Marmita de bonitu
La marmita de bonitu (conocíu tamién como marmita o sorropotún[1] n'Asturies y Cantabria, marmitako nel País Vascu y marmite en Francia) ye un platu basáu en Thunnus alalunga (bonitu llargu), que'l so orixe atopar n'el pescadores asturianos, cántabros y vascos (arrantzales n'euskera). Trátase d'un guisu de bonitu con pataques, cebolla, pimientu y tomate, principalmente. En dellos llugares sírvese caliente nuna cazuela de folla.
| Marmita de bonitu | ||
|---|---|---|
 | ||
| Nome | Marmita de bonitu | |
| Detalles | ||
| Ingredientes | pataca y pexe | |
| Más información | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Nome
editarLa marmita ye una olla de metal con tapa, y débese a que d'antiguo yera unu de los pocos enseres de cocina que se llevaben a bordu. El so nome en castellán (marmita) o en francés (marmite) da nome al platu nel oriente y el centru de la mariña de Cantabria. Na parte occidental de Cantabria, especialmente na redolada de San Vicente de la Barquera, esti platu recibe'l nome de sorropotún. Tamién ye conocíu d'esta forma nel oriente d'Asturies.[2] El términu marmitako significa lliteralmente "de la marmita" n'euskera.
Costumes
editarNa actualidá ye un platu bien apreciáu, en parte pol espardimientu que tien la cocina polo xeneral, en parte porque ye una de les formes más conocida de preparar el bonitu, que al ser pexe azul, valórase enforma nos recién enclinos nutricionales. Suel ser unu de los platos estrella de los concursos gastronómicos de cualquier fiesta cántabra y vasca, cuantimás de les llocalidaes costeres.
Curiosamente y a pesar de ser un platu de cazuela, el so consumu produzse fundamentalmente pel branu, por cuenta de que ye esta la dómina na que se pesca'l bonitu llargu nel mar Cantábricu. N'otres dómines del añu puede ellaborase con otres especies d'atún.
Variantes
editarEsiste la variante vegana, que sustitúi'l pexe por algues.[3]
Ver tamién
editarEnllaces esternos
editarReferencies
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Marmita de bonitu.
