidus Hispaniae (a cuatro voces) Nel manuscritu lat. 471, Modena (pa san Antonio de Padua)
• sd, Qui latuit in virgine (a tres voces). Nel manuscritu 3232a de Múnich (autenticidá aldericada)
• sd, Vergine bella (a tres voces). Nel manuscritu de Berlín.
• sd. Fulgens jubar ; Puerpera pura (motete a cuatro voces). Manuscritu 471, Módena (Pa la fiesta de la purificación, con acróstico de Petrus de Castello)
• sd., Avevirgo qua de caelis (a tres voces). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., O gloriose tiru ; Divine pastus (motete a cuatro voces) en Mod B (pa santu Teodoro)
• sd., O sancte Sebastiane ; O martyr Sebastiane ; O quam mira (motete a cuatro voces). Nel manuscritu de Berlín (pa san Sebastián, en tiempos d'epidemia de peste)
• sd., Moribus et xenere ; Virgo, virga virens (motete a cuatro voces). Manuscritu 471, Modena (pa san Juan, con una mención de Dijon)
• sd., a una voz de contratenor nun Gloria anónimu a tres voces. Nos manuscritos 6 y 11, biblioteca municipal de Cambrai
• sd., 11 Kyrie a tres voces, de los que 7 tán nel manuscritu Q 15, Bolonia = Berlín; y 4 nos manuscritos 87 y 92 de Trento
• sd., 14 Gloria a trés y cuatro voces, de los que 8 tán nel manuscritu de Berlín; 5 nel 92 de Trento; 1 nel manuscritu 3232a de Múnich
• sd., 4 Agnus Dei a tres voces, de los que 2 tán nel manuscritu de Berlín; 2 nel manuscritu 92 de Trento
• sd., 4 Credo a trés y cuatro voces. Nel manuscritu de Berlín
• sd., 4 Sanctus a tres voces de los que trés tán nel manuscritu de Berlín; 1 nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Ad caenam agni providi (himnu). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Adieu ces bons vins (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford = Oxf (dat. 1426)
• sd., Alleluja Veni sancte spiritus, All. Nel manuscritu 90 de Trento. sd.,
• sd., Alma redemptoris mater (a tres voces). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Alma redemptoris mater (a tres voces). Nel manuscritu Q 15, Bolonia = manuscritu de Berlín
• sd., Anima mexa liquefacta est (a tres voces). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Audi benigne conditor (himnu). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Aurea lluz (himnu). Nel manuscritu Q 15, Bolonia = Berlín
• sd., Ave regina caelorum (a tres voces). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Ave maris stella (himnu). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Ave maris stella (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Ave regina caelorum (a tres voces). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Benedicamus domino (I). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Benedicamus domino (II). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Christe redemptor omnium (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Conditor alme siderum (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Cum tua doctrina. Motete (5 voces, testu italianu). Manuscritu Q 15, Bolonia, compuestu pa la bendición de la catedral de Patras.
• sd., Fales vous, male bouche (rondó). Nel manuscritu 871 N, Monte Cassino
• sd., Deus tuorum militum (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Epiphaniam domino (himnu). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Exultet caelum laudibus (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Festum nunc celebre (himnu). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Flos florum (a tres voces). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Gaude virgo, mater Christi (a cuatro voces). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Hic vir despiciens (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Hic jocundus sumit mundus (a tres voces). Nel manuscritu 3232a de Múnich (con seguridá, una imitación)
• sd., Hostis Herodes impie (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Iste confessor (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Isti sunt duae olivae (antífona). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Je n'ai doubté (rondó). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Jesu corona virginum (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Magnificat 1. tonu. Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Magnificat 5. tonu. Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Magnificat 6. tonu. Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Magnificat 8. tonu. Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Magnificat. Nel manuscritu 811 N de Monte Cassino
• sd., Miserere tui labentis Dufay (motete a cuatro voces).
• sd., O gemma lux ; Sacer pregueru Barensium (motete a cuatro voces). Nel manuscritu de Berlín (pa san Nicolás de Bari)
• sd., Phrases de cantliènes. Nel manuscritu 3232a, Múncih 3232a (5ª parte) (rellacionáu con Alma redemptoris mater del manuscritu Q 15, Bolonia)
• sd., Rite majorem Jacobum ; Artibus summis (motete a cuatro y tres voces con tenor solista). Nel manuscritu de Berlín (pa Santiago con acróstico de Robertus Auclou Curatus Sancti Jacobi )
• sd., Roma, San Pietro B 80 (copiáu en Cambrai en 1464)
• sd., Sanctorum arbitrio ; Bella canunt genies (motete a cinco voces) Manuscritu 87 de Trento (compuestu pal papa Eugenio IV)
• sd., A solis ortus cardine (himnu). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Adieu m'amour (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Adieu quitte le demeurant (rondó). Nel manuscritu 90 de Trento
• sd., Belle plaissant et gracieuse (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Belle que vous (rondó). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Belle vueillies vostre mercy donner (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Belle vueillies moy retenir (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Belle vuellies moy vengier (rondó). Nel manuscritu XIX 176, Florencia
• sd., Bien veignes vous (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Bien doi sirvir (balada). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Bon jour, bon mois (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Ce moys de may (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Ce jour de l'an (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Ce jour le doibt (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Craindre vous vueil (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., De ma haulte et bonne aventure (virelay). Nel manuscritu Ricc. 2794, Florencia
• sd., Dieu gard la bone (rondó). Nel manuscritu XIX 176, Florencia
• sd., Dona i ardentirai (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Donna gentile (rondó). Nel manuscritu de la Biblioteca de la Universidá de Yale
• sd., Donnez l'assault (rondó). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Du tout m'estoit (rondó). Nel manuscritu fr. 15123 de París
• sd., Ente les plus plaines d'anoy (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Ente vous gentils amoureux (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Estrines moy (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Franc cuer xentil (rondó). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., He compaignons (rondó a cuatro voces). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Helas et quant vous veray (rondó). Nel manuscritu n.a. fr. 6771 de París
• sd., Helas mon duel (virelay). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Helas, ma dame (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Invidia nimica (balada a 4 voces). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., J'atendray tant (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., J'ai grant (rondó). Nel manuscritu 222 d'Estrasburgu (copia de Y. de Coussemaker)
• sd., J'ai los mios mon cuer (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je donne a tous (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je languis en piteux martire (balada). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Je ne puis plus (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je ne suy plus (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je ne vis oncques (rondó). Nel manuscritu 871 N, Monte Cassino
• sd., Je prens congié (rondó). Nel manuscritu n.a. fr. 6771 de París
• sd., Je requier a tous amoureux (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je triomphe de crudel duel (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Je veul chanter (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Je vous pri (a 4 voces). Nel manuscritu XIX 178, Florencia
• sd., Jesu nostra redemptio (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., La belle se siet (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., La dolce vista (balda). Nel manuscritu Urb. lat. 1411, Roma
• sd., Laetabundus (sequentia). Nel manuscritu de Berlín
• sd., L'alta guapura (balda). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Les, que feray (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Lauda Sion salvatorem (sequentia). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Ma belle dame souverainne (rondó a 4 voces). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Ma belle dame, je vous pri (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Magi videntes stellam (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Malheureux cueur (virelay). Nel Cancioneru Laborde, Washington
• sd., Mille bon jours (rondó). Nel manuscritu 222 d'Estrasburgu (copia de Y. de Coussemaker)
• sd., Mon bien, m'amour (rondó). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Mon chier amy (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Mon cuer me fait (rondó a 4 voces). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Mon seul plaisir (rondó). Nel manuscritu XIX 176, Florencia
• sd., Navré je suy (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Ne je ne dors (rondó). Nel manuscritu XIX 176, Florencia
• sd., O gemma martyrum (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., O lux beata trinitas (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Or pleust a dieu (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Pange lingua (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Pange lingua (himnu). Nel manuscritu 92 de Trento (atribución incierta)
• sd., Par droit je puis bien (rondó a 4 voces). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Par le regart (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Passato e il tempo omai (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Petrus apostolus (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Portugaler (balada). Nel manuscritu 222 d'Estrasburgu (copia de Y. de Coussemaker)
• sd., Pour ce que veoir (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Pour l'amour (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Pouray je avoir (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Proles de caelo prodiit (himnu). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Propter nimiam caritatem (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Puisque celle (rondó). Nel manuscritu 87 de Trento
• sd., Quel fronte, signorille (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford (compuestu en Roma)
• sd., Qu'est devenue leaulté (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Resistera (a 4 voces). Nel manuscritu XIX 176, Florencia
• sd., Resvelons nous (ténor: Alons ent bien tos au may) (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Salva nos, apodere (antífona). Nel manuscritu 90 de Trento
• sd., Salve sancte pater (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Sanctorum meritis (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Sapiente filio (antífona). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Se la face ai pale (balada). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., Se ma damme (rondó). Nel manuscritu Can. misc. 213, Oxford
• sd., S'il est plaisir (rondó a 4). Nel manuscritu 3232a de Múnich
• sd., Tibi Christe splendor patris (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Trop lonc temps ai tea (rondó). Nel manuscritu Rom, Urb. lat. 1411
• sd., Urbs beata Jerusalem (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Ut queant laxis (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Va t'en, mon cuer (rondó). Nel manuscritu 714 de Porto
• sd., Veni creator spiritus (himnu). Nel manuscritu de Berlín
• sd., Veni sancte spiritus (sequentia). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Vexilla regis prodeunt (himnu). Nel manuscritu lat. 471, Modena
• sd., Victimae paschali laudes (sequentia). Nel manuscritu 92 de Trento
• sd., Vo regart et doulche maniere (rondó). Nel manuscritu 3232a de Múnich
• sd., Vostre bruit (rondó). Nel Cancioneru de Laborde, Washington

Influencia

Dufay nun foi un innovador, sacante delles obres tardíes, y escribió dientro d'una tradición consolidada. Foi unu de los últimos compositores qu'usó téuniques medievales como'l isorritmo, y unu de los primeros n'usar les harmoníes, el fraseo y les melodíes espresives carauterístiques del primer Renacimientu. Les sos composiciones dientro de xéneros más amplios, mises, motetes y chansons, son bien paecíes ente sigo; la so sonadía deber en gran parte a lo que se percibía como'l so control perfectu de les formes que trabayaba, según el so talentu pa una melodía prestosa y cantable. Mientres el sieglu XV foi universalmente consideráu como'l más grande compositor de la dómina, y esa creencia persistió en gran midida hasta l'actualidá.

Referencies

• David Fallows, "Dufay", edición revisada, Londres, J.M. Dent & Sons, Ltd.: 1987. ISBN 0-460-02493-0
• Charles Hamm, "Guillaume Dufay", en The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. Stanley Sadie. 20 vol. Londres, Macmillan Publishers Ltd., 1980. ISBN 1-56159-174-2
• Massimo Mila: "Guillaume Dufay", nuova edizione a cura di Simone Monge, Einaudi Editore, Torino 1997, ISBN 88-06-14672-6
• Massimo Mila: "Guillaume Dufay", G. Giappichelli Editore, Torino 1972-73, 2 voll.
• Gustave Reese, Music in the Renaissance. Nueva York, W.W. Norton & Co., 1954. ISBN 0-393-09530-4
• Alejandro Planchart: "Guillaume Du Fay", Grove Music Online ed. L. Macy (accesido 17-7-2005), (accesu con subscripción)
• Harold Gleason y Warren Becker, Music in the Middle Ages and Renaissance (Music Literature Outlines Series I). Bloomington, Indiana. Frangipani Press, 1986. ISBN 0-89917-034-X
• Guillaume Dufay, Opera omnia (obres completes en seis volúmenes), ed. Heinrich Besseler con revisiones de David Fallows. Corpus mensurabilis musicae CMM 1, American Institute of Musicology, 1951-1995. Más información y exemplos sonoros Archiváu 2006-05-15 en Wayback Machine
• Craig Wright, Dufay at Cambrai: Discoveries and Revisions. Journal of the American Musicological Society, XXVIII (I975)
• F. Alberto Gallu, tr. Karen Eales, Music of the Middle Ages (II). Cambridge: Cambridge University Press. 1977 (edición orixinal n'italianu) y 1985 (n'inglés). ISBN 0-521-28483-X
• Y. Dartus, Un grand musicien cambrésien - Guillaume Du Fay. Préface de Norbert Dufourcq. Extrait du tome XCIV des Mémoires de la Société d'Émulation de Cambrai. Cambrai, 1974
• Van den Borren (I), Guillaume Du Fay, son importance .... Mémoires de l'Académie royale de Belgique, t. II, fasc. 2, 1926
• Van den Borren (II), Guillaume Du Fay, centre de rayonnement... Bulletin de l'Institut historique belge de Rome, fasc. XX. Bruxeles, Roma, 1939
• J. Chailley, Histoire musicale du Moyen Age. Paris, P. O. F.,1950.

Discografía

• Dufay: Flos florum. Motets, hymnes, antiennes dédiées à la Vierge - Ensemble Musica Nova - Zig-Zag Territories ZZT 050301 (2005).

Galería

• 
  "Et in terra pax hominibus" (de la "Misa S. Jacobi"). Muséu Castillo del Buonconsiglio. Ms. Tr. 87, c. 1r.
• 
  "Ave Virgo." Muséu Castielloudel Buonconsiglio. Ms. Tr. 92, cc. 37v-38r.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Guillaume Dufay.
• Ave Regina Caelorum, la partitura en classicaland.com Classicaland.com
• Grabaciones.

• Datos: Q207717
• Multimedia: Guillaume Dufay