Wikipedia

Pamela C. Rasmussen

Pamela Cecile Rasmussen (16 d'ochobre de 1959) ye una ornitóloga d'Estaos Xuníos esperta n'aves d'Asia. De primeres foi una investigadora asociada al Institutu Smithsonianu, en Washington D. C. y trabaya na Universidá Estatal de Michigan. Tamién ta acomuñada a otros centros d'investigación relevantes de dichu país y del Reinu Xuníu.

Pamela C. Rasmussen
Vida
Nacimientu 16 d'ochobre de 1959 (65 años)
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Estudios
Estudios Walla Walla University (en) Traducir 1983)
Universidá de Kansas 1990)
Nivel d'estudios Philosophiæ doctor
Oficiu ornitóloga, zoóloga, profesora universitaria
Emplegadores Universidá de Michigan
Influyencies Sidney Dillon Ripley
Miembru de British Ornithologists' Union (es) Traducir
American Ornithological Society
IMDb nm11364354
Cambiar los datos en Wikidata

Les primeres investigaciones de Rasmussen fueron alrodiu de les aves marines de Suramérica y de los fósiles d'aves n'América del Norte. Más palantre, especializar n'aves d'Asia y describió y clasificó nueves especies, al empar que clarificó l'estatus d'otres, sobremanera de zosterópidos y aves de presa nocherniegues. De forma más recién, participó en collaboraciones a gran escala alrodiu de la biodiversidá a nivel mundial y evaluó l'estatus taxonómicu de dalgunes utres del sur d'Asia.

Rasmussen foi l'autora principal del llibru Birds of South Asia. The Ripley Guide, una publicación destacada por cuenta de la cantidá d'especies y zones xeográfiques que describe en comparanza colos sos predecesores. Al estudiar especímenes d'aves de museos pa escribir la obra, afayó los fraudes na documentación y l'algame de los robos que perpetó l'ornitólogu británicu Richard Meinertzhagen nestes instituciones.

Biografía y carrera

editar

Pamela C. Rasmussen ye fía de Helen Rasmussen, perteneciente a la Ilesia Adventista del Séptimu Día, y de Chester Murray Rasmussen, un médicu qu'abandonó la familia cuando tanta Pamela como les sos hermanes yeren pequeñes. El so interés poles aves empezó cuando la so madre dio-y una edición xuvenil del llibru Birds of the World de Oliver Austin; tres esto, siempres pidió recibir llibros sobre aves como regalu.[1]

Llogró'l so maestría en 1983 na Universidá de Walla Walla, una institución afiliada a la Ilesia Adventista, alcontrada nel sureste de Washington y el so doctoráu, na Universidá de Kansas en 1990, onde estudió los mabees y adquirió conocencies sobre la teoría de la evolución,[2][3] daqué que nun se-y enseñó nel so alma máter.[1][4]

Rasmussen ye profesora visitante y asistente de zooloxía, según curadora de muséu asistente de terioloxía y ornitoloxía na Universidá Estatal de Michigan; enantes, foi una investigadora asociada del ornitólogu estauxunidense Sidney Dillon Ripley nel Institutu Smithsonianu, alcontráu en Washington D. C. Amás, ye parte del Comité de Clasificación y Nomenclatura de la Unión d'Ornitólogos Estauxunidenses, ta acomuñada al grupu d'aves de la seición de zooloxía del Muséu d'Historia Natural de Londres en Tring y edita The Ibis, el periódicu de divulgación científica de la Unión d'Ornitólogos Británicos.[4] Pamela Rasmussen ta casada col doctor Michael D. Gottfried, quien ye curador de paleontoloxía, profesor acomuñáu de xeoloxía y direutor del Centru d'Estudios Integrales de Ciencia Xeneral na mesma institución educativa.[5]

Investigaciones destacaes

editar

Aves marines de Suramérica

editar

Los primeros trabayos de Rasmussen enfocáronse principalmente na sistemática, la ecoloxía y el comportamientu de les aves marines patagónicas, sobremanera de les mabees. Estudió les variaciones del plumaxe en especímenes nuevos de mabea imperial (Leucocarbo atriceps), mabea carunculado (Phalacrocorax carunculatus) y mabea gris (Phalacrocorax gaimardi);[6][7] coles mesmes, utilizó patrones de forma del plumaxe y de conducta pa establecer rellaciones ente les dos primeres especies.[8][9][10] Adicionalmente, estudió l'actividá pesquera del mabea neotropical (Phalacrocorax brasilianus).[11]

Aves d'Asia

editar
 
Un dibuxu de miagón de Blewitt (Athene blewitti) de 1891, especie que Rasmussen redescubrió en 1997.

Rasmussen describió cuatro nueves especies d'aves asiátiques a partir de los sos estudios sobre especímenes de muséu: l'autillo de Nicobar (Otus alius),[12][13] l'autillo de la Sangihe (Otus collari)[14][15] y la curuxa gavilana de Cinnabar (Ninox ios),[16] endémicu de la islla de Célebes,[17] en 1998 y el zarzalero de Formosa (Locustella alishanensis), en 2000.[18][19] Redescubrió'l miagón de Blewitt (Athene blewitti), que nun se vio dende 1884 al oeste de la India;[20][21] les investigaciones anteriores de S. Dillon Ripley, Sálim Ali y otros fracasaren por cuenta de que basábense en documentos falsos de Richard Meinertzhagen.[22][23][24] En payares de 1997 Rasmussen y Ben King, ornitólogu del Muséu Americanu d'Historia Natural,[25] pasaron diez díes tratando de topar dos llocalidaes del este de la India ensin ésitu, polo que depués se dirixeron escontra l'oeste, al hábitat d'otru espécime vieyu; foi entós cuando King acolumbró una ave nocherniega pequeña y robusta con pates de plumes blanques y garres enormes, que Rasmussen identificó como la buscada mientres la fotografiaben y grababen.[23]

Al pie de los sos colegues, clarificó la taxonomía de los zosterópidos d'Indonesia y estableció l'estatus específicu del anteojitos de la Sangihe (Zosterops nehrkorni) y del anteojitos de Seram (Z. stalkeri).[26] Coles mesmes, confirmó la identidá del autillo de Serendib, orixinalmente descubiertu en Sri Lanka pol ornitólogu Deepal Warakagoda.[27][28]

 
Un grabáu de 1898 del anteojitos de la Sangihe (Zosterops nehrkorni), que'l so estatus Rasmussen clarificó.

El faisán imperial (Lophura × imperialis) ye una ave rara qu'habita los montes de Vietnam y Laos.[29] Rasmussen y los sos collaboradores llevaron a cabo experimento morfolóxicos y d'hibridación, según analís d'ADN pa probar qu'esti faisán, del qu'antes se pensaba que taba en serio peligru, ye en realidá'l productu de la hibridación natural ente'l faisán vietnamita (Lophura hatinhensis) y la subespecie annamensis del faisán plateado (Lophura nycthemera).[30]

Con una monografía de 2008 la ornitóloga tornó a los sos estudios sobre la taxonomía de los zosterópidos, na que describió formalmente al anteojitos de les Togian (Zosterops somadikartai),[31] una especie endémica de les islles Togian d'Indonesia que, a diferencia de la mayoría de los sos parientes, escarez del aniellu blancu alredor de los güeyos que da a esti grupu d'aves el so nome.[32] Rasmussen mentó que lo distintivo d'esti anteojitos nun ye solo la so apariencia, sinón el so cantar de llamáu, que suena más aguda y con menor variación na so frecuencia que les d'otres especies emparentaes.[32]

L'interés de Pamela Rasmussen nes aves d'Asia llevar a comprometese con proyeutos empobinaos específicamente al caltenimientu. Dos utres del Vieyu Mundu dientro del xéneru Gyps, la utre bengalí (Gyps bengalensis) y la utre picofino (Gyps tenuirostris) sufrieron un decrecimiento demográficu del 99 % nel sur d'Asia por cuenta de la ingesta de diclofenaco, una droga utilizada polos veterinarios que produz falles nos reñones de les aves que s'alimenten de los cadabres del ganáu que lo presenta.[33][34] Rasmussen demostró qu'hai dos especies distintes de «utre picofino»: Gyps indicus y G. tenuirostris.[35] Esto ye importante pal caltenimientu, yá que se diseñó un programa de cría en cautiverio pa les especies d'utre en peligru d'estinción.[36]

En 2012, Rasmussen viaxó a Sonda oriental pa realizar estudios alrodiu de les aves de la rexón, pa lo cual visitó Flores, Sumba y la Islla de Timor. Na primera de les islles, pasó pel llagu Ranamese nel distritu de Borong y pol monte de Mbeliling, onde foi con un grabador d'audiu pa captar los cantares de llamáu de les aves endémiques. En Flores, acolumbró aves de la familia Monarchidae, autillos, cuervos, abanicos, diceidos y anteojitos, ente otres. Tamién percorrió les islles de Célebes, Xava y Sumatra.[37]

Biodiversidá

editar
 
La utre picofino (Gyps indicus), una especie que Rasmussen reclasificó.

En 2005 Rasmussen participó d'una collaboración multiinstitucional coles mires d'investigar los puntos calientes de la biodiversidá, o hotspots, que tienen un llugar vital nel caltenimientu. L'estudiu clasificó estes árees de forma cuantitativa siguiendo tres criterio pa determinar la diversidá d'aves: la variedá d'especies, el nivel d'amenaza y el númberu d'especies endémiques. Les resultancies demostraron qu'estos puntos centrales nun presentaben la mesma distribución xeográfica pa cada factor: solo'l 2,5 % d'estes árees cumplía con estos trés criterios y el 80 % facer con unu. Cada unu de los aspeutos esplicaba menos del 24 % de les variaciones nos otros factores, lo que suxer qu'inclusive nuna sola clase taxonómica hai distintos mecanismos que son responsables del orixe y la continuidá de dellos aspeutos de la diversidá. Poro, los distintos hotspots amuesen una variación bien grande tocantes a la so utilidá como ferramientes pal caltenimientu.[38]

El trabayu recién de Rasmussen emponer a collaboraciones más fondes y a mayor escala col mesmu grupu d'instituciones pa estudiar los patrones globales de la biodiversidá.[39] Un sondéu tocantes a la bayura d'especies y distribución xeográfica nun demostró'l so amenorgamientu de les zones templaes a los trópicos, como s'asumiera enantes; magar esto demostróse pal hemisferiu norte, nun asocedió lo mesmo nel sur.[40] La investigación alrodiu de la rellación ente la estinción y l'impautu del home probó que, depués del control del númberu d'individuos de cada especie, la meyor manera d'establecer el criteriu de riesgu d'estinción ye midir l'efectu de les actividaes humanes, yá que los factores ecolóxicos tienen una importancia secundaria.[41] Un exame de la distribución d'especies de vertebraos rares y amenaciaes demostró qu'esisten distintos patrones pa les especies d'aves, mamíferos y anfibios, lo que tien consecuencies pa les estratexes de caltenimientu basaes en puntos calientes de biodiversidá.[42]

Otros trabayos de Rasmussen y los sos colegues de tol mundu concentrar na importancia de la disponibilidad de la enerxía;[43][44] nuna monografía de 2007, probaron que los patrones globales de perda del espaciu afecten más a les especies con una mayor área de distribución qu'a les más acutaes. Esto complementa otru trabayu y ayuda a establecer un modelu unificáu sobre cómo la biodiversidá terrestre varia en y ente los continentes más grandes de la Tierra.[45]

Arqueozooloxía

editar

Un xacimientu paleontolóxicu alcontráu nuna cabiana cerca de Cheswold (Delaware), afayáu mientres la construcción d'una autopista, allugaba fósiles fragmentarios d'once especies d'aves, que Rasmussen estudió. Ente ellos, afayó un pequeñu colimbo, una ave asemeyada a una gavilueta y cinco especímenes d'aves similares a los alcatraces, probablemente de la especie Morus loxostylus, común nel Miocenu. Toes estes especies yá yeren conocíes, yá que se toparen nun xacimientu de Chesapeake Bay (Maryland). Los descubrimientos en Delaware suxeren que se trataba d'una área cercana a la mariña al momentu en que s'empezaron a xenerar los fósiles.[46]

Rasmussen tamién participó nun analís de fósiles d'aves pertenecientes a xacimientos del Miocenu y del Pliocenu en Carolina del Norte. Los afayos inclúin un espécime de Colymboides minutus del Miocenu, delles especies de coríos, un gaviotín con cresta similar al modernu Thalasseus maximus y un miembru del xéneru Corvus, unu de los pocos fósiles d'aves paseriformes de dichu periodu. Esti analís demostró qu'estos fósiles son similares a una especie o xéneru modernos y los que non, podríen ser asitiaos nuna familia con un grau razonable de precisión.[47]

Birds of South Asia

editar
 
Fotografia de S. Dillon Ripley, de quien Rasmussen foi asistente y ayudante.

En 1992, Rasmussen empezó a trabayar como asistente de S. Dillon Ripley, secretariu del Institutu Smithsonianu, quien entamaba escribir una guía definitiva de les aves del sur d'Asia. Cuando se carecer poco primero de empezar el so proyeutu, Rasmussen empecipiar nel so llugar y xunto al artista John C. Anderton, publicó Birds of South Asia: The Ripley Guide, un trabayu de dos volúmenes dedicáu al subcontinente indiu que foi la primer guía de campu pa dicha rexón n'incluyir grabaciones. El primer tomu contién una guía de campu con cerca de 3400 ilustraciones en 180 llámines y más de 1450 mapes a color. El segundu, tituláu Atributes and Status, centrar nes midíes de los especímenes, datos sobre la identificación, estatus, distribución y comportamientu. La descripción de los cantares ta acompañada de grabaciones y hai más de mil d'elles.[48]

Nel llibru, descríbense 1508 especies que'l so hábitat alcontrar na India, Bangladesh, Paquistán, Nepal, Bután, Maldives, el Archipiélagu de Chagos y Afganistán. Amás, inclúyense 85 especies hipotétiques y 67 «posibles», de les qu'hai entraes más curties. Los autores del llibru basar en especímenes de museos casi por completu y, na distribución xeográfica, llegaron hasta Afganistán.[48]

Rasmussen y Anderton trataron como especies definíes a munches formes alopátricas, antes consideraes conespecíficas. Magar munches d'estes idees fueren propuestes n'otres publicaciones, el llibru tamién presenta innovaciones propies. Los espertos n'aves asiátiques Nigel Collar y John Pilgrim analizaron en 2008 los cambeos que propunxeron Rasmussen y Anderton ya indicaron los que fueren antes propuestos por otros autores y los que yeren nuevos, amás de pidir una xustificación más contundente.[49]

 
Tarsiger rufilatus, una especie descrita en Birds of South Asia.

Anque les reseñes de la prensa ornitolóxica fueron xeneralmente favorables,[50][51] hubo crítiques negatives. Peter Kennerley, espertu n'aves d'Asia y escritor,[52] consideró que dalgunes de les ilustraciones son pequeñes y estridentes o inexactes en cuanto a la conocencia. Amás, consideró que la dependencia escesiva del equipu d'investigadores escontra los especímenes antiguos de los museos y el refugu pola riqueza de datos recoyíos por avistadores non especialistes yera un error. Coles mesmes, afirmó que munches de les decisiones taxonómiques paecen ser feches al azar, yá que nun tán sofitaes polos trabayos publicaos.[53]

Amás del fraude de Meinertzhagen y la muerte de S. Dillon Ripley, los otros problemes mientres la redaición del llibru fueron la perda de la principal base de datos de mapes mientres un viaxe a Burma y la preparación deficiente del revestimiento de dellos especímenes. Coles mesmes, esistieron dificultaes pa reconciliar lo que dicíen les fontes, demorances na producción de mapes ya ilustraciones y tamién en consiguir datos confiables pa les zones difíciles», como Assam, Arunachal Pradesh, Bangladesh y Afganistán. Les Islles Nicobar y les Islles Andamán tamién presentaron desafíos complexos en rellación col estatus y la taxonomía de gran parte del so avifauna.[54]

Rasmussen, nuna monografía de 2005, analizó si la taxonomía revisada del llibru, coles sos numberoses separaciones d'especies, tenía una implicancia significativa tocantes a el caltenimientu, pero consideró que l'efectu na variedá d'especies nel sur d'Asia yera llindáu y que solo tendría un impautu moderáu nel caltenimientu, yá que aumentaría'l númberu d'especies potencialmente amenaciaes de 6 % a 7 % del total d'especies d'aves de la rexón.[55]

El fraude de Meinertzhagen

editar
 
Richard Meinertzhagen sosteniendo una avutarda kori en Nairobi en 1915.

Rasmussen reveló'l verdaderu algame del fraude perpetáu pol coronel británicu Richard Meinertzhagen, ornitólogu, soldáu y espertu en pioyos d'aves. Meinertzhagen, que morrió en 1967, realizó numberoses clasificaciones taxonómiques, foi l'autor de delles obres sobre esta temática y tenía una coleición bien grande de especímenes d'aves y los sos pioyos; amás, taba consideráu unu de los meyores ornitólogos del so país. Sicasí, Alan Knox, otru ornitólogu británicu, analizó la coleición de Meinertzhagen nel Muséu Zoolóxicu Walter Rothschild en Tring (Reinu Xuníu) a principios de la década de 1990 y reveló la esistencia d'un fraude significativu, qu'incluyía'l robu de especímenes d'otros museos y la falsificación de la documentación correspondiente.[56]

Mientres la so investigación pa escribir Birds of South Asia, Rasmussen esaminó decenes de miles de especímenes d'aves, yá que nel últimu tiempu S. Dillon Ripley encamentaba fervientemente l'usu de especímenes de museos pa determinar qué especies incluyir. Xunto con Robert Prys-Jones, del Muséu d'Historia Natural de Londres, demostró que'l fraude de Meinertzhagen, de décades d'antigüedá, yera muncho más ampliu de lo que se pensó nun primer momentu.[57] Munchos de los 20 000 especímenes de la so coleición fueren reetiquetados colos datos del llugar en que se recoyeron y en dellos casos, tamién vueltos montar. La documentación falsa retrasó'l redescubrimientu del miagón de Blewitt, yá que les investigaciones anteriores basárense nos rexistros falsificados de Meinertzagen.[24] Rasmussen, que tuvo ésitu na so espedición, ignorar y realizó la so busca n'árees nes qu'habitaben los especímenes xenuinos restantes.[58] Meinertzhargen fuera espulsáu de la sala d'aves del Muséu d'Historia Natural mientres dieciocho meses por estracción de especímenes ensin autorización y los emplegaos de la institución tuvieron barruntos de que tuviera robando especímenes y material de la biblioteca mientres trenta años; túvose a puntu de llegar a les acusaciones formales en dos causes.[58]

Los rexistros identificaos por Rasmussen y Prys-Jones incluyeron apaiciones en grandes altores de la cimitarra coralina (Pomatorhinus ferruginosus),[59] apaiciones fora del so área de distribución del papamoscas de Caxmir (Ficedula subrubra),[60] según rexistros d'apaiciones nos Himalayas pel hibiernu del papamoscas herrumboso (Muscicapa ferruginea) y del papamoscas de Banyumas (Cyornis banyumas).[61][62][54][63] Sicasí, dellos rexistros tales como los del gorrión afganistanu (Montifringilla theresae), una especie que Meinertzhagen describió, paecen ser verdaderos.[54][64]

Abreviatura (zooloxía)

editar

L'abreviatura Rasmussen emplégase pa indicar a Pamela C. Rasmussen como autoridá na descripción y taxonomía en zooloxía.

Referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 Seabrook, John (29 de mayu de 2006). «Ruffled Feathers» (n'inglés). New Yorker. Archivado del original el 2006-06-13. https://web.archive.org/web/20060613053236/http://special.newsroom.msu.edu/rasmussen/documents/Rasmussen%20New%20Yorker%20article.pdf. Consultáu'l 23 de payares de 2013. 
  2. ↑ Rasmussen, Pamela C (1990) (n'inglés). Geographic variation and evolutionary history of Blue-eyed shags of South America (Phalacrocoracidae: Phalacrocorax [Notocarbo) (Tesis doctoral)]. University of Kansas, Systematics and Ecology. https://books.google.com.ar/books/about/Geographic_Variation_and_Evolutionary_Hi.html?id=NH3ntgAACAAJ&redir_esc=y. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  3. ↑ Johnston, Richard F. (1995). «Ornithology at the University of Kansas». escritu en Cambridge, Massachusetts (n'inglés). Contributions to the history of North American ornithology. Memoirs of the Nuttall Ornithological Club.  p. 104. http://www.nhm.ku.edu/birds/KU_ornithology_history.pdf. Consultáu'l 23 de payares de 2013.  (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
  4. ↑ 4,0 4,1 «Pamela Rasmussen» (inglés). Curator Profiles. Michigan State University. Archiváu dende l'orixinal, el 9 de xunu de 2010. Consultáu'l 23 de payares de 2013.
  5. ↑ «Michael D. Gottfried» (inglés). Curator Profiles. Michigan State University. Archiváu dende l'orixinal, el 9 de xunu de 2010. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  6. ↑ Rasmussen, P. C. (1986). «Reevaluation of cheek patterns of juvenal-plurnaged blue-eyed and king shags». Condor 88 (3):  páxs. 393–95. doi:10.2307/1368895. 
  7. ↑ Rasmussen, P. C. (1988). «Variation in the juvenal plumage of the red-legged shag (Phalacrocorax gaimardi) and notes on behavior of xuveniles» (n'inglés). Wilson Bulletin 100 (4):  páxs. 535–44. http://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/wilson/v100n04/p0535-p0544.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  8. ↑ Rasmussen, P. C. (1988). «Wing-spreading in Chilean blue-eyed shags (Phalacrocorax atriceps)» (n'inglés). Wilson Bulletin 100 (1):  páxs. 140–44. http://sora.unm.edu/node/130605. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  9. ↑ Rasmussen, P. C. (1989). «Post-landing displays of Chilean blue-eyed shags at a cliff-nesting colony» (n'inglés). Bird Behaviour 8:  páxs. 51–54. doi:10.3727/015613888791871322. 
  10. ↑ Rasmussen, P. C. (1991). «Relationships between South American king and blue-eyed shags» (n'inglés). The Condor 93 (4):  páxs. 825–39. doi:10.2307/3247717. http://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/condor/v093n04/p0825-p0839.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  11. ↑ Humphrey, P. S. (1988). «Fish surface activity and pursuit-plunging by olivaceous cormorants» (n'inglés). Wilson Bulletin 100 (2):  páxs. 327–28. http://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/wilson/v100n02/p0327-p0328.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  12. ↑ Rasmussen, Pamela (1998). «A new species of Scops-owl from Great Nicobar Island». Bulletin of the British Ornithologists' Club 118:  páxs. 141–151, pl. 3. 
  13. ↑ «Autillo de Nicobar (Otus alius) Rasmussen, 1998» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  14. ↑ Lambert, Frank R (1998) (n'inglés). Sangihe Scops Owl Otus collari, sp. nov. 118.  páxs. 207–217. http://www.globalowlproject.com/pdf/Otus-collari.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  15. ↑ «Autillo de la Sangihe (Otus collari) Lambert & Rasmussen, 1998» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  16. ↑ «Lechuza Gavilana de Cinnabar (Ninox ios) Rasmussen, 1999» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  17. ↑ Rasmussen, P.C. (1999). «A New Species of Hawk-owl Ninox from North Sulawesi, Indonesia» (n'inglés). Wilson Bulletin 111 (4):  páxs. 457–464. http://sora.unm.edu/node/131701. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  18. ↑ Rasmussen, Pamela C. (Apr de 2000). «A new bush-warbler (Sylviidae, Bradypterus) from Taiwan» (n'inglés). The Auk 117 (2):  páxs. 279. doi:10.1642/0004-8038(2000)117[0279:ANBWSB]2.0.CO;2. 
  19. ↑ «Zarzalero de Formosa (Bradypterus alishanensis) Rasmussen, Round, Dickinson & Rozendaal, 2000» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  20. ↑ Rasmussen, P. C. (1999). «Vocalizations and Behaviour of Forest Spotted Owlet Athene blewitti» (n'inglés). Forktail 15:  páxs. 61–66. http://www.orientalbirdclub.org/publications/forktail/15pdfs/Rasmussen-ForestOwlet.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  21. ↑ Rasmussen, P. C. (1998). «The rediscovery of the Forest Owlet Athene (Heteroglaux) blewitti» (n'inglés). Forktail 14:  páxs. 53–55. http://www.orientalbirdclub.org/publications/forktail/14pdfs/King-Owlet.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  22. ↑ Ripley, S. D. (1976). «Reconsideration of Athene blewitti (Hume)» (n'inglés). Journal of the Bombay Natural History Society 73:  páxs. 1–4. http://collections.si.edu/search/results.htm?q=record_ID:SILSRO_94540. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Rasmussen, Pamela C. (1998). «Rediscovery of an Indian enigma: the Forest Owlet» (n'inglés). Bulletin of the Oriental Bird Club 27. http://orientalbirdclub.org/forest-owlet/. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Garfield, Brian (2007). The Meinertzhagen Mystery (n'inglés). Potomac Books, páx. 22. ISBN 1597974471. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  25. ↑ «Benjamin F. King» (inglés). American Museum of Natural History. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  26. ↑ Rasmussen, P. C. (2000). «On the specific status of the Sangihe White-eye Zosterops nehrkorni, and the taxonomy of the Black-crowned White-eye Z. atrifrons complex» (n'inglés). Forktail 16:  páxs. 69–80. http://www.orientalbirdclub.org/publications/forktail/16pdfs/Rasmussen-White-eye.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  27. ↑ Warakagoda, Deepal H (2004). «A new species of scops-owl from Sri Lanka» (n'inglés). Bulletin of the British Ornithologists' Club 124 (2):  páxs. 85–105. http://www.globalowlproject.com/pdf/Otus-thilohoffmannii.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  28. ↑ «Serendib Scops-Owl (Otus thilohoffmanni) Warakagoda & Rasmussen, 2004» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  29. ↑ «Faisán Imperial (Lophura imperialis) (Delacour & Jabouille, 1924)» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  30. ↑ Hennache, A.; Rasmussen P.; Lucchini, V.; Rimoldi, S. & Randi. Y. (2003). «Hybrid origin of the Imperial Pheasant Lophura imperialis (Delacour and Jabouille, 1924) demonstrated by morphology, hybrid experiments, and DNA analyses» (n'inglés). Biological Journal of the Linnean Society 80 (4):  páxs. 573–600. doi:10.1111/j.1095-8312.2003.00251.x. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1095-8312.2003.00251.x/abstract. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  31. ↑ «Anteojitos de les Togian (Zosterops somadikartai) Indrawan, Rasmussen & Sunarto, 2008» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  32. ↑ 32,0 32,1 Indrawan, Mochamad; Rasmussen,Pamela C.; Sunarto (marzu de 2008). «A New White-Eye (Zosterops) from the Togian Islands, Sulawesi, Indonesia» (n'inglés). The Wilson Journal of Ornithology 120 (1):  páxs. 1–9. doi:10.1676/06-051.1. 
  33. ↑ Oaks, J. L; Gilbert, M; Virani, M.Z; Watson, R. T; Meteyer, C. O; Rideout, B. A; Shivaprasad, H. L; Ahmed, S; Chaudhry, M, J; Arshad, M; Mahmood, S; Ali, A; Khan, A. Al títulu=Diclofenac residues as the cause of vulture population torne in Pakistan (2004). «Archived copy» (n'inglés). Nature 427 (6975):  páxs. 630–3. doi:10.1038/nature02317. PMID 14745453. Archivado del original el 2006-09-08. https://web.archive.org/web/20060908071021/http://www.k-state.edu/bsanderc/avianecology/oaks2004.pdf. Consultáu'l 24 de payares de 2013. 
  34. ↑ Green, Rhys Y.; Newton, Ian; Shultz, Susanne; Cunningham, Andrew A; Gilbert, Martin; Pain, Deborah J; Prakash, Vibhu (2004). «Diclofenac poisoning as a cause of vulture population tornes across the Indian subcontinent» (n'inglés). Journal of Applied Ecology 41 (5):  páxs. 793–800. doi:10.1111/j.0021-8901.2004.00954.x. 
  35. ↑ «Utre Picofino (Gyps [indicus or tenuirostris) (Scopoli, 1786)]» (inglés). Avibase. Consultáu'l 24 de payares de 2013.
  36. ↑ Johnson, Jeff A.; Lerner, Heather R. L.; Rasmussen, Pamela C.; Mindell, David P. (2006). «Systematics within Gyps vultures: a clade at risk» (n'inglés) BMC Evolutionary Biology 6: 65. doi:10.1186/1471-2148-6-65. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  37. ↑ Makur, Markus (27 d'agostu de 2012). «PAMELA C. RASMUSSEN: Charmed by the birds of Flores» (inglés). The Jakarta Post. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  38. ↑ Orme, C. David L.; Davies, Richard G; Burgess, Malcolm; Eigenbrod, Felix; Pickup, Nicola; Olson, Valerie A; Webster, Andrea J. Tzung-El so Ding, Rasmussen, Pamela C; Ridgely, Robert S et ál. (agostu de 2005). «Global hotspots of species richness are not congruent with endemism or threat» (n'inglés). Nature 436 (7053):  páxs. 1016–1019. doi:10.1038/nature03850. PMID 16107848. https://www.ucl.ac.uk/biology/teaching/biol3008/extinction%20risk/orme05.pdf. Consultáu'l 25 de payares de 2013. 
  39. ↑ Stevens, G. C. (1989). «The llatitudinal gradient in geographical range: How so many species co-exist in the tropics» (n'inglés). American Naturalist 133 (2):  páxs. 240–256. doi:10.1086/284913. Archivado del original el 2014-08-09. https://web.archive.org/web/20140809224205/http://www.ecotips.com.mx/Bioconservacion/Stevens1989.pdf. Consultáu'l 29 de xunetu de 2013. 
  40. ↑ Orme, C David L; Davies, Richard G; Olson, Valerie A; Thomas, Gavin H; Ding, Tzung-El so; Rasmussen, Pamela C; Ridgely, Robert S; Stattersfield, Ali J et ál. (2006). «Global Patterns of Geographic Range Size in Birds» (n'inglés). PLoS Biol 4 (7):  páxs. y208. doi:10.1371/journal.pbio.0040208. PMID 16774453. 
  41. ↑ Davies, Richard G; Orme, C David L; Olson, Valerie A; Thomas, Gavin H; Ross, Simon G; Ding, Tzung-El so; Rasmussen, Pamela C; Stattersfield, Ali J et ál. (setiembre de 2006). «Human impacts and the global distribution of extinction risk» (n'inglés). Proceedings of the Royal Society B 273 (1598):  páxs. 2127–2133. doi:10.1098/rspb.2006.3551. PMID 16901831. PMC 1635517. Archivado del original el 2008-09-20. https://web.archive.org/web/20080920021857/http://es.epa.gov/ncer/biodiversity/pubs/proc_vol237_2127.pdf. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014. 
  42. ↑ Grenyer, Richard; Orme, C David L; Jackson, Sarah F; Thomas, Gavin H; Davies, Richard G; Davies, T Jonathan; Jones, Kate Y; Olson, Valerie A et ál. (payares de 2006). «Global distribution and conservation of rare and threatened vertebrates». Nature 444 (7115):  páxs. 93–6. doi:10.1038/nature05237. PMID 17080090. 
  43. ↑ Storch, David; Davies, Richard G; Zajícek, Samuel; Orme, C David L; Olson, Valerie A; Thomas, Gavin H; Ding, Tzung-El so; Rasmussen, Pamela C et ál. (avientu de 2006). «Energy, range dynamics and global species richness patterns: reconciling mid-domain effects and environmental determinants of avian diversity». Ecological Letters 9 (12):  páxs. 1308–20. doi:10.1111/j.1461-0248.2006.00984.x. PMID 17118005. 
  44. ↑ Davies, Richard G; Orme, C David L; Storch, David; Olson, Valerie A; Thomas, Gavin H; Ross, Simon G; Ding, Tzung-El so; Rasmussen, Pamela C et ál. (2007). «Increased genetic diversity as a defence against parasites is undermined by social parasites: Microdon mutabilis hoverflies infesting Formica lemani ant colonies» (n'inglés). Proceedings of the Royal Society B 274 (1606):  páxs. 1189–1197. doi:10.1098/rspb.2006.0061. PMID 17035169. PMC 1679886. http://www.cts.cuni.cz/~storch/publications/Davies,%20Orme,%20Storch%20et%20al.%202007.pdf. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014. 
  45. ↑ Gaston, Kevin J; Davies, Richard G; Orme, C David L; Olson, Valerie A; Thomas, Gavin H; Ding, Tzung-El so; Rasmussen, Pamela C; Lennon, Jack J et ál. (Julio de 2007). «Spatial turnover in the global avifauna». Proceedings of the Royal Society B 274 (1618):  páxs. 1567–74. doi:10.1098/rspb.2007.0236. PMID 17472910. 
  46. ↑ Rasmussen, Pamela C. (1998)«Early Miocene avifauna from the Pollack Farm site, Delaware» (n'inglés, PDF) en Benson, Richard N. (editor) (1998) Geology and paleontology of the lower Miocene Pollack Farm fossil site, Delaware (n'inglés) Delaware Geological Survey Special Publication non. 21, State of Delaware & University of Delaware, 144–146. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014.
  47. ↑ «Miocene and Pliocene birds from the Lee Creek Mine, North Carolina» en Ray, C. Y. & Bohaska, D. J. (2001). «Geology and Paleontology of the Lee Creek Mine, North Carolina, III.» (n'inglés) Smithsonian Contributions to Paleobiology, 90. Smithsonian Institution Press, Washington D. C. 233–365. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014.
  48. ↑ 48,0 48,1 Rasmussen, Pamela C; Anderton, John C. (2005): Birds of South Asia: The Ripley Guide. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-67-9
  49. ↑ Collar, Nigel J (2008). «Taxonomic Update: Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006». BirdingASIA 8:  páxs. 14–30. 
  50. ↑ Bishop, K. David; Myers, Susan D. (2006). «Book review: Birds of South Asia: The Ripley Guide Volume i: field guide, Volume ii: attributes and status» (n'inglés). Emu 106:  páxs. 87–91. doi:10.1071/MUv106n1_BR. http://www.publish.csiro.au/?act=view_file&file_id=MUv106n1_BR.pdf. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014. 
  51. ↑ Dickinson, Edward C (2006). «Birds of South Asia: The Ripley Guide». The Auk 123 (3):  páxs. 916–918. doi:10.1642/0004-8038(2006)123[916:BOSATR]2.0.CO;2. 
  52. ↑ Kennerley, Peter; Pearson, David (2008). Reed and Bush Warblers. Christopher Helm. ISBN 0-7136-6022-8.
  53. ↑ Kennerly, Peter. «The Ripley Guide, Volumes 1 and 2» (inglés). Reviews. Surfbirds.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2019-10-29. Consultáu'l 29 de xunetu de 2014.
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 Grewal, Bikram (mayu de 2011). «Pamela C. Rasmussen: A Birds of India Interview» (n'inglés). Indian Birds 1 (3):  páxs. 50–56. http://www.kolkatabirds.com/paminterview.htm. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014. 
  55. ↑ Rasmussen, P.C. (2005). «Biogeographic and conservation implications of revised species limits and distributions of South Asian birds» (n'inglés). Zoologische Mededelingen, Leiden 79 (3):  páxs. 137–146. http://www.repository.naturalis.nl/document/42176. Consultáu'l 30 de xunetu de 2014. 
  56. ↑ Knox, Alan G. (1993). «Richard Meinertzhagen—a case of fraud examined». Ibis 135 (3):  páxs. 320–325.. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02851.x. 
  57. ↑ Rasmussen P. C; Prys-Jones R. P. (2003). «History vs mystery: the reliability of museum specimen data». 66–94 en Winker, Kevin (2004). «Why Museums Matter: Avian Archives in an Age of Extinction». Bulletin of the British Ornithologists' Club 116 (4):  páxs. 1–360. doi:10.1676/0043-5643(2004)116[0363:OL]2.0.CO;2. 
  58. ↑ 58,0 58,1 «Bird collection fraud» (inglés). Noticies del 17 de payares de 2005. Natural History Museum. Archiváu dende l'orixinal, el 10 d'abril de 2008. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  59. ↑ «Coral-billed Scimitar-Babbler (Pomatorhinus ferruginosus) Blyth, 1845» (inglés). Avibase.com. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  60. ↑ «Kashmir Flycatcher (Ficedula subrubra) (Hartert & Steinbacher, 1934)» (inglés). Avibase.com. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  61. ↑ «Ferruginous Flycatcher (Muscicapa ferruginea) (Hodgson, 1845)» (inglés). Avibase.com. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  62. ↑ «Hill or Large Blue-Flycatcher - Cyornis banyumas or magnirostris (Horsfield, 1821)» (inglés). Avibase.com. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  63. ↑ BirdLife International 2004. «Cyornis banyumas». Llista Colorada de la UICN de 2006 (n'inglés). Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.
  64. ↑ «Afghan Snowfinch (Pyrgilauda theresae) (Meinertzhagen, 1937)» (inglés). Avibase.com. Consultáu'l 31 de xunetu de 2014.

Enllaces esternos

editar


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Pamela_C._Rasmussen&oldid=4310959»