Wikipedia

Erguiendo la bandera n'Iwo Jima

semeya de Joe Rosenthal

Erguiendo la bandera n'Iwo Jima (n'inglés Raising the Flag on Iwo Jima) ye'l nome d'una fotografía histórica tomada'l 23 de febreru de 1945 por Joe Rosenthal na islla d'Iwo Jima, Xapón.[1] Amuesa a cinco marines de los Estaos Xuníos y un médicu de l'Armada erguiendo la bandera d'Estaos Xuníos nel monte Suribachi mientres la batalla d'Iwo Jima de la Segunda Guerra Mundial.

Semeya orixinal, dada pol gobiernu de los Estaos Xuníos d'América.
Videu sobre l'allugamientu de la bandera.

La semeya aportó a bien popular y foi reimpresa munches vegaes, el so autor llogró'l premiu Pulitzer de fotografía. Ta considerada como la instantánea de guerra más importante de la hestoria, una de les más reproducíes del mundu.[2]

De los seis homes qu'apaecen na imaxe, trés (Franklin Sousley, Harlon Block y Michael Strank) cayeron en combate, ente que los sobrevivientes (John Bradley -dempués d'una llarga investigación, el Cuerpu d'Infantería de Marina de los EE.XX. reconoció que Bradley nun tuvo na semeya sinón l'infante Harold Schultz, quien sobrevivió a la guerra-, Rene Gagnon y Ira Hayes) convertir en celebridaes debíu al usu propagandísticu de guerra que se realizó cola so apaición. La imaxe foi utilizada por Felix de Weldon pa esculpir el Memorial de Guerra del Cuerpu de Marines d'Estaos Xuníos, xunto al Cementeriu Nacional d'Arlington, pela rodiada de Washington, D.C.

Historia editar

Contexto editar

Batalla d'Iwo Jima editar

Artículu principal: Batalla de Iwo Jima
 
Plan de desembarcu d'Estaos Xuníos pa la batalla d'Iwo Jima. Poles sos carauterístiques, el Monte Suribachi foi una de les prioridaes establecíes.

Pa finales de 1944 les fuercies xaponeses empezaron a esperimentar la derrota en tolos frentes de batalla. Lloñe quedaren aquellos díes de gloria posteriores al ataque a Pearl Harbor del 7 d'avientu de 1941 y la posterior ocupación de Filipines, Singapur, Hong Kong y el territoriu que caltuviera la Compañía de les Indies Orientales.[3]

A partir de 1943 y hasta la batalla d'Okinawa en 1945, el almirante Chester Nimitz lideró una campaña consistente en dir tomando pequeñes islles que sirvieren de sofitu na meyora de les tropes de los Aliaos.[4]

Dempués de la ocupación de les islles Marianes n'agostu de 1944, la islla d'Iwo Jima yera lo único que s'interponía ente Tokiu y los B-29 alcontraos nes Marianes,[4] amás de que los dos aeropuertos qu'agospiaba (xuníos a un terceru en construcción) sirviríen como zona de despegue de los P-51 Mustang, dende los cualos podríen curiar a los Superfortress hasta Xapón.[5] Por ello, establecióse como una prioridá qu'esta islla pasara al control d'Estaos Xuníos.[6] Iwo Jima cuntaba con dos aeropuertos y un terceru en construcción, amás d'una estación con radar que dexaba sollertar al Imperiu xaponés hasta con dos hores d'anticipación l'ataque de los bombarderos enemigos.[5]

El desembarcu de les tropes d'Estaos Xuníos na islla tuvo llugar el 19 de febreru de 1945 y tuvo precedíu por un intensu cañonéu d'artillería dende 485 navíos[7] allugaos alredor de la isla. Les tropes xaponeses, comandadas pol teniente xeneral Tadamichi Kuribayashi, decidieron esperar a que les tropes invasores avanzaren tierra adientro p'atacar,[8] polo que s'habíen construyíu 800 fortines y abellugos so tierra, según 4,8 quilómetros en túneles.[1] Dende la base del Suribachi, alredor de les 10:00 a. m., les tropes xaponeses empezaron a disparar contra les tropes de desembarcu infligiendo graves baxes. Robert Sherrod, corresponsal del Time-Life describió'l momentu como «una velea nel infiernu».[9] A partir d'esti momentu les tropes d'Estaos Xuníos avanzaron contra una fuerte resistencia.[10] El 23 de febreru de 1945, cuatro díes dempués del desembarcu, cayó'l Suribachi en manes de les tropes invasores. Foi mientres esti eventu cuando'l fotógrafu Joe Rosenthal llogró inmortalizar el momentu.[1] A pesar de tomar esti importante llugar estratéxicu, la islla nun foi declarada como llugar seguru sinón hasta 31 díes dempués, el 26 de marzu. Envalórase que nel conflictu perecieron 6825 efeutivos d'Estaos Xuníos y resultaron mancaos más de 19 000,[11] ente que nel bandu xaponés finaron más de 22 000 militares.[12]

Xeografía editar

Artículu principal: Iōtō
 
El monte Suribachi, allugáu na punta sur, ye la carauterística más predominante de la isla.

Iōtō (hasta 2007 conocióse-y como Iwo Jima) ye una islla volcánica en forma de trapeciu. Forma parte de les islles Volcániques y ta alcontrada aproximao a 1200 km (650 milles náutiques) al sur de Tokiu. Con 21 km², el so paisaxe ye predresu, retorcigañáu, llenu de cueves, ribayos y montes, elementos que xugaron en favor de los defensores mientres la batalla.[1]

Na xeografía de la islla predomina'l monte Suribachi, un volcán dormíu de 166 metros d'altor allugáu nel estremu sur de la islla. Políticamente, forma parte de la metrópolis de Tokiu, polo que'l gobernador de Tokiu ye'l so alministrador. La islla amás sería de los primeros territorios xaponeses en ser prindaos poles tropes d'Estaos Xuníos, polo que yera de suma importancia evitar la derrota.

L'autor editar

Artículu principal: Joe Rosenthal

Joe Rosenthal nació en Washington D.C. nel añu de 1911. De primeres tomó l'oficiu de fotógrafu como un pasatiempu pero mientres la Gran Depresión camudar a San Francisco, onde atopó emplegu nel Newspaper Enterprise Association en 1930. Dos años más tarde convirtióse en reporteru y fotógrafu pal San Francisco News, onde empezó la so carrera en dellos medios de comunicación.

En 1944 foi contratáu pola Associated Press pa cubrir les zones béliques, siendo'l so primer destín Nueva Guinea. Darréu cubrió la invasión a Guam antes de cubrir la batalla d'Iwo Jima.[13]

La vida de Rosenthal camudó radicalmente al tornar a casa dempués de cubrir la invasión a Iwo Jima: convertir nuna celebridá, recibió un bon aumentu de sueldu, foi gallardoniáu col Premiu Pulitzer de Fotografía y entrevistóse col Presidente Harry Truman,[14] anque s'envalora que tan solo recibió US$10.000 por felicidá fotografia.[15]

Darréu entró a trabayar nel San Francisco Chronicle, llugar onde trabayó por 35 años antes del so retiru.[15]

Rosenthal finó nel añu 2006, a los 94 años d'edá[16] y foi gallardoniáu post mortem cola Medaya al Serviciu Públicu Distinguíu per parte del Cuerpu de Marines.[17]

Erguiendo la primer bandera editar

 
La fotografía de más circulación de Lowery tomada la primer vegada que s'alzó la bandera. Xeneralmente tien el siguiente pie de semeya: teniente primeru Harold G. Schrier col sarxentu Ernest I. Thomas, Jr. (dambos sentaos), soldáu James Michels (en primer planu con carabina M1), sarxentu Henry O. Hansen (de pies, usando gorra), cabu Charles W. Lindberg (de pies, a la estrema derecha), nel Monte Suribachi mientres s'alza la primer bandera. Sicasí'l soldáu Raymond Jacobs aldericó eses identificaciones,[18] y aseguró que tenía de ser: soldáu rasu James Robeson (na esquina inferior esquierda; non visible nesta versión recortada de la semeya), teniente Harold Schrier (sentáu nes sos piernes), soldáu Raymond Jacobs (cargáu con una radio nel llombu), Sarxentu Henry Hansen (con gorra), soldáu desconocíu (el de la mano de baxo nel mástil), Sarxentu Ernest Thomas (de llombu a la cámara), médicu de l'Armada John Bradley (de cascu enriba de Thomas), soldáu James Michels (con carabina), cabu Charles Lindberg (enriba de Michels).

La famosa fotografía tomada por Rosenthal afiguró la segunda vegada que s'alzó la bandera d'Estaos Xuníos esi día. Una bandera d'Estaos Xuníos alzóse primero nel visu del Suribachi al poco tiempu de que'l monte fuera tomada esi 23 de febreru de 1945 pela mañana (alredor de les 10:20). El Comandante del segundu batallón, Chandler Johnson, ordenó-y al capitán Dave Y. Severance qu'unviara una seición y tomara el monte.[19] Severance, Comandante de la Compañía Easy (2º Batallón, 28º Reximientu, 5ª División), ordenó que'l teniente Harold G. Schrier liderara patrullar. Xusto primero que Schrier dirixir al monte, el comandante Chandler Johnson dio-y una bandera y díxo-y: «si llegues al visu, ponla». L'Ayudante de Campu de Johnson, el teniente Greeley Wells, tomara la bandera d'Estaos Xuníos d'aproximao 1,37 metros x 71 centímetros) del so barcu de tresporte, el USS Missoula (APA-211).[20] Patrullar llegó hasta'l visu ensin incidentes y alzóse la bandera, siendo afiguráu'l momentu por Louis R. Lowery, un fotógrafu de la revista Leatherneck.[21][22] Ente les persones presentes nesi momentu atopaben el cabu Charles W. Lindberg, el sarxentu de seición Ernest I. Thomas Jr., el sarxentu Henry O. "Hank" Hansen y el soldáu rasu James Michels.[23].

Anque esta bandera yera bien pequeña, podía trate fácilmente dende les sableres cercanes.

{{cita|«El Secretariu de l'Armada, James Forrestal decidió la nueche anterior que quería desembarcar y guardar la fase final de la llucha pel monte[...] El so bote tocó tierra xusto dempués de que s'alzó la bandera y l'ánimu del altu mandu tornar n'allegría. Mirando escontra lo alto, na mancha colorada, blanca y azul, Forrestal asegurólu a Smith:[24] «Holland, l'alzar esa bandera en Suribachi significa un Cuerpu de Marines pa los siguientes quinientos años».
Forrestal dexóse llevar de tal manera pol fervor del momentu que decidió que quería esa bandera como alcordanza. La noticia de la so voluntá nun foi del presto del Comandante del 2º Batallón, Chandler Johnson[...] «Al diañu con ello», espetó'l Coronel cuando recibió'l mensaxe. Él creía que la bandera pertenecía al Batallón. Decidió asegurala lo más aína posible y unvió al so asistente d'operaciones, el teniente Ted Tuttle[25] a la sablera a buscar una bandera de reemplazu. Dempués de pensalo un pocu, Johnson comentó-y a Tuttle: "y que seya más grande"». [26]

El clamor de los marines nes islles y les bocines de los barcos sollertaron a los soldaos xaponeses, quien hasta esti puntu caltuviérense nos búnkeres de les cueves. Les tropes d'Estaos Xuníos llueu se vieron so los disparos de los soldaos xaponeses, pero fueron capaces d'esaniciar l'amenaza rápido con solo una baxa: la cámara de Lowery.[27]

Erguiendo la segunda bandera editar

Por órdenes del coronel Chandel Johnson, unviaes per mediu del capitán Severance, el sarxentu Michael Stank, el cabu Harlon H. Block, y los soldaos rasu Franklin R. Sousley y Ira H. Hayes pasaron la mañana del día 23 tendiendo un cable telefónicu hasta lo alto del Suribachi. Severance tamién unvió al soldáu rasu Rene A. Gagnon, un mensaxeru, al puestu por bateríes nueves pa un walkie-talkie SCR-300.

Mentanto, acordies cola hestoria oficial del Cuerpu de Marines, Tuttle recibió la bandera del alférez Alan Wood, quien de la mesma la recibió nun depósitu de suministros en Pearl Harbor. La bandera yera más grande que l'anterior (de 2,44 x 1,42 m aproximao) y Tuttle tornó con ella al so puestu de mandu y apurrir a Johnson, quien la dio a Gagnon con órdenes de que la llevara al visu del Suribachi por que fuera alzada.[28] Sicasí, la Oficina d'Historia de la Guardia Costera sofita la versión de Robert Resnick, quien sirvió a bordu del LST-758: «Primero que morriera nel 2004, Resnick dixo que Gagnon encetó'l LST-758 la mañana del 23 de febreru buscando una bandera. Resnick dixo que tomó una d'una caxa y solicitó el permisu al so Comandante, el teniente Feliz Molenda, pa donala. Resnick caltuvo en silenciu la so participación nesti eventu hasta l'añu 2001».[29]

 
Versión real de la semeya indicando los seis homes qu'alzaron la bandera: Ira Hayes, Franklin Sousley (†), Michael Strank (†), Rene Gagnon, Harold Schultz y Harlon Block (†).
(†) = Muertos n'Iwo Jima.

Los marines llegaron al visu del monte alredor del mediudía y Gagnon xunióse-yos. A pesar de la gran cantidá de tropes xaponeses que s'atopaben pela redolada, patrullar de 40 homes llegó hasta'l visu ensin que los dispararen nuna sola ocasión por cuenta de qu'atopábense so bombardéu.[30]

Rosenthal, xunto colos fotógrafos de la Marina Bob Campbell y Bill Genaust (quien finó nueve díes dempués)[31] xubieron al Suribachi. Nel camín al visu taben considerando la idea de tornar pero atopar con Lowery, quien los aseguró que'l visu yera un llugar escelente pa tomar fotografíes.[27]

Los trés fotógrafos llegaron al visu cuando los marines taben arreyando la bandera a un vieyu tubu d'agua qu'utilizaren los xaponeses. Rosenthal asitió'l so cámara nel suelu pa poder apilar delles roques pa tener un llugar un pocu más altu dende'l cual tomar la fotografía. Rosenthal casi perdió tomar pos nesos momentos los cinco marines y l'oficial del cuerpu médicu John Bradley empezaron a alzar la bandera. Rosenthal rápido alzó'l so cámara y sacó la semeya ensin utilizar el visor.[32] Diez años dempués del eventu Rosenthal escribió:

«De regüeyu vi que los homes empezaron a alzar la bandera. Alcé'l mio cámara y tomé la escena. Esa ye la forma en que tomé la fotografía, y cuando tomes una fotografía d'esa forma, non te vas pensando en que fixisti una gran toma. Nun lo sabes».[16]
Joe Rosenthal

Bill Genaust, quien taba paráu práuticamente costazu con costazu con Rosenthal, tomó una película cinematográfica del momentu, polo que tien un ángulu de visión práuticamente idénticu al de la famosa fotografía.

De los seis homes qu'apaecen -Michael Strank, Rene Gagnon, Ira Hayes, Franklin Sousley, Harold Schultz y Harlon Block— solu trés (Hayes, Gagnon, y Schultz) sobrevivieron a la batalla. Strank morrió seis díes dempués cuando un misil, bien probablemente llanzáu dende un destructor d'Estaos Xuníos, impactó nel so pechu; Block morrió por causa de un morteru poques hores dempués de la muerte de Strank; Sousley, el postreru en morrer de los que vencieron na batalla, recibió'l disparu d'un francotirador el 21 de marzu, pocos díes primero que la islla fuera declarada segura.[33]

Publicación y discutiniu inicial editar

 
Estatua n'honor al eventu nel Memorial del Cuerpu de Marines de los Estaos Xuníos del Condáu d'Arlington.

Dempués del eventu, Rosenthal unvió'l rollu a Guam por que fuera reveláu ya impresu.[34] En reparándola, l'editor de fotografíes de l'axencia Associated Press, John Bodkin, esclamó: «¡Equí hai una pa tolos tiempos!», y darréu unvió por fax la imaxe a la oficines centrales de la AP en Nueva York.[35] La fotografía rápido apaeció en cientos de periódicos con un tiempu bien curtiu ente tomar y la so apaición pública, aproximao diecisiete hores y media.[36]

Sicasí la fotografía nun quedó exenta de discutinios. Dempués de que s'alzó la segunda bandera, Rosenthal pidió-yos a los marines que posaren pa una fotografía grupal conocida como Gung-ho, lo cual quedó documentáu por Bill Genaust. Dellos díes dempués de que foi tomada la semeya y de regresu en Guam, daquién preguntó-y a Rosenthal si posaren pa la fotografía. Pensando que-y preguntar pola semeya Gung-ho, a cencielles contestó «Claro». Dempués d'eso, Robert Sherrod, un corresponsal de la revista Time-Life, cuntó-y a los so editor en Nueva York que Rosenthal fixera posar a los marines pa la semeya. Mientres el programa de radio de la revista Time, Time Views the News, espublizóse'l reporte de que «Rosenthal xubió'l Suribachi dempués de que la bandera fuera plantada[...] como la mayoría de los fotógrafos nun pudo aguantar afaer a los personaxes nuna pose histórica».[2]

Como resultáu d'este reporte, Rosenthal foi repetidamente acusáu de montar la fotografía o siquier de tapar la primer vegada que s'alzó la bandera. Inclusive un editor del New York Times llegó a suxurir que-y quitaren el Premiu Pulitzer.[2] Por décades Rosenthal siguió repitiendo y refutando los argumentos de quien aseguren que'l momentu foi montáu.[2]

Séptima coleuta de bonos de guerra y el discutiniu del sestu home editar

 
John Bradley, quien precisó muletes mientres dalgún tiempu dempués de la batalla por causa de les firíes causaes por metralla, nuna apaición al pie de un póster en favor de la séptima coleuta de bonos de guerra.

Dempués de ver la fotografía, el Presidente Franklin D. Roosevelt entendió que dicha imaxe sería un escelente símbolu pa la próxima recaldación de bonos de guerra, polo qu'ordenó que los marines identificaos tornaren al país. Utilizando una ampliación de la fotografía, Rene Gagnon identificó a los que participaron en dichu eventu, anque se refugó a identificar al sestu home (Hayes), alegando que prometiera guardar el secretu de la identidá de dicha persona.[37] Gagnon prometiera nun revelar la identidá de Hayes pos esti amenaciara con matalo.[38] Dempués de ser lleváu a les oficines centrales del Cuerpu de Marines ya informa-y que yera una orde direuta del Presidente que revelara la identidá, Gagnon aceptó identificar a Hayes.

Gagnon amás equivocóse al identificar a Harlon Block como'l sarxentu «Hank Hansen», que nun sobrevivió a la batalla, pero participara nel alzamientu de la primer bandera. Primeramente John Bradley tuvo acordies cola información proporcionada por Gagnon y el 8 d'abril de 1945 el Cuerpu de Marines reveló públicamente la identidá de cinco de los participantes. Namái faltó la mención a Sousley por cuenta de que el anunciu de la so muerte mientres la batalla nun fuera emitíu a los sos familiares.

Los trés sobrevivientes fixeron una xira de recaldación que foi tou un ésitu, llogrando axuntar la cantidá de $26,3 mil millones de dólares, más del doble de la meta inicial.[39]

 
A finales de 1946, Ira Hayes rompió'l silenciu y reveló que Harlon Block fuera identificáu equivocadamente como Hank Hansen.

Bell Block, madre de Harlon, refugó la versión oficial y aseguró a los medios que'l so fíu yera quien efeutivamente apaecía na fotografía.[40] Darréu al so apuerto a Washington D.C. el 19 d'abril, Hayes avisó del error na identificación de Block a un oficial de rellaciones públiques que-y asignó la Marina. Dichu oficial díxo-y a Hayes que la información yá fuera publicada de manera oficial y ordenólu que guardara silenciu al respeutu.[41]

Alredor d'añu y mediu dempués, y desapaecíu na depresión y el alcoholismu, Ira Hayes foi hasta Texas pa informa-y a la familia de Block que Harlon efeutivamente participara nel eventu históricu.[42]

«Ira recordó que Rene Gagnon y John Bradley nun pudieren recordar pos se xunieren al pequeñu grupu casi d'últimu momentu: que fueren Harlon [Block], Mike [Strank], Franklin [Sousley] y él mesmu quien xubieren el Suribachi a media mañana pa tender un cable telefónicu; foi Rene [Gagnon] quien xubiera cola bandera de repuestu. Hansen nun participara nesta aición».[43]

Darréu la madre de Block, Belle, escribió una carta al Representante del Congresu Milton West, quien pela so parte reenvió la carta al Comandante del Cuerpu de Marines Alexander Vandergrift. Foi Vandergrift quien finalmente ordenó una investigación. Dempués de ver la evidencia, tanto Gagnon como Bradley aceptaron la posibilidá de que fuera Block y non Hansen quien apaecía na fotografía.[44]

Legáu editar

 
La primera y segunda bandera que fueron alzaes esi día caltiénense anguaño nel Muséu Nacional del Cuerpu de Marines. Ye de faer notar qu'esta bandera, como toles utilizaes mientres la Segunda Guerra Mundial, tenía solo 48 estrelles yá que nin Alaska nin Ḥawai algamaren entá'l nivel d'Estáu.
 
Placa conmemorativa allugada nel Monte Suribachi, que foi asitiada polos familiares de John Bradley y que tien la forma del estáu de Wisconsin.

La fotografía de Rosenthal ganó'l Premiu Pulitzer de fotografía en 1945, siendo la única en ganar el premiu'l mesmu añu en que foi tomada.

A empiezos de 1951 Felix de Weldon foi comisionado pal diseñu del memorial del Cuerpu de Marines, quien escoyó la fotografía pa reproducila en bronce con una base de granitu. La construcción de la estatua tardó trés años en total. Los trés sobrevivientes posaron para de Weldon, quien utilizó les sos cares como modelu. Les cares de los trés que nun sobrevivieron fueron recreaos en fase a distintes fotografíes.[45] El memorial foi dedicáu formalmente'l 10 de payares de 1954 pol Presidente Dwight Eisenhower, quien tuvo acompañáu pol Vicepresidente Richard Nixon según los trés sobrevivientes a la batalla. Sorprendentemente, y a pesar de que la so fotografía sirviera d'inspiración direuta pal memorial, el nome de Rosenthal nun apaeció per nengún llau, foi hasta dellos años dempués en que'l so nome añader nuna placa na base del monumentu.[46]

La mayoría de la xente desconoz que la fotografía de Rosenthal prindó'l momentu en que foi alzada una segunda bandera nesi día, lo que llevó a la rensía de los marines que tomaron parte nel casi ignoráu eventu en que se llevantó la primer bandera. Charles W. Lindberg, quien participó en dichu sucesu comentó: «Fui llamáu mentirosu y munches coses más. Foi tarrecible».[47]

Anguaño la fotografía ta en posesión de Roy H. Williams, quien la mercó na finca de John Faber, historiador oficial de la National Press Photographers Association, quien la recibió de Rosenthal.[48] Dambes banderes atópense anguaño nel Muséu Nacional del Cuerpu de Marines en Quantico, Virxinia.[49]

Dempués de la guerra, Bradley caltuvo n'absolutu silenciu les sos esperiencies, xeneralmente alegando qu'escaeciera lo que pasara cuando se-y cuestionaba al respeutu.[50] Mientres los sos cuarenta y siete años de matrimoniu, solo faló de la tema una sola vegada cola so esposa Betty, mientres la so primer cita.[40] Bradley dio una entrevista en 1985 aportando al pidimientu de la so esposa, quien lo convenció de faelo «pol bien de los sos nietos».[51] Dempués de la muerte de Bradley en 1994, la so familia foi a Suribachi trés años dempués y asitió una placa (ellaborada con granitu de Wisconsin y cola forma de dichu estáu) nel llugar en que foi alzada la bandera. A manera de catarsis James Bradley, fíu de John, pasó cuatro años entrevistando a los familiares de los participantes en dichu eventu y publicó'l llibru Flags of Our Fathers (Flags of Our Fathers).[52] Esti llibru sirvió d'inspiración pa la película del mesmu nome, dirixida por Clint Eastwood.

Otru de los arreyaos, Gagnon, quixo beneficiase y recibir daqué a cambéu, inclusive participó nuna película. Mientres la so última entrevista, en 1953, Gagnon llamentóse:

«Mientres los díes de mayor fama munchos políticos arimar a mi mientres me prometíen grandes coses. Tou eso se evaporó en poco tiempu. Los políticos sumieron y yo volví a Manchester, onde soi toa una celebridá. Cuando me presenten a daquién, siempres me preguntar si soi yo'l tipu de la semeya, y dempués añaden que nun pueden creer que tenga'l trabayu que tengo; 'tendríes de tener un bon trabayu y un montón de dineru', dicen».[53]
Rene Gagnon

Gagnon finó'l 12 d'ochobre de 1979 col sentimientu de ser estafáu pol gobiernu.[53]

El terceru de los sobrevivientes, Ira Hayes, tuvo una vida marcada pol abusu del alcohol dempués de tornar de la guerra. Anque tuvo una efímera fama ya inclusive apaeció na película de John Wayne, Sands of Iwo Jima, vivió cola culpa de sobrevivir a la guerra. Foi arrestáu quince veces hasta la so muerte, a los 32 años d'edá. Nel so honor se filmó una película cola so biografía como tema central, amás d'un cantar, The Ballad of Ira Hayes (La balada de Ira Hayes), en voz de Johnny Cash.[53]

N'otros medios editar

 
Moneda de plata conmemorativa.

La fotografía de Rosenthal foi reproducida en distintos formatos y medios de comunicación. Apaeció en 3,5 millones de panfletos mientres la séptima coleuta de bonos de guerra,[2] amás de qu'apaeció en distintes películes incluyendo Sands of Iwo Jima de 1949, na que los trés sobrevivientes de la batalla realizaron un cameo a la fin de la mesma. Otra apaición significativa del eventu foi na película The Outsider de 1961, una biografía de Ira Hayes protagonizada por Tony Curtis.

P'alzar la moral y pa vender más bonos de guerra, trés sobrevivientes de los soldaos que realmente izaron la bandera, John “Doc” Bradley, Rene Gagnon y Ira Hayes, fueron llevaos de xira polos Estaos Xuníos como si fueren estrelles del cine, engatando a un Monte Suribachi de cartón piedra nun estadiu de béisbol de Chicago y recibiendo honores en Times Square.[54]

En xunetu de 1945 la Oficina Postal de los Estaos Xuníos llanzó una estampilla de la imaxe.[55] El gobiernu d'Estaos Xuníos llanzó en 1995 una serie de estampillas de coleición compuesta de 10 imáxenes pa conmemorar el 50º aniversariu de la Segunda Guerra Mundial y ente la coleición apaeció esta imaxe.[56]

Nel añu 2005 la United States Mint llanzó una moneda conmemorativa de plata cola representación del momentu en que s'alzó la bandera, esto con motivu del 230 aniversariu del Cuerpu de Marines. La presentación de la moneda realizó'l 20 de xunetu en Quantico, Virxinia. Un máximu de 600 000 d'estes monedes salieron a la venta.[57]

Una fotografía similar foi tomada por Thomas E. Franklin, miembru del periódicu Bergen Record, darréu dempués de los atentaos del 11 de setiembre de 2001. Anque oficialmente ye conocida como Ground Zero Spirit (Espíritu de la Zona Cero), ye nomada más frecuentemente como «Raising the Flag at Ground Zero» (Erguiendo la bandera na Zona Zero), nuna clara alegoría a esta imaxe. En felicidá fotografia pueden reparase trés bomberos erguiendo la bandera de los Estaos Xuníos metanes les ruines del World Trade Center pocu dempués de los ataques.[58][59] Públicamente Franklin llegó a aceptar qu'en cuanto vio la escena notó coincidencies cola semeya de Rosenthal.[16]

Nel añu 2008, la revista Time asonsañó la fotografía por cuenta de un artículu tituláu How to Win the War on Global Warming, nel que l'estil y la bandera qu'apaecieron na semeya orixinal fueron reemplazaos por un árbol, amás de que'l tradicional marcu coloráu camudó per segunda vegada en 85 años, esta vegada a color verde. Les crítiques nun esperaron y la publicación recibió opiniones tremendamente desfavorables.[60]

El grupu de teatru español Yllana fixo una versión de la imaxe pal cartelu del so espectáculu Brokers. Na imaxe, los cuatro componentes del grupu aliquen Erguiendo la bandera n'Iwo Jima asitiando na mesma posición un dólar d'Estaos Xuníos.[61]

El llugar na actualidá editar

 
Memorial alzáu sobre'l llugar onde s'alzó la bandera.

Dempués de la guerra, la Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos caltuvo una base nel llugar mientres venti años y un contingente de la Guardia Costera permaneció ellí hasta 1968. Nun foi sinón hasta 1993 cuando la islla tornó a xurisdicción de Xapón y anguaño funge como base marítima de les fuercies de autodefensa del país, con una población namái de 325 persones.[11] Los civiles nun tienen accesu al llugar por cuenta de les instalaciones militares y solo una vegada al añu, nel mes de marzu,[11] realízase un percorríu a la islla promovíu pol Cuerpu de Marines, casi esclusivu pa veteranos de dicha guerra.[62]

Nel sitiu onde s'alzó la bandera anguaño esiste un memorial cola inscripción:

"Among the Americans who served on Iwo Jima, uncommon valor was a common virtue." — Nimitz.
Dedicated to those who fought here by the Island Command AGF. Erected by the 31st USNCB. Old Glory was raised on this site 23 February 1945 by members of the Second Battalion, 28th Regiment, Fifth Marine Division.[63]

Nel añu 2007, tres la protesta d'antiguos habitantes de la isla, foi renombrada al so nome orixinal: Iōtō[64] (硫黄島? llit. «Islla d'azufre»).

Ver tamién editar

Referencies editar

Notes editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Davidson, 2005, p. 150.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Fifty Years Later, Iwo Jima Photographer Fights His Own Battle» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  3. ↑ Wright, 2001, p. 7.
  4. ↑ 4,0 4,1 Wright, 2001, p. 8.
  5. ↑ 5,0 5,1 Wright, 2001, p. 10.
  6. ↑ Wright, 2001, p. 9.
  7. ↑ Wright, 2001, p. 25.
  8. ↑ Wright, 2001, p. 26.
  9. ↑ Wright, 2001, p. 27.
  10. ↑ Davidson, 2005, p. 148.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 ElPaís.com. «Violencia estrema en Iwo Jima» (castellanu). Consultáu'l 23 de marzu de 2009.
  12. ↑ Davidson, 2005, p. 157
  13. ↑ CBS News. «Iwo Jima Photographer Dies (2)» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  14. ↑ Wright, 2001, p. 84.
  15. ↑ 15,0 15,1 BBC Mundu. «Finó Joe Rosenthal» (castellanu). Consultáu'l 23 de marzu de 2009.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 CBS News (21 d'agostu de 2006). «Iwo Jima Photographer Dies» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  17. ↑ International Photography Hall of Fame. «Joe Rosenthal (1911 – 2006)» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'abril de 2009. Consultáu'l 23 de marzu de 2009.
  18. ↑ «America's Greatest Generation: Marine Heroes: Raymond Jacobs» (inglés). World War II Stories — In Their Own Words (3 d'ochobre de 2006). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  19. ↑ (Bradley, 2006).
  20. ↑ Lucas, Dean (2007). «Famous Pictures Magacín - Raising The Flag On Iwo Jima» (inglés). Famous Pictures Magacín. Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  21. ↑ Alexander, Colonel Joseph H., USMC (RE) (1994). «Rosenthal's Photograph of Iwo Jima Flag-Raising Quickly Became One of the War's Most Famous», Closing In: Marines in the Seizure of Iwo Jima. Washington, D.C.: Marine Corps Historical Center.
  22. ↑ Department of Defense Photo (USMC) 112718. «Image of the first flag being lowered as the second flag is raised» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  23. ↑ Bradley, 2006, p. 205.
  24. ↑ Refiriéndose al xeneral Holland Smith.
  25. ↑ «A. (Albert) Theodore Tuttle, 1919 - 1986» (inglés). Xeneral Authority, LDS. Archiváu dende l'orixinal, el 2 de febreru de 2007. Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  26. ↑ Bradley, 2006, p. 207.
  27. ↑ 27,0 27,1 Fiery, Glenn (Febreru de 2007). «Iwo Jima Flag Raising A Brief History» (inglés). Marine Corps League. Archiváu dende l'orixinal, el 5 d'avientu de 2008. Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  28. ↑ Bradley, 2006, p. 210.
  29. ↑ «Iwo Jima flag legend puts services at odds» (inglés). Consultáu'l 1 d'abril de 2009.
  30. ↑ U.S. Naval Historical Center. «Recollections of the flag raising on Mount Suribachi by John Bradley» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  31. ↑ «The Man We Left Behind — Sgt Bill Genaust USMC-Iwo Jima 1945» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  32. ↑ Bradley, 2006, p. 209-211.
  33. ↑ «Ira Hamilton Hayes, Corporal, United States Marine Corps» (inglés). ArlingtonCemetery.net. Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  34. ↑ «This Is America — The Iwo Jima Statue» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009. (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
  35. ↑ Bradley, 2006, p. 220.
  36. ↑ «The Real Story of the Flag Raising at Iwo Jima» (inglés). Consultáu'l 1 d'abril de 2009.
  37. ↑ «History of the Flag-Raising On Iwo Jima» (inglés). Consultáu'l 1 d'abril de 2009.
  38. ↑ Bradley, 2006, p. 268.
  39. ↑ Bradley, 2006, p. 294.
  40. ↑ 40,0 40,1 «James J. Bradley lecture at the Webb Institute» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de mayu de 2005.
  41. ↑ Bradley, 2006, p. 275.
  42. ↑ Bradley, 2006, p. 312.
  43. ↑ Bradley, 2006, p. 274.
  44. ↑ Bradley, 2006, p. 313.
  45. ↑ National Park Service. «USMC War Memorial» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  46. ↑ Wright, 2001, p. 85.
  47. ↑ Cathy Wurzer & Julie Siple. Minnesota Public Radio (ed.): «Vets still fight Iwo Jima flag flap» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  48. ↑ Williams, Roy (2003). «An Island in WWII» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  49. ↑ «Collections of the National Museum of the Marine Corps» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  50. ↑ Bradley, 2006, p. 343.
  51. ↑ Bradley, 2006, p. 352.
  52. ↑ Bradley, 2006, p. 5.
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 elMundo.es. «Los seis héroes de Iwo Jima» (castellanu). Consultáu'l 23 de marzu de 2009.
  54. ↑ Cartes dende Iwo Jima: Les películes de guerra de Clint Eastwood Archiváu el 19 de febreru de 2009 na Wayback Machine.
  55. ↑ «Postage Stamps of the United States First Issued in 1945» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  56. ↑ United States Postal Service. «1995 Iwo Jima Stamp». Archiváu dende l'orixinal, el 18 de marzu de 2009. Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  57. ↑ the United states Mints. «Marine Corps 230th Anniversary Silver Dollar Launched Into History at United States Marine Corps Base Quantico» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  58. ↑ «Official Bergen Record page on "Ground Zero Spirit"» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  59. ↑ «Icons: The photo seen 'round the world» (inglés). Consultáu'l 22 de marzu de 2009.
  60. ↑ National Press Photographers Association. «Time Magazine Alters Historic Rosenthal Icon For "Green" Cover» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xunu de 2009. Consultáu'l 23 de marzu de 2009.
  61. ↑ «SOCIEDÁ_DEL CONSUMU_/idnoticia/19544/Default.aspx Yllana asonsaña la sociedá del consumu» (castellanu). Archiváu dende l'SOCIEDÁ_DEL CONSUMU_/idnoticia/19544/Default.aspx orixinal, el 18 d'abril de 2009. Consultáu'l 26 de mayu de 2009.
  62. ↑ Wright, 2001, p. 77.
  63. ↑ "Ente los norteamericanos que sirvieron en Iwo Jima, el valor estraordinariu yera una virtú común". - Nimitz
    Dedicáu a aquellos qu'engarraron equí al mandu de la AGF de la isla. Alzáu pol 31er USNCB. La vieya gloria alzar nesti sitiu'l 23 de febreru de 1945 por miembros del 2º Batallón, 28º Reximientu, 5ª división de Marines.
  64. ↑ «地名等の統一に関する連絡協議会　硫黄島の呼称を「いおうじま」から「いおうとう」へ変更». Institutu d'Estudios Xeográficos de Xapón (18 de xunu de 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 26 de febreru de 2012. Consultáu'l 23 de marzu de 2009. (en xaponés)

Bibliografía editar

Enllaces esternos editar

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Erguiendo_la_bandera_n%27Iwo_Jima&oldid=4173006»