Conferencia de les Naciones Xuníes sobre Organización Internacional
La Conferencia de les Naciones Xuníes sobre Organización Internacional (pola so sigles n'inglés UNCIO, United Nations Conference on International Organization), más conocida como la Conferencia de San Francisco, foi una convención de delegaos de 50 naciones aliaes mientres la Segunda Guerra Mundial, que tuvo llugar del 25 d'abril de 1945 al 26 de xunu de 1945 en San Francisco, Estaos Xuníos.
| Conferencia de les Naciones Xuníes sobre Organización Internacional | |
|---|---|
.png) | |
| Información xeneral | |
| Tipu |
conferencia internacional (es)  |
 | |
Nesta convención, los delegaos esaminaron y reescribieron los alcuerdos de Dumbarton Oaks.[1] La convención traducir na creación de la Carta de les Naciones Xuníes, que foi presentada pa la so firma'l 26 de xunu del mesmu añu. La conferencia foi presidida pol diplomáticu d'Estaos Xuníos Alger Hiss.[2]
La conferencia
editarEl marcu básicu pa la propuesta de les Naciones Xuníes taba enmarcáu na visión del presidente d'Estaos Xuníos Franklin Delano Roosevelt, na cual Estaos Xuníos, la Xunión Soviética, el Reinu Xuníu y China lideraríen l'orde internacional de posguerra. Seríen esos países, cola adición de Francia, quien asumiríen los puestos permanentes nel Conseyu de Seguridá. Na conferencia de Malta, propúnxose que los miembros permanentes tuvieren derechu de vetu. Felicidad propuesta foi aprobada na conferencia de Yalta. Nesa mesma conferencia, empezar a unviar invitaciones a la conferencia.[1] 46 países fueron convidaos a San Francisco. Toos ellos declararen la guerra a Alemaña y Xapón, roblando la Declaración de les Naciones Xuníes.[3]
La conferencia convidó direutamente a cuatro países más: Dinamarca (acabante lliberar de la ocupación nazi), Arxentina y les repúbliques soviétiques de Bielorrusia y Ucraína.[3] La participación d'esos países nun tuvo exenta de discutiniu. La decisión sobre la participación d'Arxentina foi conflictiva por cuenta de la oposición soviética a la membresía arxentina, argumentando qu'Arxentina sofitara a les Potencies de la Exa mientres la guerra. Dellos países llatinoamericanos oponer a la inclusión de Bielorrusia y Ucraína nun siendo qu'Arxentina fuera almitida. A la fin, Arxentina foi almitida na conferencia gracies al sofitu d'Estaos Xuníos y al deséu de que la participación de la Xunión Soviética na conferencia caltuviérase.[1]
La participación de Bielorrusia y Ucraína na conferencia foi una concesión dada a Stalin por Churchill y Roosevelt. Stalin orixinalmente pidiera que toles repúbliques de la Xunión Soviética tuvieren membresía nes Naciones Xuníes, pero'l gobiernu d'Estaos Xuníos llanzó una contrapropuesta na que tolos estaos d'Estaos Xuníos llograren membresía nes Naciones Xuníes. Dicha contrapropuesta aguiyó a Stalin por qu'en la conferencia de Yalta, aceptara qu'Ucraína y Bielorrusia fueren almitíes nes Naciones Xuníes.[1] Esti tratu pretendía asegurar un grau de balance na asamblea xeneral, que, d'acordies colos soviéticos, taba desbalanceado en favor de los países Occidentales. Pa tal efeutu, fixéronse cambeos a les constituciones de les 2 repúbliques en cuestión, de cuenta que Bielorrusia y Ucraína fueren suxetos llegales internacionales de forma llindada, coles mesmes que siguíen siendo parte de la Xunión Soviética.
Polonia, a pesar de roblar la Declaración de les Naciones Xuníes, nun allegó a la conferencia porque nun había consensu na formación del gobiernu polacu de posguerra. Poro, dexóse un espaciu en blancu pa la firma de dichu país. El nuevu gobiernu polacu foi conformáu dempués de la conferencia (el 28 de xunu) y robló la Carta de les Naciones Xuníes el 15 d'ochobre, lo que convirtió a Polonia n'unu de los países fundadores de les Naciones Xuníes.[3]
Asistieron 850 delegaos, qu'al pie de los sos asesores, collaboradores y personal de la secretaría, sumaben 3.500 persones. Amás, asistieron a la conferencia 2.500 representantes de los medios de comunicación y observadores procedentes de numberoses organizaciones y sociedaes.[3]
Formóse un comité d'orientación, integráu polos xefes de delegación. Esti comité decidía sobre tolos asuntos importantes relativos a principios y normes. Anque cada país tenía un solu representante, el númberu de miembros yera demasiáu pa los llabores detallaos. Poro, encargóse a un comité executivu de 14 xefes de delegación, que sometiera encamientos al comité d'orientación.[3]
El proyeutu de Carta de les Naciones Xuníes estremar en 4 seiciones, caúna de les cuales foi estudiada por una comisión. La primera d'éstes fixo cargu de los propósitos de la Organización, principios, miembros, secretaría y la cuestión d'enmiendes de la Carta. La segunda consideró les funciones de l'Asamblea Xeneral. La tercera fixo cargu de lo tocante al Conseyu de Seguridá. La cuarta ocupar de la evaluación del proyeutu d'estatutu de la Corte Internacional de Xusticia. Dichu proyeutu d'estatutu fuera redactáu por un comité integráu por espertos en xurisprudencia de 44 países, axuntáu en Washington n'abril de 1945.[3]
Na conferencia, los delegaos revisaron y dacuando reescribieron el testu alcordáu na conferencia de Dumbarton Oaks. Les delegaciones alcordaron un rol pa les organizaciones rexonales sol "paragües" de les Naciones Xuníes. Tamién s'alcordó una delimitación de les responsabilidaes del secretariu xeneral, según la creación del conseyu económico y social y el conseyu d'alministración fiduciaria.[1]
La tema del vetu de los miembros permanentes del conseyu de seguridá probó ser una torga pa llegar al alcuerdu sobre la Carta de les Naciones Xuníes. Dellos países tarrecíen que si unu de los "cinco grandes" asumía una conducta qu'amenaciara la paz, el Conseyu de Seguridá quedaría imposibilitáu pa intervenir, ente que nel casu d'un conflictu ente 2 países que nun fueren miembros permanentes del Conseyu, los cinco grandes podríen proceder arbitrariamente. Poro, quixeron amenorgar l'algame del vetu. Pero les grandes potencies aportunaron en qu'esta disposición yera vital, aprofiando'l fechu de qu'a les Naciones Xuníes correspondía la mayor responsabilidá nel caltenimientu de la paz mundial. Finalmente, esos países vencieron.[3]
El 25 de xunu los delegaos tuvieron axuntaos per última vegada en sesión plenaria na ópera de San Francisco. La sesión foi presidida por Lord Halifax (xefe de la delegación británica) y al someter el testu final de la Carta a l'asamblea, dixo: "La cuestión que tamos a puntu de resolver col nuesu votu ye la más importante que va poder asoceder nes nueses vides". Depués propunxo qu'en llugar de votar llevantando la mano venir# de forma más fayadiza. D'esta forma, cada unu de los delegaos púnxose de pies, según el restu de los presentes nel llugar. Esto desaguó nuna ovación qu'invadió la cortil cuando Lord Halifax anunció que la Carta aprobárase de manera unánime.[3]
A otru día, nel auditoriu del Veterans Memorial Hall, los delegaos roblaron la Carta. China robló de primeres, por ser la primer víctima d'una Potencia de la Exa.[3] El presidente Truman nel so discursu de clausura dixo:
La Carta de les Naciones Xuníes qu'acaben de roblar ye una base sólida sobre la cual vamos poder crear un mundu meyor. La hestoria va honrar por ello. Ente la victoria n'Europa y la victoria final, na más destructora de toles guerres, ganaron una batalla contra la guerra mesma . . . Gracies a esta Carta, el mundu puede empezar a acolumbrar el día en que tolos homes dignos van poder vivir llibre y decorosamente.[3]
Depués el presidente Truman declaró que la Carta namái tendría valor si los pueblos del mundu resolver a faela cumplir:
si nun nos valimos d'ella, traicionaríamos a los que sacrificaron les sos vides por que fóranos posible axuntanos equí, segura y llibremente, pa forxala. Si intentáramos sirvinos d'ella con egoísmu -en provechu d'una sola nación o d'un grupu pequeñu de naciones-, seríamos igualmente culpables d'esa traición.[3]
La esistencia de les Naciones Xuníes nun s'empecipió al roblase la Carta, yá qu'en munchos países ésta tuvo que ser sometida a l'aprobación parllamentaria. Alcordárase que la Carta entraría n'efeutu cuando la ratificaren los gobiernos de China, Francia, Reinu Xuníu, la Xunión Soviética, Estaos Xuníos y la mayoría de los demás países firmantes, y cuando estos echaren voz de del fechu al Departamentu d'Estáu de los Estaos Xuníos. Eso asocedió'l 24 d'ochobre de 1945.[3]
Países participantes
editar.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Referencies
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «The United States and the Founding of the United Nations, August 1941 – October 1945» (inglés). Washington: Departamentu d'Estáu d'Estaos Xuníos - Oficina del Historiador (Ochobre de 2005). Archiváu dende l'orixinal, el 23 d'ochobre de 2005. Consultáu'l 22 d'agostu de 2016.
- ↑ Who was Alger Hiss? Archiváu 2011-07-06 en Wayback Machine The Alger Hiss Story: Search for the Truth
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 «1945: Conferencia de San Francisco». Organización de les Naciones Xuníes. Consultáu'l 22 d'agostu de 2016.
Bibliografía
editar- Schlesinger, Stephen Y. (2004). Act of Creation: the Founding of the United Nations: A Story of Superpowers, Secret Agents, Wartime Allies and Enemies, and Their Quest for a Peaceful World. Cambridge, MA: Westview, Perseus Books Group. ISBN 0-8133-3275-3.
Ver tamién
editarEnllaces esternos
editar- East and West de Political and External Affairs por F.L.W. Wood (Historia oficial de Nueva Zelanda na Segunda Guerra Mundial)(n'inglés)
- Discursu del presidente de los Estaos Xuníos H. Truman na Conferencia de San Francisco (n'inglés)
Datos: Q1504861
