Wikipedia

Jules Verne

Jules Gabriel Verne, (8 de febreru de 1828, Nantes – 24 de marzu de 1905, Amiens) (Xuliu Verne n'asturianu), foi un escritor francés. La mayor parte de la so obra son noveles de ciencia ficción.

Jules Verne
Vida
Nacimientu Nantes[1], 8 de febreru de 1828[2]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia [3]
Residencia Nantes
París
Amiens
Maison de Jules Verne (en) Traducir
Llingua materna francés
Muerte Amiens[4], 24 de marzu de 1905[5] (77 años)
Sepultura Cimetière de La Madeleine d'Amiens (en) Traducir
Causa de la muerte Diabetes
Familia
Padre Jean-Pierre Polnareff
Madre Sophie Allotte de La Fuye
Casáu con Honorine du Fraysne de Viane (1857 – valor desconocíu)
Fíos/es Michel Verne
Hermanos/es Paul Verne
Estudios
Estudios lycée Saint-Stanislas (es) Traducir
lycée Georges-Clemenceau (en) Traducir
(1844 - 1846) : Retórica, filosofía
Universidá de París
(1847 - 1848) : derechu
Llingües falaes francés[6]
esperantu
Oficiu novelista, dramaturgu, poeta, escritor de lliteratura infantil, escritor, escritor de ciencia ficción, esperantista
Trabayos destacaos Veinte mil leguas de viaje submarino (es) Traducir
Viaje al centro de la Tierra (es) Traducir
De la Tierra a la Luna (es) Traducir
La vuelta al mundo en ochenta días (es) Traducir
La isla misteriosa (es) Traducir
Cinco semanas en globo (es) Traducir
Miguel Strogoff
Premios
Influyencies James Fenimore Cooper, Edgar Allan Poe, George Sand, Daniel Defoe, Victor Hugo y Walter Scott
Miembru de Académie des sciences, des lettres et des arts d'Amiens (en) Traducir
Sociedá de Xeografía de París
Xéneru artísticu ciencia ficción
teatru
novela d'aventures
ficción especulativa (es) Traducir
poesía
literatura de divulgación científica (es) Traducir
merveilleux scientifique (en) Traducir
Creencies
Relixón catolicismu
IMDb nm0894523
Cambiar los datos en Wikidata

Biografía

editar

Jules-Gabriel Verne nació en Nantes, nel barriu d'île Feydeau. Yera fíu de Pierre Verne (orixinariu de Provins), y de Sophie Allote de la Fuÿe, d'una familia burguesa nantesa de navegantes y armadores. Jules Verne yera'l mayor d'una familia de cinco hermanos: Paul (1829-1897); Anna, nacida en 1836; Mathilde, nacida en 1839; y Marie, nacida en 1842.

En 1834, a la edá de seis años, va internu a una escuela llevada por una tal Mme. Sambin. L'añu siguiente, entra col so hermanu nel Lycée Saint-Stanislas de Nantes, un establecimientu relixosu conforme al espíritu mui católicu de so padre (d'una manera xeneral, el Lycée Georges-Clemenceau nun tien una buena reputación na burguesía nantesa). Ellí atopamos delles güelgues de los sos primeros éxitos escolares:

  • en sétimo : Primer accessit de memoria, Segundu accessit de xeografía;
  • en sesto: Primer accessit de tema griegu, Segundu accessit de tradución griega, Tercer accessit de xeografía;
  • en quinto: Primer accessit de tradución llatina.

Arriendes d'eso, varios accessits de música vocal asoleyen el so gustu por esta materia, gustu que conservará a lo llargo de tola so vida[8].

La lleenda afirma qu'en 1839, a la edá de 11 años, el pequeñu Jules embarcaríase nun corréu con destín a les Indies, en calidá de grumete. So pá recuperaríalu in-extremis en Paimbœuf. Dizse que Jules Verne confesaría que partiera pa devolve-y un collar de coral a la so prima, Caroline Tronson, de la que taba enamoráu. Ante la reacción de so pá, prometió nun volver a viaxar más qu'en sueños. Pero eso nun ye más qu'una lleenda adornada pola imaxinación familiar.[ensin referencies]

En 1840, Jules Verne entra nel Petit Séminaire de Saint-Donatien[9], onde cursará la cuarta, la tercera y la segunda. Síguelu'l so hermanu, en pensión como él. Na so novela inacabada, Un prêtre en 1839[10], Jules Verne describió esi pequeñu seminariu de manera poco afalagadora[11].

El mesmu añu, Pierre Verne compra a Chantenay una villa pa les vacacioness, tovía existente nel 29 bis, de la rue des Réformés, enfrente a la ilesia de Saint-Martin-de-Chantenay (el Muséu Jules-Verne, asitiáu igualmente en Chantenay, ta instaláu nun edificiu ensin rellación cola familia Verne). A tola familia-y gusta axuntáse nesta casa de campu. Les vaciones de Jules pasen igualmente en Brains, na propiedá de so tíu Prudent Allotte, La Guerche. Esti últimu ye un vieyu armador solteru, que dio la vuelta al mundo y tornó pa instalase nel so país natal en 1827/1828. Ye alcalde de Brains de 1828 a 1837. Al xoven Verne presta-y xugar interminables partíes de faire d'interminables parties del xuegu de la oca col vieyu trotamundos[12].

 
Lycée Royal de Nantes (anguaño Lycée Clemenceau) onde estudió Jules Verne.

De 1844 a 1846, Jules y Paul entren al Lycée Royal (anguaño Lycée Clemenceau]]). Jules Verne frecuenta en compañia de los sos compañeros el Cercle des externes du Collège Royal que s'aconceya na llibrería del Père Bodin, Plaza del Pilori. Depués de terminar les clases de retórica y filosofía, pasa les pruebes del bachilleratu en Rennes y recibe la mención « assez bien », el 29 de xunetu de 1846[13].

En 1847, Jules Verne ye enviáu a París por so padre, prioritariamente pa que continúe colos sos estudios, pero tamién pue ser col fin d'alloñalu de Nantes. N'efeutu, Caroline Tronson (1826-1902), la prima de Jules, de la que ta enamoráu, cásase'l 27 d'abril del mesmu añu con Émile Dezaunay, un home de cuarenta años. Jules Verne sentirá un amargor fondu.

Los Viaxes estraordinarios

editar
 
Cubierta de les ediciones Hetzel : Les Aventures du Capitaine Hatteras au Pôle Nord.

En 1862, Jules Verne somete al editor Pierre-Jules Hetzel (1814-1886) la so novela Cinq semaines en ballon (Cinco selmanes en globu), que s'asoleya en 1863 y conoz un gran éxitu, incluso más allá de les fronteres franceses. Firma entós un contrato con Pierre-Jules Hetzel que lu xune por venti años a esti editor; comprometiéndose a proporcionar noveles especialmente pal Magasin d'éducation et de récréation, revista destinada a la mocedá. Asina Jules Verne va trabayar a lo llargo de cuarenta años nos sos Voyages extraordinaire] (Viaxes estraordinarios) que comprendieron 62 noveles y 18 narraciones curties[14]. En 1863, Jules Verne escribió Paris au XXe siècle (París nel sieglu XX), que nun apaecería hasta 1994.

El 27 de febreru de 1863 ye admitíu como miembru de la Sociedá d'autores y compositores dramáticos.

Le 26 d'avientu 1863, Verne asoleya un artículu nel Musée des familles un artículu relatando la 'esperiencia del so amigu Nadar a bordu d'un globu xigantescu, el Géant. el fotógrafu crea la Société d'encouragement pour la locomotion aérienne au moyen d'appareils plus lourds que l'air (Sociedá de sofitu pala locomoción aérea por medio d'aparatos más pesaos que l'aire), na que Jules Verne ye censor.

Per esti tiempu, descubre l'universu d'Edgar Poe a través de les traduciones de Charles Baudelaire. L'escritor americanu fascínalu, hasta'l puntu que-y consagra l'únicu estudiu lliterariu qu'escribió, apaecíu en 1864 nel Musée des familles, Edgar Poe et ses œuvres[15].

En 1864 Jules Verne publica les noveles Les Aventures du capitaine Hatteras, qu'apaez primeramente nel Magasin anantes de ser asoleyada en volume y Voyage au centre de la Terre.

Per otru llau, dexa'l so emplegu d'axente de cambiu y treslládase a Auteuil.

En 1865, conviértese en miembru de la Société de géographie.

El 16 de marzu de 1867, en compañía del so hermanu Paul, embarca nel Great Eastern en Liverpool pa los Estaos Xuníos, editará del so viaxe la novela dUne ville flottante (1870). Jules Verne compra'l so barcu Saint-Michel en 1868, una chalupa de pesca, habilitada pa los viaxes de placer, y nella fadrá'l so despachu de trabayu.

Mobilizáu como guardacoste nel Crotoy na Guerra franco alemana de 1870, Jules Verne continúa escribiendo.

So padre, Pierre Verne, muerre'l 3 de payares de 1871, en Nantes.

Treslládase a vivir a Amiens, villa natal de la so muyer, en 1872. Nesta dómina, Amiens cuenta con delles sociedaes de sabios: d'esta miente vemos frecuentemente a Jules na Biblioteca de la Sociedá Industrial, que ta abonada a numberoses revistes científiques. El 8 de marzu de 1872, conviértese en miembru titular de l'Académie des Sciences, des Lettres et des Arts d'Amiens de la que foi elixíu Direutor en 1875 y en 1881 y, nesta ocasión, pronuncia varios discursos de bienvenía, especialmente a unu de los sos amigos, el caricaturista Gédéon Baril, que firma les ilustraciones de Dix heures en chasse, na editorial Hetzel. En cambio, nun consigue entrar na Académie française.

Dende xunu de 1867, l'Académie française corona'l Magasin d'Éducation et de Récréation, nel que Jules Verne ya asoleyara delles noveles, depués, demientres la sesión del 8 d'agostu de 1872, son los Voyages extraordinaires nel so conxuntu los qu'algamen el mesmu honor. Nesta osción, M. Patin, secretariu perpetuu de l'Académie, fai l'emponderamientu de Jules Verne que, mui contentu con esti premiu, ambiciona un sillón na honorable institución. Fracasando nel so intentu aquel añu, torna a intentalo en 1877, col fuerte sofitu Alexandre Dumas fíu. Nuevu desengañu: ye Victorien Sardou'l que resulta elixíu. Verne nun renuncia y intenta una nueva oportunidá en 1883. Esta vez, ye'l fracasu de la obra qu'asoleyó de Kéraban-le-Têtu y qu0'escribió ensin collaboración la que-y torga'l camín. Verne retírase a Amiens, pero en 1884, presenta nuevamente la so candidatura y presiona a Dumas píu pa que lu ayude[16]. Ye un nuevu fracasu, que lu asquea pa siempre[17].

En 1874, publica La vuelta al mundu n'ochenta díes y compra'l Saint-Michel II. El mesmu añu, algama pal so barcu la concesión del Yacht-Club de France, del que ye nomaáu miembru honorariu[18]. En 1876, Honorine Verne ye víctima d'abondoses métrorraxes que paez que la van llevar a la muerte, pero ye salvada por una transfusión de sangre, casu rarísimu na dómina. Un añu más sero, Verne da un fastuosu baile de mázcares n'Amiens, cola participación del so amigu Nadar, el modelu de Michel Ardan, héroe de les sos noveles De la Terre à la Lune y Autour de la Lune. Desgraciadamente, la so muyer recae delles xornaes más tarde. L'editor desaprueba manifiestamente esi baile, que l'autor da portanto pa asentar la posición de la so muyer y los sos fíos n'Amiens[19].

En 1876, algama de la xusticia que'l so fíu menor Michel con un comportamientu rebelde seya metíu nun reformatoriu, la Colonie pénitentiaire de Mettray a lo llargo de seis meses. En febreru de 1878, failu embarcar pa les Indies.

De xunu a agostu de 1878, Jules Verne naviga de Lisboa a Arxelia nel Saint-Michel III, depués, en xunetu de 1879, n'Escocia ya Irlanda. Tercer cruceru en xunu de 1881, col so hermanu, el so sobrín Gaston y Robert Godefroy : visita'l Mar del Norte, Holanda, Alemaña, depués pela canal d'Eider, Kiel y el Báltico hasta Copenḥague. Existen numberoses reseñes sobre esi viaxe,de nombreux renseignements sur ce voyage, puesto que Paul Verne escribió'l rellatu, asoleyáu na editorial Hetzel[20]. En 1882, dexa'l boulevard Longueville, onde reside dende 1873, pa treslladase a la rue Charles Dubois, la famosa casa de la torre cororada por un mirador que presenta semeyances sorprendentes coles cases con torre en dos de les sos noveles póstumes, Le Secret de Wilhelm Storitz y La Chasse au météore[21]. El 8 de marzu de 1885, dará un segundu baile na so nueva residencia, baile al que la so muyer pudo, esta vez, asistir[22].

En 1884, Jules Verne decide facer un gran cruceru pel Mediterraneu. El Saint-Michel III dexa Nantes el 13 de mayu. A bordu atópense Paul Verne, Robert Godefroy, Michel Verne y Louis-Jules Hetzel. Cuenta atopar a la so muyer, de visita en casa de la so fía Valentine y del so xenru, n'Arxelia. El barcu llega a Vigo el 18, a Lisboa el 23. Verne pasa per Gibraltar el 25 de mayu. A la so llegada a Orán, alcuéntrase con Honorine y ye recibíu pola sociedá xeográfica de la ciudá. Los periódicos dediquen-y numberosos artículos. El 10 de xunu, llega a Bône onde'l bey de Tunicia pon a la so disposición un vagón especial. Tornando al so barcu, sufre una tempestá cerca de Malta, visita Sicilia, Siracusa, depués Napoles y Pompeya. N'Anzio, el grupu garra'l tren pa Roma. El 7 de xunetu, Verne ye recibíu n'audiencia privada pol Papa Lleón XIII. Curiosamente,el día siguiente, visita la lóxa masónica de la ciudá[23]. Mas sero reúnese con Louis-Salvador de Habsbourg-Lorraine, col qu'establez una rellación epistolar que durará hasta la muerte del escritor. Dos meses depués de zarpar el barcu, Verne ta de vuelta n'Amiens[24].

Últimos años

editar
 
Jules Verne en 1892.

1886 ye un añu crucial na vida de Jules Verne. El 15 de febreru, decídese a vender el Saint-Michel III. La conservación del barcu tórnase cara y el so fíu endéudase y cuesta-y caro[25]. Cédelu a metá de preciu aMartial Noë. El 9 de marzu, volviendo a casa del « Cercle de l'Union », atópa al so sobrín Gaston armáu con un revolver. Dispara sobre l'escritor que ye firíu nuna pierna. Gaston ye sospechosu de llocura. So padre, Paul Verne, declarará que'l so fíu disparó sobre Jules Verne pa llamar l'atención sobre él col fin de facelu entrar na Académie française. Gaston Verne será ingresáu nun manicomiu hasta la so muerte'l 13 de febreru de 1938[26]. Robert Godefroy envía un telegrama a la casa Hetzel, pero Louis-Jules Hetzel ta en Mónacu, al cuidao de so padre que muerre'l 17 marzu. La firida de Jules Verne dexará-y una coxera definitiva.

El 15 febrery de 1887, so madre, Sophie Verne, muerre. L'escritor nun pue acudir al intierru, yá que camina con dificultá y la so curación nun avanza[27].

Obligáu a facese sedentariu, tresllada'l so interés pola vida de la ciudá. En 1888, Jules Verne ye elixíu pal conceyu d'Amiens sobre la lista republicana (izquierda moderada) liderada por Frédéric Petit. Ocupará'l puestu quince años. Verne nun yera un republicanu convencíu, yá que tola vida se consideró monárquicuu, pero de tendencia orleanista[28]. Nel somantu del conceyu, foi l'encargáu, de los espectáculos, de circu y de les exposiciones[29]. El dossier sobre'l Cirque Municipal, yá propuestu a lo llargo del mandatu anterior del Ayuntamientu, lleva-y munchu tiempu. Implícase fuertemente, a pesar de les crítiques a la construción del edificiu. Consigue sacar alantre'l so proyeutu, el 23 de xunu de 1889, pronuncia'l discursu d'inauguración[30].

 
El Cirque Municipal d'Amiens a entamos de sieglu y que Jules Verne inaugura con un discursu en 1889.

Caballeru de la Lexón d'honor dende agostu de 1870, Jules Verne ye promovíu al grau d'oficial el 24 de xunetu de 1892. Ye condecoráu'l 11 d'ochobre siguiente pol Prefectu de la Somme[31].

El 27 d'agostu de 1897, el so hermanu Paul muerre como consecuencia de trastornos cardiacos que sufría dende diba tiempu. Verne queda postráu y refuga tou desplazamientu. Escribe una carta chocante al so sobrín Maurice, que termina asina: : « Ocho de la tarde. Tengo miéu que me seya imposible dir a París »[32].

En 1900, Verne dexa'l domiciliu particular de la cai Charles Dubois y torna a la casa qu'alquilara nel 44 del boulevard de Longueville. L'apartamentu, menos espaciosu, permite-y vivir más fácilmente. Caltién los sos hábitos: un gabinete de trabayu y la so biblioteca contigua. Siempre la mesma mesa sobre la qu'escribe dende va trenta años[33]. L'escritor reconoz a un visitante, Robert Sherard: « Tengo una catarata nel mio güeyu derechu, pero l'otru ta tovía enforma bien »[34]. Refuga pues facese operar.

 
Casa de Jules Verne, boulevard Longueville n'Amiens, cola torre coronada por una esfera armilar, escultura metálica de François Schuiten fecha en 2005[35].

En 1902, siente amenorgar les sos fuercies intelectuales. A una petición del direutor de l'Académie d'Amiens, responde: « Pídeme qu'escriba dalguna cosa pa l'Academia. Escaez usté qu'a la mio edá les pallabres vanse y les idees nun vienen »[36].

En 1903, l'escritor nun escribe munco, pero confía a Robert H. Sherard que tien muncho avanzao y que nun ye tan grave que tien que trabayar lentamente[37]. N'efeutu, dende 1892, Verne tien una lriestra de noveles escrites y les corrixe al mesmu tiempu del so asoleyamientu[38]. A pesar de too, acepta la presidencia del grupu esperantófonu d'Amiens. Ardiente defensor d'esta moza llingua internacional, promete a los sos amigos escribir una novela na que describirá los méritos del esperanto. Entama la redación de Voyage d'étude hacia fin d'añu. Pero agotáu, Verne dexa la pluma depués de 6 capítulos. El borrador será retomáu pol so fíu Michel, pero la obra final (L'Étonnante Aventure de la mission Barsac) nun fairá mención al esperanto.

 
Jules Verne sobre'l so llechu de muerte (1905).

La diabetes, que ataca la so agudeza visual, acuité visuelle, va destruyéndolu pasu ente pasu. Depués d'un fuerte ataque, hacia'l fin de 1904, una nueva crisis lu dexa ablayáu'l 16 de marzu del añu siguiente. Jules Verne muerre'l 24 de marzu de 1905 n'Amiens na so casa del boulevard Longueville, 44 (anguaño boulevard Jules-Verne). Los sos funerales atraen a más de cinco mil persones. Varios discursos son pronunciaos, especialmente'l de Charles Lemire de la Société de géographie. L'emperador Guillermu II envía al encargáu de negocios de la embaxada d'Alemaña a dar el pésame a la familia y sigue'l cortexu. Aquel día nengún delegáu del gobiernu francés taba presente nos funerales.[39]. L'escritor foi enterráu nel cementeriu de La Madeleine n'Amiens.

Siete noveles de Jules Verne y una esbilla d'artículos apaecieron depués de la so muerte, publicaes pol so fíu Michel Verne, que tomará la responsabilidá de modificar los manuscritos. En 1907 una octava novela, L'Agence Thompson and Co., sera enteramente escrita por Michel pero asoleyaráse baxo l'autoría de Jules Verne.

Obres

editar

Foi precursor de la ciencia ficción y de la moderna novela d'aventures.[40][41] Foi un estudiosu de la ciencia y la teunoloxía del so tiempu, lo que —xunío a la so gran imaxinación y a la so capacidá d'anticipación lóxica — permitió-y adelantase al so tiempu, describiendo ente otres coses los submarinos (el «Nautilus» del capitán Nemo),[42] l'helicópteru (un yate que na punta de los sos mástiles tien hélices que lu aguanten, en Robur el conquistador).[43]

Obres principales

editar
 
Jules Verne na portada de L'Algerie

Obres de mocedá

editar

Les noveles y narraciones qu'anticipen los Viaxes estraordinarios

  • Un prêtre en 1839 (1846), publicada por primer vez en 1991 nos Manuscrits nantais
  • Jédédias Jamet ou l'histoire d'une succession (1847), asoleyada por primer vez en 1991 nos Manuscrits nantais
  • Pierre-Jean, narración non datada modificada por Michel Verne en La Destinée de Jean Morénas publicada en 1910 en Hier et demain, y asoleyada na so versión oxiginal en 1991 nos Manuscrits nantais
  • Un drame au Mexique (1851), publicada en 1876 depués de Michel Strogoff, tamién llamada Les premiers navires de la marine mexicaine
  • Un drame dans les airs (1851), asoleyada en 1874 en Le Docteur Ox, re-publicada en La Science illustrée en 1888[44]
  • Martin Paz (1852), publicada en 1875 darréu de Le Chancellor
  • Maître Zacharius ou l'horloger qui avait perdu son âme (1854), publicada en 1874 en Le Docteur Ox
  • Un hivernage dans les glaces (1855), asoleyada en 1874 en Le Docteur Ox
  • Voyage en Angleterre et en Écosse (1859), publicada por primer vez en 1989 baxo'l títulu de Voyage à reculons en Angleterre et en Écosse
  • Joyeuses misères de trois voyageurs en Scandinavie (1861), inacabada, l'unicu breve fragmentu restante foi asoleyáu por primer vez en revista en por primer vez en 1991 nos Manuscrits nantais
  • Paris au XXe siècle] (1861), publicada por primer vez en 1994
  • Le Humbug (hacia 1867), narración modificada por Michel Verne y asoleyada en 1910 en Hier et demain

Noveles póstumes

editar

A la muerte de Jules Verne en 1905, varios de los sos manuscritos tan n'espera de publicación, col fin de respetar el ritmu d'unu o dos volúmenes por añu preferíu pol editor. Eses noveles y narraciones fueron modificaes por Michel Verne, fíu del autor, anantes de la so publicación. Les versiones orixinales nun fueron asoleyaes más que varios decenios depués. La fecha indicada ente paréntesis ye la de la redación.

  • La Journée d'un journaliste américain en 2889 (1891), publicada en 1910 en Hier et demain
  • Aventures de la famille Raton (1891), publida en 1910 en Hier et demain
  • Monsieur Ré-Dièze et Mademoiselle Mi-Bémol (1893), publida en 1910 en Hier et demain
  • Le Beau Danube jaune (1896), publida en 1908 baxo'l títulu Le Pilote du Danube y en 1988 na so versión orixinal
  • En Magellanie (1897), publida en 1909 baxo'l títulu Les Naufragés du « Jonathan » y en 1987 na so versión orixinal.
  • Le Volcan d'or (1900), publicada en 1906 en versión correxida y en 1989 na so versión orixinal.
  • Le Secret de Wilhelm Storitz (1901), publicada en 1910 en versión correxida y en 1985 en versión orixinal
  • La Chasse au météore (1901), publicada en 1908 en versión correxida y en 1986 en versión orixinal
  • Le Phare du bout du monde]' (1903), publiada en 1905 en versión correxida y en 1999 en versión orixinal
  • Voyage d'étude (1904), inacabada, utilizada por Michel Verne como inspiración pa L'Étonnante Aventure de la mission Barsac, publicada la primer vez en 1993 enSan Carlos et autres récits
  • Edom (1905), publicada en 1910 en Hier et demain baxo'l títulu L'Éternel Adam, y en 1986 na so versión orixinal, como continuación de La Chasse au météore
  • Une ville saharienne (1905), esbozu de novela utilizáu por Michel Verne como inspiración pa L'Étonnante Aventure de la mission Barsac.

Obres teatrales

editar

Jules Verne siéntese primeramente atrayíu pol teatru, pero nun conocerá nél más qu'un éxitu mediocre hasta que dellos de los sos Voyages extraordinaires seyan llevaos a la escena. Varies de les sos pieces fueron escrites en collaboración. La fecha ye la de la primera producción, salvo indicación en contra.

  • Les Pailles rompues (1850)
  • Les Châteaux en Californie o Pierre qui roule n'amasse pas mousse (1852)
  • Monna Lisa (1852), en collaboración con Michel Carré, publicada por primer vez en 1974
  • Le Colin-maillard (1853), en collaboración con Michel Carré
  • Les Compagnons de la Marjolaine (1855), en collaboración con Michel Carré
  • Monsieur de Chimpanzé (1858)
  • L'Auberge des Ardennes (1860), en collaboración con Michel Carré
  • Onze jours de siège (1861), en collaboración con Charles Wallut
  • Un neveu d'Amérique ou les deux Frontignac (1873), en collaboración con Charles Wallut, modificada por Édouard Cadol
  • Le Tour du monde en quatre-vingts jours (1874), en collaboración con Edouard Cadol y Adolphe d'Ennery
  • Les enfants du Capitaine Grant (1878), en collaboración con Adolphe d'Ennery
  • Michel Strogoff (1880), en collaboración con Adolphe d'Ennery
  • Les Voyages au théâtre (1881), antoloxía qu'amesta les tres pieces anteriores
  • Voyage à travers l'Impossible (1882), en collaboración con Adolphe d'Ennery
  • Kéraban-le-Têtu (1883)
  • Manuscrits nantais, Volume 1, (1991) obra de tirada llendada qu'amesta pieces teatrales inédites y non representaes: Don Galaor (apunte, 1849); Le Coq de bruyère (1849); On a souvent besoin d'un plus petit que soi (apunte, 1849); Abd'Allah (1849); Le Pôle Nord (1872, en collaboración con Édouard Cadol); Une promenade en mer (1851); Le Quart d'heure de Rabelais (1847); La Mille et deuxième nuit (1850); La Guimard (théâtre)|La Guimard (1853); La Tour de Montlhéry (1852)[45]; Les Sabines (1867, inacabada, en collaborarión con Charles Wallut); y un fragmentu ensin títulu de 1874
  • Manuscrits nantais, Volume 2, (1991) obra de tirada llendada qu'amesta pieces teatrales y non representaes: Alexandre VI (1847); La Conspiration des poudres (1848); Un drame sous Louis XV (1849); Quiridine et Quidinerit (1850); De Charybde en Scylla (1851); Les Heureux du jour (1856); Guerre aux tyrans (1854); y Au bord de l'Adour (1855)[46].
  • Un fils adoptif (1853), en collaboración con Charles Wallut

Ensayos y obres históriques

editar
  • Salon de 1857 (1857)
  • Edgard Poe et ses œuvres (1864)
  • Géographie illustrée de la France et de ses colonies (1866), en collaboración con Théophile-Sébastien Lavallée
  • Découverte de la terre : Histoire générale des grands voyages et des grands voyageurs, publicada en cuatro volúmenes, los trés últimos en collaboración con Gabriel Marcel : volume 1 en 1870 ; volume 2 en 1878 ; volume 3 Les grands navigateurs du XVIIIe siècle en 1879 y volume 4 Les voyageurs du XIXe siécle en 1880 (eses obres fueron reeditaes en payares de 2011 por GEO)
  • La conquête économique et scientifique du globe (1888), en collaboración con Gabriel Marcel, inacabada y tovía inédita
  • Souvenirs d'enfance et de jeunesse (1890)

Poesíes y cantares

editar

184 poesies y cantares de Jules Verne fueron catalogaes hasta'l presente. La mayoría de los cantares apaecieron en dos esbilles de música d'Aristide Hignard: Rimes et Mélodies. Un gran númberu de poesies provienen de dos cuadernos de poesies manuscrites. Esos cuadernos fueron editaos[47].

Obres traducíes al asturianu

editar

Arriendes d'este obres vertíes a la llingua asturiana, Xulio Verne foi la figura a la que se-y dedicó la segunda edición del Festival del Arcu Atlánticu, entamáu pol Conceyu de Xixón en 2013, dedicándose-y la presentación de les sos obres y una llectura pública de La vuelta al mundu n'ochenta díes[48].

Esbilla de narraciones

editar
  • Le Docteur Ox (1874), amesta: Une fantaisie du docteur Ox, Maître Zacharius ou l'horloger qui avait perdu son âme, Un drame dans les airs, Un hivernage dans les glaces y Quarantième ascension française au mont Blanc (esti últimu testu, de Paul Verne, ye retiráu de les ediciones siguientes).
  • Hier et demain (1910) amesta: Aventures de la famille Raton, Monsieur Ré-Dièze et Mademoiselle Mi-Bémol], La Destinée de Jean Morénas, Le Humbug, Au XIX : La journée d'un journaliste américain en 2889 y L'Éternel Adam (L'eternu Adán).
  • El tercer volume de los Manuscrits nantais (1991) ye una obra de tirada llimitada qu'amesta narraciones inédites: Un prêtre en 1839, Jédédias Jamet, Le siège de Rome, Le Mariage de M. Anselme des Tilleuls, San Carlos, Pierre-Jean y L'Oncle Robinson.
  • San Carlos et autres récits (1993) abarca : Pierre-Jean, Le mariage de M. Anselme des Tilleuls, Le siège de Rome, San Carlos, Jédédias Jamet y Voyage d'études.

Referencies

editar
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Identificador GND: 118626620. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Base Léonore. Identificador Léonore: LH//2692/1. Apaez como: Jules Gabriel Verne. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: francés. Editorial: Ministerio de Cultura de Francia.
  3. ↑ URL de la referencia: http://web.archive.org/web/20170323110357/http://jeugdliteratuur.org/auteurs/jules-verne. Data de consulta: 20 abril 2018.
  4. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Identificador GND: 118626620. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  5. ↑ Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/Jules-Verne. Apaez como: Jules Verne. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  6. ↑ Identificador CONOR.SI: 8915555. Afirmao en: CONOR.SI.
  7. ↑ Afirmao en: Q55359306. Páxina: 1128. Data de consulta: 3 xunetu 2018. Autor: Bettina Kümmerling-Meibauer.
  8. ↑ Jules Verne tocaba'l piano. Ver Pierre Terrasse, « Les études de Jules Verne », Bulletin de la Société Jules Verne, númberos 37 y 38, páxines 106-107, 1976.
  9. ↑ Nesi seminariu, acepten dos categoríes d'alumnos : los eclesiásticos y los llaicos. Estos últimos paguen el doble de la cantidá abonada polos otros. Jules y el so hermanu tan, naturalmente, na categoría de los «llaicos». Cf. Cécile Compère, op cité. Páxina 15.
  10. ↑ Jules Verne, Un prêtre en 1839, Chapitre XXI, Le Cherche-Midi éditeur, 1992.
  11. ↑ Joëlle Dusseau, Jules Verne, Éditions Perrin, 2005, páxina 45.
  12. ↑ Verne acordaráse más sero cuando escribe Le Testament d'un excentrique. Noma igualmente Uncle Prudent a unu de los personaxes de Robur le Conquérant. Cf. Cécile Compère: Les vacances. Revue Jules Verne 4. 1997. Páxina 35.
  13. ↑ Cécile Compère, Jules Verne de Nantes, en Revue Jules Verne, 4, 1997, páxina 20. Nota : Nel orden universitariu, Nantes depende entós de l'Académie de Rennes.
  14. ↑ Les 3 Picards racontent… les histoires extraordinaires de Jules Verne Archiváu 2013-06-09 en Wayback Machine, Centre international Jules Verne
  15. ↑ Jean-Paul Dekiss. Jules Verne l'enchanteur.
  16. ↑ Volker Dehs, « Correspondance Verne-Dumas fils », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 94, 1990.
  17. ↑ Piero Gondolo della Riva, « Jules Verne et l'Académie française », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 53, 1980.
  18. ↑ Marcel Destombes, « Le manuscrit de Vingt mille lieues sous les mers », Bulletin de la Société Jules Verne, númberos 35/36.
  19. ↑ Olivier Dumas, Voyage à travers Jules Verne, páxines 179–181.
  20. ↑ De Rotterdam à Copenhague. Verne revisó'l testu del so hermanu a petición del editor. Cf. Olivier Dumas, Voyage à travers Jules Verne, páxina 175.
  21. ↑ Claude Lepagnez, Amiens dans les romans de Jules Verne, en Revue Jules Verne n°7, Jules Verne et la cité, CIJV 1999, p.25-42
  22. ↑ Voyage à travers Jules Verne, páxina 182.
  23. ↑ Piero Gondolo della Riva, « Jules Verne, franc-maçon ? », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 171, 2009.
  24. ↑ Joëlle Dusseau, Jules Verne, Perrin, 2005.
  25. ↑ Voyage à travers Jules Verne, páxina176.
  26. ↑ Norbert Percereau, « Le destin de Gaston Verne », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 155, páxines 4–53, 2005.
  27. ↑ Carta de Jules Verne a Louis-Jules Hetzel del 16 de febreru de 1887, Correspondance de Jules et Michel Verne avec Louis-Jules Hetzel, tomu I, Slatkine, 2004.
  28. ↑ Adrien Carré, « Jules Verne et les Princes d'Orléans », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 53}}, 1980.
  29. ↑ Jean-Paul Dekiss, Jules Verne l'enchanteur, páxina 295.
  30. ↑ Joëlle Dusseau, Jules Verne, páxina 394.
  31. ↑ Cécile Compère, « Monsieur Verne, président et présidé », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 69, 1984.
  32. ↑ Carta a Maurice Verne del 27 d'agostu 1897, Correspondance familiale, páxina 488.
  33. ↑ Jean-Paul Dekiss, Jules Verne, l'enchanteur, páxina 356.
  34. ↑ Entretiens avec Jules Verne. Entrevista dada a Robert Sherard y apaecida en T.P's. Weekly n'ochobre de 1903. Slatkine. Páxines 198-199.
  35. ↑ Amiens insolite
  36. ↑ Volker Dehs, « Jules Verne à l'Académie… d'Amiens », Bulletin de la Société Jules Verne, númberu 121, páxines 34–39, 1997.
  37. ↑ Robert H. Sherard, Jules Verne retrouvé, en Textes oubliés, Éditions 10/18, 1979, páxina 387.
  38. ↑ Piero Gondolo della Riva, « Les dates de composition des derniers « Voyages extraordinaires » », Bulletin de la Société Jules Verne, 119, 1996, páxines 12–14.
  39. ↑ Olivier Dumas, Voyage à travers Jules Verne, páxina 199.
  40. ↑ Viaje al mundo de Verne, Revista Axxón, URL último acceso el 18/04/2008
  41. ↑ Pérez Rodríguez, Ariel (2007), Jules Verne: ¿padre de la ciencia ficción?, Revista Digital Universitaria, Vol.8, No.9, Universidá Nacional Autónoma de Méxicu, ISSN 1607 6079
  42. ↑ Iribarren Baños, Manuel Enrique (2000), Jules Verne: ciencia y tecnología Archiváu 2008-04-18 en Wayback Machine, El rincón de la ciencia, Revista electrónica del I.E.S.Victoria Kent, No.6: mayo de 2000.
  43. ↑ Verdadero Nautilus se encuentra en el Pacífico Archiváu 2006-07-20 en Wayback Machine.
  44. ↑ Un drame dans les airs, escaneada en Gallica
  45. ↑ En 1981, nun quedaba más que l'actu que constituye'l prologu. Pero, en 1990, Piero Gondolo della Riva descubre los cuatro actos que faltaben. Ye asina que la pieza pudo asoleyase na so integridá nel Théâtre inédit, editáu pol Cherche-Midi en 2005.
  46. ↑ Estes pieces, catalogaes nos Manuscrits nantais, apaecieron nel volume Théâtre inédit de Jules Verne, asoleyáu pol Cherche-Midi éditeur en 2005
  47. ↑ Jules Verne, Poésies inédites, Le Cherche-Midi éditeur, 1989.
  48. ↑ Xulio Verne centrará l'actividá de les Xornaes Lliteraries nel Arcu Atlánticu. Asturnews.com, consultao'l 31.07.2013

Enllaces esternos

editar

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Jules_Verne&oldid=4297005»