Wikipedia

Thylacinus cynocephalus

El llobu marsupial o tilacino (Thylacinus cynocephalus), tamién conocíu como llobu de Tasmania, tigre de Tasmania y tilacín, foi un marsupial carnívoru aniciáu nel Holocenu. Yera nativu d'Australia y Nueva Guinea y créese que s'escastó nel sieglu XX. Trátase del últimu miembru viviente del so xéneru (Thylacinus), que los sos otros miembros vivieron en tiempos prehistóricos a partir de principios del Miocenu.[2]

Thylacinus cynocephalus
Estáu de caltenimientu
Estintu (EX)
Estintu dende ca. 1936 (?) (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Mammalia
Subclas: Marsupialia
Orde: Dasyuromorphia
Familia: Thylacinidae
Xéneru: Thylacinus
Especie: T. cynocephalus
Harris, 1808
Distribución
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Thylacinus cynocephalus
Thylacinus cynocephalus

El llobu marsupial escastar na Australia continental miles d'años antes de la llegada de los colonos europeos, pero sobrevivió na isla de Tasmania xunto con otres especies reinales, como'l diañu de Tasmania. Xeneralmente suel culpase de la so estinción a la caza intensiva, incentivada por pagos, pero podríen contribuyir otros factores, como por casu les enfermedaes, la introducción de los perros, o la ocupación de la so hábitat polos humanos.[2] A pesar de la so clasificación oficial como estinguíu, inda s'informen avistamientos, anque nengún foi probáu de manera concluyente.[3]

Como los tigres y llobos del hemisferiu norte, de los cualos heredó dos de los sos nomes comunes, el llobu marsupial yera un depredador alfa. Siendo un marsupial, nun tenía rellación con estos mamíferos placentarios, pero por cuenta de la evolución converxente, presentaba la mesma forma xeneral y les mesmes adautaciones. El so pariente vivu más próximu ye'l diablu de Tasmania.[4]

Evolución

editar
 
Ilustración de Thylacinus potens, que s'escastó nel Miocenu. Ye'l pariente más conocíu del llobu marsupial.

El llobu marsupial modernu apaeció per primer vegada fai cuatro millones d'años. Les especies de la familia Thylacinidae daten del empiezu del Miocenu; dende principios de los años 1990, recuperáronse fósiles de siquier siete especies estinguíes en Riversleigh, parte de Lawn Hill National Park, al noroeste de Queensland.[5][6] Nimbacinus dicksoni ye la más antigua de los siete especies fósiles descrites, teniendo ventitrés millones d'años d'edá. Esti tilacínido yera muncho más pequeñu que los sos parientes modernos.[7] La especie más grande, Thylacinus potens, qu'algamó la midida d'un llobu, foi la única que sobrevivió nel Miocenu cimeru.[8] A finales del Pleistocenu y principios del Holocenu, el llobu marsupial modernu se distribuyía (ensin aportar a numberosu) al traviés d'Australia y Nueva Guinea.[2]

 
Los cranios del llobu marsupial (esquierda) y el llobu gris son casi idénticos entá cuando los dos especies nun tán rellacionaes pos una ye un marsupial y la otra ye un placentariu. Estudios amuesen que la morfoloxía cranial del foín ye inclusive más próxima a la del llobu marsupial.[9]

Como exemplu d'evolución converxente, el llobu marsupial presentaba un gran paecíu colos cánidos del hemisferiu norte: dientes afilaos, quexals potentes, talones llevantaos y la mesma forma xeneral. Como'l llobu marsupial ocupaba'l mesmu nichu ecolóxicu n'Australia que los cánidos del restu del mundu, desenvolvió munches de les sos adautaciones. Magar esto, nun tien rellación filoxenética cercana colos predadores del hemisferiu norte; el so pariente más próximu viviente ye'l diañu de Tasmania (Sarcophilus harrisii).[4]

Son fáciles d'estremar d'un perru auténticu poles rayes del llombu, pero la cadarma ye más malo d'estremar. Los estudiantes de zooloxía de Oxford habíen d'identificar cien exemplares zoolóxicos como parte del so exame final. Llueu se corrió la voz que, si nunca s'atopaben un craniu de "perru", yera seguro identificalo como llobu marsupial yá que daqué tan obviu como un craniu de perru tenía de ser una trampa. Un añu, el esaminadores preparáron-yos una doble trampa ya incluyeron un auténticu craniu de perru. La manera más fácil d'estremalos son los dos furacos prominentes al güesu palatal, furacos xeneralmente carauterísticos de los marsupiales.
Richard Dawkins, nel so llibru The Ancestor's Tale

Descubrimientu y taxonomía

editar

Los aboríxenes australianos fueron los primeres n'entrar en contautu colos llobos marsupiales. Atopáronse numberosos exemplos de grabaos y arte aborixe que daten siquier del 1000 e.C.[10][11] Pueden trate petroglifos del llobu marsupial na zona d'arte rupestre de Dampier Rock de la península de Burrup en Australia Occidental. Cuando llegaron los primeros esploradores a finales del sieglu XVIII l'animal yá yera raru en Tasmania. En 1642, cuando Abel Tasman llegó per primer vegada al territoriu, los europeos podríen tener contautu con él. La espedición de Tasman informó de les buelgues de besties selvaxes con gazapes como les d'un tigre».[12] Marc-Joseph Marion du Fresne, que desembarcó en 1772, informó de la esistencia d'un "gatu tigre".[13] Nun puede afirmase a ciencia cierta que l'animal reparáu fuera un llobu marsupial, pos el gatu marsupial de cola enllordiada (Dasyurus maculatus) tien una apariencia similar. La primer observación indiscutible foi d'esploradores franceses el día 13 de mayu del 1792, como lo esplica'l naturalista francés Jacques Labillardière nel so diariu de la espedición encabezada por Bruni d'Entrecasteaux. Aun así, nun foi hasta 1805 cuando William Paterson, teniente gobernador de Tasmania, unvió una descripción detallada, publicada na Sydney Gazette y nel New South Wales Advertiser.[14]

 
Dibuxu del sieglu XIX d'un llobu marsupial. Esta representación nun ye anatómicamente fidedigna.

La primer descripción científica detallada foi realizada pol supervisor xeneral suplente de Tasmania, George Harris, en 1808, cinco años dempués de la primer colonización de la isla.[15] Harris clasificó orixinalmente al llobu marsupial dientro'l xéneru Didelphis, que Linneo creara polos representantes del orde Didelphimorphia de marsupiales americanos, describiéndolo como Didelphis cynocephala. El descubrimientu de que los marsupiales australianos yeren fundamentalmente distintos de los xéneros de mamíferos conocíos condució a la implementación del métodu de clasificación actual, y el 1796 Geoffroy Saint-Hilaire creó'l xéneru Dasyurus, onde asitió al llobu marsupial en 1810. Por concordanza ente l'amiestu de nomenclatures griega y llatina, el nome de la especie foi camudáu a D. cynocephalus. En 1824 Temminck estableció un nuevu xéneru p'allugalo, Thylacinus.[16] El so nome común provién direutamente del nome del xéneru, orixinalmente del griegu θύλακος (thylakos, "bolsu").[17]

Esisten datos científicos qu'indiquen que'l tilacino pertenez a un grupu basal nel árbol filoxenéticu de Dasyuromorphia y que'l diañu de Tasmania sería la especie viva más cercana. Sicasí, un artículu publicáu en xineru de 2009 na revista científica Genome Research basáu nel xenoma mitocondrial del tilacino suxer que Myrmecobius fasciatus (el numbat) ye'l so pariente más próximu.[18]

Morfoloxía

editar
Compilación de 5 videos qu'amuesen al tilacino, zoolóxicu Hobart, Tasmania (1911, 1928, 1933)

Nun esiste una coherencia total ente les distintes descripciones anatómiques del tilacino, fechu esplicable por cuenta de que los datos esistentes llindar a: escasos exemplares calteníos, el rexistru fósil, restos de piel y de cadarmes, fotografíes y películes en blancu y negru del animal en cautiverio, y cróniques de trabayos de campu.

El llobu marsupial tenía l'aspeutu d'un perru de gran tamañu col pelame curtiu y una cola ríxida que s'estendía gradualmente del cuerpu, de manera similar a la de los canguros. Munchos colonos europeos fixeron comparances direutes cola hiena, por cuenta de la so postura y al so comportamientu xeneral.[4] La so pelame parda amarellentáu tenía ente trelce y ventiún rayes negres distintives nel llombu, el torso y la base de la cola, que-y ganaron el llamatu de "tigre". Les rayes tán más marcaes n'exemplares nuevos, y escolorábense a midida que l'animal avieyaba.[19] Una de les rayes estender pola parte esterior de les zanques traseres. La so pelame yera trupu y nidiu, d'hasta quince milímetros de llargor; nos animales nuevos la punta de la cola tenía una cresta. Les sos oreyes arrondaes y erectas teníen un llargor d'aproximao ocho centímetros y taben cubiertes de pelo curtiu.[20] La coloración diba d'un pardu amarellentáu al marrón escuro; el banduyu yera de color crema.[21]

La midida de los adultos variaba ente 100 y 180 cm de llargor, incluyendo una cola de 50-65 cm.[22] L'exemplar más grande conocíu midía 290 cm de la ñariz a lo cabero.[21] Los adultos teníen una alzada de 60 cm y pesaben ente venti y trenta kilogramo.[22] Esistía un llixeru dimorfismu sexual, siendo polo xeneral los machos más grandes que les femes.[23]

La fema tenía un marsupiu con cuatro mames, pero a diferencia d'otros munchos marsupiales, el marsupiu abrir escontra la parte distal del cuerpu. Los machos teníen un bolsu escrotal, elementu anatómicu únicu ente los marsupiales australianos, dientro del cual podíen meter el so saco escrotal.[19]

Un elementu carauterísticu del tilacino yera'l inusual ángulu de máxima apertura de les sos fauces. Esta capacidá puede trate en parte na curtia filmación en blancu y negru que fizo David Fleay d'un llobu marsupial en cautiverio el 1933. Los quexales yeren potentes (con profusos puntos d'insertamientu muscular) y cuntaben con cuarenta y seis dientes.[20]

Pueden estremase les buelgues de los llobos marsupiales de les d'otros animales, nativos o introducíos, pos a diferencia de les de los foinos, gatos, perros, wombats y diablos de Tasmania, el llobu marsupial tenía una almadina posterior bien grande y cuatro almohadilla anteriores bien evidentes, asitiaes casi en llinia recta.[24]Les pates posteriores yeren similares a les anteriores pero teníen cuatro dedos en llugar de cinco, siendo'l hallux el deu que ta ausente.[25][26] Les sos gazapes nun yeren retráctiles.[19]

 
La buelga del llobu marsupial ye bono d'estremar de les d'especies natives o introducíes.[N 1]

Les primeres investigaciones científiques suxirieron que tenía un agudu sentíu del olfatu que-y dexaba rastrexar preses,[24] pero analís del so estructura cerebral revelaron que los sos bulbos olfatorios nun taben bien desenvueltos. Ye probable que se basara na vista y el oyíu pa cazar.[19] En cuanto al golor del animal, dellos observadores describieron un arume fuerte y carauterístico, ente qu'otros describieron un llixeru y llimpiu golor animal, y otros nengunu. Ye posible que'l llobu marsupial, como'l so pariente, el diañu de Tasmania, despidiera dalguna sustancia volátil so situaciones de estrés.[27]

Tocantes a aspeutos llocomotores, describiéronse unos andares carauterísticos y un pocu cabileños, que lo faíen incapaz de correr velozmente. Tamién podía realizar un saltu bípedu, paecíu al de los canguros, como demostraron en delles ocasiones exemplares en cautiverio.[19] Guiler especula qu'esta yera una forma de locomoción acelerada que l'animal usaba cuando taba sollertáu. Tamién yera capaz de caltener l'equilibriu y quedase en posición bípeda mientres periodos curtios.[28]

Entá cuando nun esisten grabaciones de les vocalizaciones del llobu marsupial, los observadores que lu estudiaron en llibertá y en cautiverio indicaron que solía urniar y xiblar cuando taba nerviosu, y de cutiu completar con un esbocexu d'amenaza. Cuando cazaba, emitía una serie de lladríes guturales paecíos a una tos, que repitía rápido, probablemente pa comunicase con otros miembros del grupu.[29] Tamién vocalizaba un soníu llargo y quexumoso, utilizáu probablemente pa identificase de lloñe; y un soníu de tonu baxu utilizáu pa comunicase colos miembros de la familia.[30]

Ecoloxía y comportamientu

editar

Nun se sabe demasiáu sobre'l comportamientu y el hábitat del llobu marsupial. Sobre la so etoloxía fixéronse observaciones en cautiverio, pero solo esisten datos llindaos y anecdóticos del comportamientu del animal en llibertá. La mayoría d'observaciones fueron realizaes mientres el día, cuando'l llobu marsupial yera un animal nocherniegu. Estes observaciones, realizaes mientres el sieglu XX, podríen ser pocu representatives por cuenta de que la especie yá taba sufriendo los problemes que llueu la llevaríen a la estinción. Ello ye que una parte del so comportamientu foi extrapolado a partir del del so pariente más próximu, el diañu de Tasmania.

Ye probable que'l llobu marsupial prefiriera los secos montes d'ocalitos, zones húmedes y praos del continente australianu.[24] Los petroglifos de los aboríxenes australianos indiquen que'l llobu marsupial taba estendíu per Australia continental y Nueva Guinea; inclusive, en 1990 afayóse un cadabre disecáu nuna cueva de la llanura de Nullarbor, en Australia Occidental, lo que ratifica la so distribución n'Australia continental. La datación por radiocarbono reveló que tenía una antigüedá de 3300 años.[31]

En Tasmania, prefería los montes de les zones centrales y los gorbizales costeros, que eventualmente convertir nel oxetivu principal de los colonos británicos que buscaben terrén de campera aparentes pa les sos fataos.[32] L'animal abeyaba per per un área que tenía un radiu máximu dende'l so llar d'ente cuarenta y ochenta quilómetros.[21] Paez ser que permanecía dientro d'esti terrén entá ensin ser territorial: en delles ocasiones reparárase nun mesmu territoriu grandes grupos d'animales, demasiao grandes pa tratase d'una única familia.[33]

Yera un cazador nocherniego y crepuscular, y mientres el día permanecía en cueves pequeñes o tueros d'árboles vacíos. Solía retirase a los cuetos y los montes p'abellugase mientres el día y cazaba nos gorbizales mientres la nueche. Los primeros observadores repararon que l'animal yera cobarde, con respetu escontra la presencia d'humanos y que solía evitar el contautu, entá cuando n'ocasiones paecía amosar más interés.[29] D'alcuerdu a Milligan (1853),[N 2] los aboríxenes australianos dicíen que yeren bien fuertes nadadores.[34]

Hai pruebes que la dómina de cría duraba tol añu (los rexistros de sacrificios indiquen qu'había críes na so marsupiu mientres toles dómines del añu), entá cuando'l periodu de cría principal yera pel hibiernu y la primavera.[19] Nacíen hasta cuatro críes por camada (de normal, dos o trés) que permanecíen nel marsupiu hasta los trés meses d'edá; la madre protexer hasta que teníen siquier la metá de la midida adulta. Al nacer, les críes escarecíen de pelo y yeren ciegues, pero yá teníen los güeyos abiertos y el cuerpu llenu de pelo una vegada dexaben el marsupiu.[19] N'abandonando'l marsupiu, y hasta que crecieren lo suficiente p'ayudar, los animales nuevos quedar na lluriga mientres la madre cazaba.[35] Los llobos marsupiales solo criaron una vegada en cautiverio, en 1899 nel Zoo de Melbourne.[36] Envalórase la so esperanza de vida n'estáu selvaxe n'ente cinco y siete años, pero dalgunos exemplares vivieron nueve años en cautiverio.[24]

Dieta

editar
 
L'analís de la cadarma suxer que, cuando cazaba, el llobu marsupial cuntaba más cola resistencia que cola velocidá pa escorrer a les sos preses.

El llobu marsupial yera puramente carnívoru. El so estómagu tenía una gruesa capa muscular y podría distendese pa dexar la ingesta de grandes cantidaes de comida. Probablemente yera una adautación por compensar los llargos periodos de caza infructuosa nos que l'alimentu yera escasu.[19] L'analís de la estructura de la cadarma y les observaciones del animal en cautiverio suxeren qu'escoyía una presa y dempués escorrer hasta que taba exhausta. Dellos estudios conclúin que l'animal cazaba en pequeños grupos familiares; el grupu principal faía fuxir les preses na direición d'un tilacíno preparáu pa emboscarlas.[15] Ello ye que los cazadores confirmaron que cazaba por aciu la téunica de la emboscada.[19]

Les sos preses incluyíen canguros, ualabíes, vombátidos, páxaros y pequeños marsupiales como rata canguro y falangeriformes. La so presa preferida podría ser l'emú de Tasmania, antaño abondosu. Esta especie d'emú yera una gran ave non voladora que compartía l'hábitat del llobu marsupial y qu'acabó escastándose pola mor del escesu de caza en redol al añu 1850, posiblemente coincidiendo col descensu del númberu de llobos marsupiales.[37] Tanto los dingos[38] como los foinos[39] tamién teníen al emú como presa. Mientres el sieglu XX, de cutiu caracterizóse al llobu marsupial como un animal que s'alimentaba principalmente de sangre, pero anguaño fáense poques referencies a esta concepción; paez que la popularidá d'esta descripción aniciar a partir d'un únicu informe indireutu.[40] Los colonos europeos creíen que'l llobu marsupial mataba les oveyes y otru ganáu de menor tamañu de los granxeros. En cautiverio, los llobos marsupiales yeren alimentaos con una gran variedá d'alimentos, incluyendo coneyos y ualabíes muertos según con carne de güe, de corderu y de caballu.[41]

Estinción

editar

Estinción n'Australia continental

editar
 
Esta semeya d'un llobu marsupial con una pita, tomada'l 1921 por Henry Burrell, foi llargamente distribuyida y podría contribuyir a crear una reputación del llobu marsupial como lladrón d'aves de corrolada. Ello ye que la imaxe ta retayada pa despintar la xaula en que s'atopaba, y un investigador concluyó qu'esti llobu marsupial taba adomáu y entrenáu pa posar como na fotografía.[42]

Ye probable que'l llobu marsupial escastar del continente australianu hai aproximao dos mil años (quiciabes en Nueva Guinea). Culpar de la estinción a la competencia colos humanos y dingos. Aun así, hai duldes sobre l'impautu de los dingos, pos los dos especies podríen nun competir direutamente yá que el dingo ye principalmente un predador diurnu, ente que se cree que'l llobu marsupial cazaba mayoritariamente pela nueche, anque, yá que compartíen preses, sí que pudieron competir pol alimentu. Ante una hipotética confrontación direuta cabo destacar que'l llobu marsupial yera más robezu, cosa que-y daría una ventaya en combates ente exemplares de dambes especies.[43]

Les pintures rupestres del Parque nacional Kakadu amuesen claramente que los llobos marsupiales yeren cazaos polos humanos primitivos,[44] y créese que los dingos y llobos marsupiales podríen competir poles mesmes preses, pese al distintu calter cronobiológico d'actividá de dambos. Los sos hábitats asolapábense claramente: atopáronse restos subfósiles de llobos marsupiales en proximidá a restos de dingos. L'adopción del dingo como compañeru de cacería polos aboríxenes amontaría la presión sobre'l llobu marsupial.[2]

 
Tilacino disecáu nel Muséu Nacional de Ciencies Naturales, Madrid.

Estinción en Tasmania

editar

Entá cuando yá llevaben enforma tiempu estinguíos nel continente australianu cuando llegaron los colonos europeos, los llobos marsupiales sobrevivieron hasta la década de 1930 en Tasmania. En tiempos de la primer colonia europea, la zona de población más trupa de los llobos marsupiales yera'l norte de la isla.[32] Dende los primeros díes de colonización europea, los llobos marsupiales yeren pocu comunes, pero adulces empezar a culpar de numberosos ataques a oveyes; esto llevó a ufiertar pagos nun intentu de controlar el so númberu. Una compañía, dir Diemen's Land Company, ufiertó pagos por matar llobos marsupiales dende 1830, y ente 1888 y 1909 el gobiernu de Tasmania pagó una llibra esterlina per cabeza (10 chelines polos cachorros). En total pagar 2184 pagos, pero créese que se mataron munchos más llobos marsupiales de los que se reclamaron.[24] La so estinción suel atribuyise a estos esfuercios constantes de los granxeros y cazadores de pagos.[24] Aun así, ye probable que múltiples factores contribuyeren al so cayente y la so estinción definitiva, incluyendo la competencia con perros selvaxes (introducíos polos colonu),[45] la erosión del so hábitat, la estinción d'especies que yeren les sos preses, y una enfermedá asemeyada al moquiellu qu'afectaba a munchos exemplares en cautiverio naquellos tiempos.[21][46]

Tocantes a la competencia colos foinos como unu de los factores implicaos na estinción, cabo destacar qu'estos animales fueron introducíos per vegada primera en 1864 y de nuevu en 2000;[47] la so posible presencia n'estáu montés en Tasmania ye bien seriamente tenida en cuenta, entá colos mínimos nicios de la mesma.[48][49] Claro que la Fox Free Tasmanian Taskforce, asociación implicada na busca de tilacinos y na erradicación de los foinos, recibe financiamientu del gobiernu y nun realiza yá esfuercios na busca del llobu marsupial. D'esta miente, suxúrese que la dificultá d'atopar foinos nes rexones selvaxes de Tasmania paez indicar qu'hai dalguna posibilidá de que'l llobu marsupial sobreviviera lloñe del contautu colos humanos.[47]

Fora pol motivu que fora, l'animal yá yera extremamente raru n'estáu selvaxe a finales de los años venti. Hubo dellos intentos de salvar la especie de la estinción. Los rexistros del comité de xestión de Wilsons Promontory de 1908 encamentaben la reintroducción de llobos marsupiales en distintos llugares fayadizos de Victoria. En 1928, el comité de conseyu de la fauna nativa de Tasmania encamentó protexer a tolos llobos marsupiales que quedaben, en zones como por casu Arthur River y Pieman River, al oeste de Tasmania.[50]

El postreru llobu marsupial selvaxe conocíu foi ablayáu en 1930 por un granxeru denomináu Wilf Batty en Mawbanna, al nordeste de Tasmania. L'animal (supuestamente un machu) fuera vistu cerca de los gallineros de Batty dende diba delles selmanes.[51]

"Benjamin" y la busca

editar

El postreru llobu marsupial en cautiverio, conocíu más palantre como "Benjamin" (entá cuando nunca se confirmara'l so sexu), prindar en 1933 y foi unviáu al zoolóxicu de Hobart, onde vivió trés años. Frank Darby, quien afirmaba ser trabayador del zoo, suxirió —nun artículu de periódicu de mayu de 1968— que "Benjamin" fuera'l nome afeutivu dadu al animal. Aun así, nun esiste documentu dalgunu qu'indique que tuviera nome afeutivu; y Alison Reid (la comisaria de facto del zoo naquellos tiempos) y Michael Sharland (publicista del zoo) negaron que Frank Darby trabayara nel zoo o que al animal haber llamáu "Benjamin". De Darby tamién paez venir l'afirmación de que'l postreru llobu marsupial yera machu: les pruebes fotográfiques suxeren que yera una fema.[52] Esti exemplar morrió'l 7 de setiembre de 1936. Créese que morrió por neglixencia; aislláu nel esterior del so abellugu, quedó espuestu mientres un raru eventu meteorolóxicu en Tasmania de calor afogadiego mientres el día y temperatures glaciales pela nueche.[53]

 
El postreru llobu marsupial, fotografiáu en 1933 nel zoolóxicu de Hobart (d'antiguo zoolóxicu de Beaumaris). El saco escrotal nun ye visible nin nesta nin n'otra semeya o filmación, lo que suxer que "Benjamin" yera fema; pero la esistencia d'un bolsu escrotal nesta especie fai imposible determinalo a ciencia cierta.

Esti llobu marsupial apaez na última película conocida d'un exemplar vivu; 62 segundos de filmación en blancu y negru amosar moviéndose de riba a embaxo na so cortil fueron rodaos en 1933 pol naturalista David Fleay.[54] N'Australia, cada 7 de setiembre, dende l'añu 1996, celébrase'l National Threatened Species Day ('Día nacional de les especies amenaciaes') pa conmemorar la muerte del postreru llobu marsupial oficialmente rexistráu.[55]

Magar que había un movimientu a favor de la proteición de los llobos marsupiales dende 1901, motiváu en parte pola creciente dificultá d'atopar exemplares pa les coleiciones d'otros países, les circunstancies polítiques torgaron que cualquier tipu de proteición oficial promulgárase antes de 1936. La proteición oficial de la especie pol Gobiernu de Tasmania foi introducida'l 10 de xunetu de 1936, cincuenta y nueve díes antes de la muerte en cautiverio del postreru exemplar conocíu.[56]

Les resultancies de busques posteriores indiquen que la especie pudo sobrevivir en Tasmania hasta los años sesenta. Eric Guiler y David Fleay buscaron exemplares vivos nel noroeste de Tasmania y atoparon buelgues y escrementos que podríen ser del animal, escucharon voces animales que correspondíen a la descripción de la de los llobos marsupiales y axuntaron rellatos anecdóticos de xente qu'afirmaba habelos vistu. Sicasí, nenguna d'estes pruebes refundió datos concluyentes sobre la so esistencia n'estáu selvaxe.[4]

El llobu marsupial tuvo'l estatus d'especie amenazada hasta l'añu 1986. Los protocolos internacionales esixen que cualesquier animal del cual nun s'hayan atopáu exemplares en cincuenta años considérese estinguíu. Yá que nun s'atoparon pruebes definitives de la esistencia del llobu marsupial dende la muerte de "Benjamin" en 1936, la especie cumple esti criteriu y foi declarada oficialmente estinguida pola UICN.[1] La CITES ye más acordada, y considerar "posiblemente escastada".[57]

Observaciones ensin confirmar

editar

Entá cuando ta oficialmente estinguíu, muncha xente cree que'l llobu marsupial inda esiste. De xemes en cuando dizse que foi vistu en Tasmania, otres partes d'Australia ya inclusive Papúa Occidental, n'Indonesia, cerca de la frontera con Papúa Nueva Guinea. La Australian Rare Fauna Research Association arrexuntó unes 3800 supuestes observaciones del animal nel continente australianu dende la so fecha d'estinción en 1936,[3] ente que'l Mystery Animal Research Centre of Australia rexistrara 138 hasta 1998 y el Ministeriu de Caltenimientu y Xestión de la Tierra llogró 65 en Australia Occidental mientres el mesmu periodu.[29] Los investigadores independientes Buck y Joan Emburg de Tasmania informaron de 360 avistamientos na isla y 269 nel continente dende 1936; cifra calculada a partir de distintes fontes.[58] Nel continente, les observaciones asoceden de cutiu al sur de Victoria.[59]

 
Una representación artística de dos llobos marsupiales del 1883

Entá cuando munches de les observaciones queden darréu desmentíes, dalgunes xeneraron muncha publicidá. En 1982, un investigador del Tasmania Parks and Wildlife Service, Hans Naarding, reparó mientres tres minutos, pela nueche, lo qu'él consideró un llobu marsupial, nun llugar cerca de Arthur River al noroeste del estáu. Esta noticia traxo una estensa busca d'un añu financiada pol Gobiernu.[60] En xineru del 1995, un oficial de los Parks and Wildlife afirmó reparar un llobu marsupial na rexón de Pyengana al nordeste de Tasmania en plena madrugada. Les busques posteriores nun atoparon nengún rastru del animal.[61] En 1997, informóse que dellos habitantes y misioneros nes proximidaes del monte Carstensz, en Papúa Occidental, habíen vistu llobos marsupiales. Paez que los habitantes conocer dende diba munchos años pero nun fixeren un informe oficial.[62] En febreru del 2005, un turista alemán afirmó haber tomáu fotografíes dixitales d'un llobu marsupial cerca del Parque nacional Cradle Mountain-Lake St. Clair, pero nun se determinó l'autenticidá de les fotografíes.[63] Les semeyes publicar hasta abril del 2006, catorce meses dempués de la observación. Les fotografíes, que solo amosaben la parte trasera del animal, consideráronse como non concluyentes como evidencia de la esistencia del llobu marsupial.[64][63]

Pagos

editar

En 1983, Ted Turner ufiertó un pagu de 100 000 dólares a quien apurriera pruebes de la esistencia del llobu marsupial.[65] Aun así, nuna carta unviada'l 2000 como respuesta a un pidimientu d'un buscador de llobos marsupiales de nome Murray McAllister, indicó que'l pagu fuera retirada.[66] En marzu del 2005, la revista de noticies australiana The Bulletin, que se publicar selmanalmente en Sydney, ufiertó un pagu de 1,25 millones de dólares pola captura segura d'un llobu marsupial vivu, como parte de les celebraciones de la so 125 aniversariu. Cuando la ufierta expiró a finales de xunu del 2005, naide presentara pruebes de la esistencia del animal. L'operador turísticu de Tasmania Stewart Malcolm ufiertó un pagu de 1,75 millones de dólares.[64] Aun así, la captura ye illegal según la llexislación vixente, yá que la especie ta protexida; por tanto, cualquier pagu pola so captura nun ye válida pos nun s'expedir una llicencia de captura.[65]

Proyeutos ya investigación actuales

editar
 
Exemplar disecáu nel Walter Rothschild Zoological Museum, Tring, Inglaterra.
 
Detalle del craniu d'una cadarma completa nel Tasmanian Museum and Art Gallery, Hobart (Tasmania).

Los rexistros de tolos exemplares, munchos de los cualos formen parte de coleiciones europees, atópense anguaño na International Thylacine Specimen Database —la base de datos internacional de los exemplares de llobu marsupial— (ITSD). La ITSD foi completada n'abril de 2005 siendo'l frutu d'un proyeutu de busca de cuatro años destináu a catalogar y fotografiar digitalmente, en casu de ser posible, tolos exemplares de llobu marsupial sobrevivientes conocíos, de tolos museos, universidaes y coleiciones privaes. Los rexistros maestros tán asitiaos físicamente na Sociedá Zoolóxica de Londres.

El Australian Museum de Sydney empezó un proyeutu de clonación en 1999.[67] L'oxetivu yera utilizar material xenéticu d'exemplares calteníos de principios del sieglu XX pa clonar nuevos individuos y resucitar la especie. Dellos xenetistes acusaron a esti proyeutu de ser una aición de cara a la galería, y la so valedor principal, el profesor Michael Archer (Decanu de Ciencies de la Universidá de Nueva Gales del Sur, antiguu direutor del Australian Museum y biólogu evolutivu), recibió una nominación nel añu 2000 pal Australian Skeptics Bent Spoon Award,[N 3] por "perpetar unu de los exemplos más absurdos de babayeces paranormales o pseudocientíficas".[69]

A finales de 2002, los investigadores tuvieron ciertu ésitu cuando pudieron estrayer ADN replicable de los exemplares calteníos.[70] El 15 de febreru del 2005, el muséu anunció que detenía'l proyeutu dempués de qu'analís amosaren que l'ADN recuperáu de los exemplares taba demasiáu degradáu pa utilizalo.[71][72] En mayu de 2005, el profesor Michael Archer, anunció que'l proyeutu quedaba reabiertu por un grupu d'universidaes comenenciudes y una institución de busca.[64][73]

Referencies culturales

editar
 
L'escudu de Tasmania ye sosteníu por llobos marsupiales

El llobu marsupial ye de facto un símbolu de Tasmania. Apaez nel escudu de Tasmania, nos logotipos oficiales de Turismu de Tasmania y del Conceyu de Launceston. Dende 1998 ocupa un llugar destacáu nes matrícules de coches de Tasmania. Foi motivu continuu de representaciones afiguraes en numberosos artículos de coleicionismu y d'alcordanza, incluyendo llaveros, broches y parches. Tamién foi incluyíu en cartelos artísticos xunto col diañu de Tasmania.

La historia del llobu marsupial foi la tema d'una campaña de The Wilderness Society titulada We used to hunt Thylacines (Solíamos cazar llobos marsupiales). Una de les portaes de la revista Australian Geographic foi ilustrada y dedicada al llobu marsupial. National Geographic respondió a correspondencia referente a subsidiar esfuercios de busca pal so afayu.

Apaez en productos de la cervecera Cascade Brewery de Hobart y nos sos anuncios de televisión. En videoxuegos, Ty the Tasmanian Tiger ye la estrella de la so propia triloxía. Nel programa de dibuxos animaos de principios de los años noventa Tazmania, el personaxe Wendell T. Wolf yera supuestamente'l postreru llobu marsupial sobreviviente. Tiger Balto ye un llibru pa neños basáu nun mitu aborixe sobre como llogró les sos rayes el llobu marsupial. Ye la mascota del equipu de críquet Tasmanian Tigers y apaeció en sellos d'Australia, Guinea Ecuatorial y Micronesia.[74]

Notes

editar
  1. ↑ Por tanto, el tilacín ye dixitígradu y tien cinco almohadilla nel par posterior de pates y cuatro nel anterior.[24]
  2. ↑ Guiler (1985, p.85) suxer que d'esto Swainson (1846) tuvo la idea de que yeren una especie acuática qu'atrapaba peces.
  3. ↑ Bent Spoon Award ye un premiu dau pola asociación d'escépticos australianos (n'idioma inglés, Australian Skeptics) que, traducíu al castellán, correspondería a "premiu cuyar doblada", n'alusión a la capacidá de doblar estos instrumentos cola mente que dalgunos mentalistes dicen tener. Esti gallardón, por tanto, tien como oxeto satirizar fechos pseudocientíficos.[68]

Referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 McKnight, M. (2008). «Thylacinus cynocephalus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2011.1. Consultáu'l 28 d'agostu de 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Johnson, C. N. y S. Wroe (payares de 2003). «Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?» (n'inglés). The Holocene 13 (6):  páxs. 941-948. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «The Tasmanian Tiger: Thylacinus cynocephalus». Australian Rare Fauna Research Association (2003). Archiváu dende l'orixinal, el 11 d'ochobre de 2006. Consultáu'l 22 de payares de 2006.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Threatened Species: Thylacine - Tasmanian tiger, Thylacinus cynocephalus» (inglés). Parks and Wildlife Service, Tasmania (16 de xunetu de 2008). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de marzu de 2015. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  5. ↑ «Riversleigh» (inglés). Australian Museum (1999). Archiváu dende l'orixinal, el 5 de xunu de 2009. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  6. ↑ «Is there a fossil Thylacine?» (inglés). Australian Museum (1999). Archiváu dende l'orixinal, el 2 de xunu de 2009. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  7. ↑ «Lost Kingdoms: Dickson's Thylacine (Nimbacinus dicksoni)» (inglés). Australian Museum (1999). Archiváu dende l'orixinal, el 17 de febreru de 2009. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  8. ↑ «Lost Kingdoms: Powerful Thylacine (Thylacinus potens)» (inglés). Australian Museum (1999). Archiváu dende l'orixinal, el 18 de marzu de 2009. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  9. ↑ Werdelin, L. (1986). «Comparison of Skull Shape in Marsupial and Placental Carnivores» (n'inglés). Australian Journal of Zoology 34 (2):  páxs. 109-117. 
  10. ↑ Anna Salleh (15 d'avientu de 2004). «Rock art shows attempts to save thylacine» (inglés). ABC Science Online. Archiváu dende l'orixinal, el 16 d'abril de 2015. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  11. ↑ Southern African Humanities 15 
  12. ↑ Rembrants, D. (1682). "A short relation out of the journal of Captain Abel Jansen Tasman, upon the discovery of the South Terra incognita; not long since published in the Low Dutch". Philosophical Collections of the Royal Society of London, (6), 179-86. Citáu en Paddle (2000) p. 4.
  13. ↑ Roth, H. L. (1891). "Crozet's Voyage to Tasmania, New Zealand, etc... 1771–1772.". London. Truslove and Shirley. Citáu en Paddle (2000) p. 4.
  14. ↑ Robert Paddle (2000). The Last Tasmanian Tiger: The History and Extinction of the Thylacine (n'inglés). Cambridge University Press, páx. 3. ISBN 0-521-53154-3.
  15. ↑ 15,0 15,1 «Information sheet: Thylacine Thylacinus cynocephalus» (inglés). Victoria Museum (2007). Archiváu dende l'orixinal, el 28 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  16. ↑ Robert Paddle (2002). The Last Tasmanian Tiger: The History and Extinction of the Thylacine (n'inglés). Cambridge University Press, páx. 5. ISBN 0-521-53154-3.
  17. ↑ T. F. Hoad (Ed.) (1986). The Concise Oxford Dictionary of English Etymology (n'inglés). Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-863120-0.
  18. ↑ «The mitochondrial genome sequence of the Tasmanian tiger (Thylacinus cynocephalus)». Genome Research, CSH Press (12 de xineru de 2009). Consultáu'l 5 de marzu de 2009.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 19,7 19,8 Joan Dixon. «Fauna of Australia chap.20 vol.1b» (inglés). Australian Biological Resources Study (ABRS). Archiváu dende l'orixinal, el 8 de xineru de 2009. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  20. ↑ 20,0 20,1 «Australia's Thylacine: What did the Thylacine look like?» (inglés). Australian Museum (1999). Archiváu dende l'orixinal, el 20 d'avientu de 2006. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Guiler, Eric (2006). «Profile - Thylacine» (inglés). Zoology Department, University of Tasmania. Archiváu dende l'orixinal, el 18 de marzu de 2012. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  22. ↑ 22,0 22,1 Bryant, Sally y Jean Jackson, Threatened Species Unit, Parks and Wildlife Service, Tasmania (1999). Tasmania's Threatened Fauna Handbook (n'inglés). Bryant and Jackson, páx. 190-193. ISBN 0-7246-6223-5.
  23. ↑ «Character displacement in Australian dasyurid carnivores: size relationships and prey size patterns», Ecology 78 (8), http://www.esajournals.org/perlserv/?request=get-abstract 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 24,6 «Wildlife of Tasmania: Mammals of Tasmania: Thylacine, or Tasmanian tiger, Thylacinus cynocephalus» (inglés). Parks and Wildlife Service, Tasmania (2006). Archiváu dende l'orixinal, el 21 de xunetu de 2008. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  25. ↑ «The Natural History of Thylacinus cynocephalus: Thylacine Anatomy». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-07-03. Consultáu'l 3 de febreru de 2011.
  26. ↑ Jones, Menna Y.; D. Michael Stoddart (1998). «Reconstruction of the predatory behaviour of the extinct marsupial thylacine (Thylacinus cynocephalus)». Journal of Zoology 246 (2):  páxs. 239-246. doi:10.1111/j.1469-7998.1998.tb00152.x. ISSN 0952-8369. 
  27. ↑ Paddle (2000). p. 49.
  28. ↑ «Tasmanian Tiger» (inglés). Archives Office of Tasmania (1930). Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Heberle, G. (1977). «Reports of alleged thylacine sightings in Western Australia» (n'inglés). Sunday Telegraph [Sydney]:  páxs. 46. http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~gregheberle/AdobePDF/Thylacine/ThylacinePaper2004-P1-5.pdf. 
  30. ↑ Paddle (2000). p. 65-66.
  31. ↑ «Mummified thylacine has national message» (inglés). National Museum of Australia, Canberra (16 de xunu de 2004). Archiváu dende l'orixinal, el 20 de xunu de 2015. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  32. ↑ 32,0 32,1 «Australia's Thylacine: Where did the Thylacine live?» (inglés). Australian Museum. Archiváu dende l'orixinal, el 2 de xunu de 2009. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  33. ↑ Paddle (2000), páxs. 38-39.
  34. ↑ Guiler, Eric R. (1985). Thylacine: The Tragedy of the Tasmanian Tiger (n'inglés), páx. 85. ISBN 0-19-554603-2.
  35. ↑ Paddle (2000), p. 60.
  36. ↑ Paddle (2000), páxs. 228-231.
  37. ↑ Paddle (2000), p. 81.
  38. ↑ Pople, A. R., G. C. Grigg, S. C. Cairns, L. A. Beard y P. Alexander. «Trends in the numbers of red kangaroos and emus on either side of the South Australian dingo fence: evidence for predator regulation?» (n'inglés). Wildlife Research 27 (3):  páxs. 269-276. doi 10.1071/WR99030 10.1071/WR99030. 
  39. ↑ «Emu» (inglés). Blue Planet Biomes. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de marzu de 2014. Consultáu'l 19 de setiembre de 2006.
  40. ↑ Paddle (2000). páxs. 29-35.
  41. ↑ Paddle (2000). p. 96.
  42. ↑ Carol Freeman (xunu de 2005). «Is this picture worth a thousand words? An analysis of Henry Burrell's photograph of a thylacine with a chicken» (n'inglés). Australian Zoologist 33 (1). http://www.rzsnsw.org.au/AZJun05%20trial/Freeman.pdf. 
  43. ↑ «Introducing the Thylacine» (inglés). The Thylacine Museum. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-05-27. Consultáu'l 23 de mayu de 2007.
  44. ↑ Paddle (2000) Plate 2.1, p. 19.
  45. ↑ James Boyce (2006). «Canine Revolution: The Social and Environmental Impact of the Introduction of the Dog tono Tasmania» (n'inglés). Environmental History 11 (1). http://www.historycooperative.org/journals/eh/11.1/boyce.html. Consultáu'l 21 de payares de 2006. 
  46. ↑ Paddle (2000), páxs. 202-203.
  47. ↑ 47,0 47,1 Saunders, G., C. Lane, S. Harris y C. Dickman (2006). «Foxes in Tasmania: A Report on the Incursion of an Invasive Species» (inglés). Department of Primary Industries and Water, Tasmania. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  48. ↑ «Hard Evidence of Foxes Discovered in Tasmania» (inglés). Department of Primary Industries and Water, Tasmania (2006). Consultáu'l 22 de payares de 2006.
  49. ↑ «The Fox Free Tasmania Taskforce» (inglés). Department of Primary Industries and Water, Tasmania (2006). Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  50. ↑ «Pelt of a Thylacine (Tasmanian Tiger), which was shot in the Pieman River - Zeehan area of Tasmania in 1930. Statement of Significance» (inglés). Charles Selby Wilson collection. National Museum of Australia, Canberra. Archiváu dende l'orixinal, el 17 d'agostu de 2015. Consultáu'l 17 d'agostu de 2015.
  51. ↑ «Additional Thylacine Topics: Persecution» (inglés). The Thylacine Museum (2006). Archiváu dende l'orixinal, el 2011-08-14. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  52. ↑ Paddle (2000), páxs. 198-201.
  53. ↑ Paddle (2000), p. 195.
  54. ↑ Leigh Dayton (19 de mayu de 2001). «Rough Justice» (inglés). New Scientist. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  55. ↑ «National Threatened Species Day» (inglés). Department of the Environment and Heritage, Australian Government (2006). Archiváu dende l'orixinal, el 18 de setiembre de 2006. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  56. ↑ Paddle (2000). p. 184.
  57. ↑ «Appendices I, II and III» (inglés). Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (14 de xunu de 2006). Archiváu dende l'orixinal, el 26 de febreru de 2009. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  58. ↑ Emburg, Buck y Joan Emburg. «Thylacine Sightings Map» (inglés). Tasmanian-tiger.com. Archiváu dende l'orixinal, el 20 de xunu de 2006. Consultáu'l 22 de payares de 2006.
  59. ↑ «Thyla seen near CBD?» (inglés) (18 d'agostu de 2000). Archiváu dende l'orixinal, el 6 de payares de 2012. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  60. ↑ «Mystery that burns so bright» (inglés) (9 de mayu de 2000). Archiváu dende l'orixinal, el 15 d'ochobre de 2007. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  61. ↑ Woodford, James (30 de xineru de 1995). «[https://web.archive.org/web/20060324043202/http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/New-bush-sighting-puts-tiger-hunter-back-in-business/2002/09/25/1032734216943.html New bush sighting puts tiger hunter back in business]» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de marzu de 2006. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  62. ↑ Williams, Louise (15 d'abril de 1997). «Tassie tiger sighting claim in Irian Jaya» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de marzu de 2006. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  63. ↑ 63,0 63,1 «Tourist claims to have snapped Tasmanian tiger» (inglés) (1 de marzu de 2005). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de mayu de 2005. Consultáu'l 21 de payares de 2006.
  64. ↑ 64,0 64,1 64,2 Dasey, Daniel (15 de mayu de 2005). «Researchers alica plan to clone the Tassie tiger» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 1 d'avientu de 2005. Consultáu'l 22 de payares de 2006.
  65. ↑ 65,0 65,1 Paddock, Richard C. (2004). «Hunting a Striped Phantom» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 12 d'abril de 2011. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  66. ↑ McAllister, Murray (2000). «Reward Monies Withdrawn» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 12 de xunetu de 2009. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  67. ↑ Julia Leigh (30 de mayu de 2002). «Back from the dead» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 16 d'ochobre de 2002. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  68. ↑ Bent Spoon Awards en Australian Skeptics (n'inglés)
  69. ↑ «Tasmanian tiger clone a fantasy: scientist» (inglés). Melbourne Age (22 d'agostu de 2002). Consultáu'l 28 d'avientu de 2006.
  70. ↑ Pask, A. J. et al.. «Resurrection of DNA Function In vivo from an Extinct Genome».
  71. ↑ «Museum ditches thylacine cloning project» (inglés). ABC News Online (15 de febreru de 2005). Archiváu dende l'orixinal, el 18 de febreru de 2005. Consultáu'l 22 de payares de 2006.
  72. ↑ Smith, Deborah (17 de febreru de 2005). «Tassie tiger cloning 'pie-in-the-sky science'» (inglés). Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  73. ↑ Skatssoon, Judy (15 de febreru de 2005). «Thylacine cloning project dumped» (inglés). ABC Science Online. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de febreru de 2005. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.
  74. ↑ Burns, Philip R. (6 de xunetu de 2003). «Thylacine Stamps» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 18 d'agostu de 2003. Consultáu'l 4 de marzu de 2009.

Bibliografía

editar
  • Guiler, Y. (1961). «Breeding season of the Thylacine.» Journal of Mammalology 42(3) 396-397
  • Guiler, Y. (1961). «The former distribution and torne of the Thylacine.» Australian Journal of Science 23(7) 207-210
  • Guiler, Y. (1985). Thylacine: The Tragedy of The Tasmanian Tiger. Oxford University Press. ISBN 0-19-554603-2.
  • Guiler, Y.; Godard, P. (1998). Tasmanian Tiger: A lesson to be learnt. Abrolhos Publishing. ISBN 0-9585791-0-5.
  • Lord, C. (1927). «Existing Tasmanian marsupials.» Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania 61: 17-24
  • Lowry, D. (1967). Discovery of a Thylacine (Tasmanian Tiger) Carcase In a Cave Near Eucla, Western Australia. Helictite.
  • Paddle, R. (2000). The Last Tasmanian Tiger: The History and Extinction of the Thylacine. Cambridge University Press. ISBN 0-521-53154-3.
  • Park, A. (1986). «A Tasmanian Tiger, Extinct or Merely Elusive.» Australian Geographic 1(3) 66-83
  • Pearce, R. (1976). «Thylacines in Tasmania.» Australian Mammal Society Bulletin 3: 58.
  • Smith, S. (1980). The Tasmanian Tiger - 1980. A report on an investigation of the current status of thylacine Thylacinus cynocephalus, funded by the World Wildlife Fund Australia. Hobart: National Parks and Wildlife Service, Tasmania..

Enllaces esternos

editar
N'español
N'inglés


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Thylacinus_cynocephalus&oldid=4284442»