Eriobotrya japonica

El nesperal[2] (Eriobotrya japonica) ye un árbol frutal de la familia Rosaceae,[3]orixinariu del sureste de China.[4] Foi introducíu en Xapón onde se naturalizó y lleva cultivándose más de 1000 años. Tamién se naturalizó na India, la Cuenca mediterránea, Canaries, Paquistán, Arxentina y munches otres árees. Créese que la inmigración china llevó'l cadápanu a Ḥawai.

Eriobotrya japonica
nesperal
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Rosidae
Orde: Rosales
Familia: Rosaceae
Subfamilia: Amygdaloideae[1]
Tribu: Maleae
Xéneru: Eriobotrya
Especie: Eriobotrya japonica
(Thunb.) Lindl., 1821
Sinonimia

Photinia japonica
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Cadápanos, crudos
Tamañu de porción
Enerxía 47 kcal 195 kJ
Carbohidratos 12.14 g
 • Fibra alimentaria 17 g
Grases 0.20 g
Proteínes 0.43 g
Agua 86.73 g
Retinol (vit. A) 76 μg (8%)
Tiamina (vit. B1) 0.019 mg (1%)
Riboflavina (vit. B2) 0.024 mg (2%)
Niacina (vit. B3) 0.180 mg (1%)
Vitamina B6 0.100 mg (8%)
Vitamina C 1 mg (2%)
Calciu 16 mg (2%)
Fierro 0.28 mg (2%)
Magnesiu 12 mg (3%)
Fósforu 27 mg (4%)
Potasiu 266 mg (6%)
Sodiu 1 mg (0%)
Cinc 0.05 mg (1%)
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos.
Fonte: Cadápanos, crudos na base de datos de nutrientes del USDA.
[editar datos en Wikidata]
Flores en diversos estadios de antesis.
Frutos

Méntase de cutiu na antigua lliteratura china, por casu nos poemes de Li Bai, y na lliteratura portuguesa conocer dende la Era de los descubrimientos.

El frutu d'esta especie foi sustituyendo al del cadápanu européu (Mespilus germanica), de forma que na actualidá al dicir «nísperu» dase por sentáu que se fala del xaponés.

Descripción editar

 
Fueyes

Ye un arbustu grande o pequeñu árbol perennifoliu, con una copa arrondada, tueru curtiu y corteza gris y fisurada. Puede algamar un altor de 5 a 10 m, pero frecuentemente ye muncho más baxu, cerca de 3 o 4 m. Les ramillas tán cubiertes d'un trupu tomentu pardu-amarellentáu.

Les fueyes, de 10 a 30 por 5-10 cm de llargor, son simples, alternes, cortamente peciolaes y con márxenes serruchaos, de forma oblongo elíptiques con ápiz acumináu y nerviación prominente. La testura ye coriácea y el color verde escuru nel fai, ente que el viesu ta cubiertu por una trupa pubescencia aterciopelada, pubescencia que tamién se presenta nel fexe de les fueyes nueves.[5][6][7][8]

Cosa inusual nos árboles frutales, esta especie floria na seronda o a empiezos del iviernu, y los frutos maurecen a finales d'ésti o a principios de la primavera.
Les inflorescencies son tirsos (recímanu de visos) de trés a diez flores blanques pentámeras de 2 cm de diámetru, fragantes, con mota bien peludo de color canela y pétalos d'uña curtia y mayores que los sépalos.

Los frutos son drupes con solo una o delles granes d'endocarpu duru (nucularios), xeneralmente arrexuntaos en gran númberu, ovales, arrondaos o en forma de pera, de 3 a 5 cm de llargor, col pedúnculu tomentoso y la mota persistente. Presenten una cutícula llisa o pilosa, mariella o naranxa, dacuando acoloratada. La magaya ye ensundiosa, aceda, duce o subácida —dependiendo del cultivar— blanca, mariella o naranxa. Cada ovariu contién de 1 a 10 óvulos, davezu 3-5,[9] de los cualos unos maurecen dando grandes granes pardes.

Usos y cultivu editar

Culinariu editar

La fruta ye comparable a la mazana en munchos aspeutos, con altos conteníos d'azucre, ácidu y pectina. Consúmese fresca, y tamién entemecida con otres frutes n'ensalaes o copes frutales. La fruta llixeramente inmaduro, firme, ye meyor pa faer tartes y pudines. Tamién s'ellaboren auries, dulces, chutney y almíbar. Puede usase tamién pa faer vinu.

 
Vista del árbol

Usos melecinales editar

Un tipu de xarabe de cadápanu usar en medicina china p'anidiar el gargüelu. Combináu con otros ingredientes y conocíu como 枇杷膏 (nin jiom pei pa koa: pípágāo, pasta de cadápanu), actúa como demulcente y expectorante, tamién ye beneficiosa pal aparatu dixestivu y el sistema respiratoriu.

Como otres plantes emparentaes, les granes y fueyes nueves son llixeramente tóxiques, pol so pequeñu conteníu de glucósidos cianogénicos lliberadores de cianuru cuando son dixeríes, anque la so baxa concentración y amargor de normal previenen el so ingestión accidental.

Dende la década del 2000 atopóse nos estractos de les sos fueyes un principiu activu qu'aguiya la crecedera del folículo piloso, polo que s'utiliza en lociones antialopecia rexeneradores y pa la crecedera del pelo.[10][11][12][13]

En cultivos llograos en llaboratoriu de los dureces a partir de les sos fueyes, atopóse una sustancia triterpénica capaz de tornar el desenvolvimientu de les célules canceroses de piel en mures d'investigación.[14][15]

Cultivu editar

Ye bien bono de cultivar y ye frecuente como árbol ornamental; foi llantáu en California dende la década de 1870 y nel clima húmedu del sureste de Texas (Houston), según en tou Israel. En Méxicu ye bien común. La testura de la so xamasca amiesta un toque tropical a los xardinos, oldeando bien con munches otres plantes. La so gran ventaya ye la solombra permanente.

La multiplicación realizar por granes, sicasí, nes variedaes el procesu llevar a cabu por inxertu del tipu llamáu ensiertu en T o escudete. Ye una especie bien adaptable, tolerando bien el fríu, la seca y diversos tipos de sustratu. L'usu de los frutos d'esti árbol pa fines comerciales rique abonáu y fradadures periódiques.

Etimoloxía editar

 
Cultivar destináu al usu domésticu, nel que les flores abren gradualmente, per ende la so fruta maduro tamién de forma gradual, a diferencia de cultivar utilizaos pa usu comercial, que les sos flores abren toes simultáneamente y los frutos maurecen coles mesmes.

El nome común loquat deriva de lou gwat, la pronunciación nel idioma cantonés del so vieyu clásicu nome chinu (chinu tradicional: 蘆橘, chinu simplificáu: 芦橘, pinyin: lújú, lliteralmente "caña naranxa"). En chinu modernu, ye más comúnmente conocíu como pipa (chinu: 枇杷, pinyin: pípá), pola so paecencia na forma al instrumentu musical chinu pipa (琵琶). Y asina, en xaponés ye biwa, similarmente pol correspondiente instrumentu musical, biwa. En portugués: nêspera o magnório; en gallegu: nespereira (árbol), néspera (frutu), cadápanu en castellán, nespola n'italianu, naspla en maltés, naspolya n'húngaru, nespra en catalán, nèfle du Japon o bibasse en francés; sheseq n'hebréu, askidinya, akkidinya, igadinya o bashmala n'árabe, akkadeneh o akka dhuniya en libanés, zger o nor ashkhar n'armeniu, mushmala en xeorxanu, mousmoula o mespilia en griegu, musmula, yeni dunya, yedi dunya, o Malta erigi en turcu. Tanto n'armeniu como en turcu lliteralmente significa "nuevu mundu."

Producción editar

Xapón lidera la producción, siguíu por Israel y Brasil. En Bermuda, ye una fruta bien popular, de normal disponible de febreru a abril, y comúnmente consumida como mermelada. Tamién en Turquía, Siria, El Líbanu, Grecia, Xeorxa, Armenia, sur d'Italia, Malta, Portugal, España, sur de Francia, Nueva Zelanda, norte d'África, Uruguái, Chile, Arxentina y Guatemala.[16]

Taxonomía editar

Eriobotrya japonica describióse primero por Carl Peter Thunberg como Mespilus japonica en 1780 y tresferíu al xéneru Eriobotrya por John Lindley y espublizóse en Transactions of the Linnean Society of London, 13(1), p. 102, nel añu 1821.[17]

Sinonimia

Nome común editar

Esta especie ye conocida nel dominiu llingüísticu asturlleonés col nome común nesperal[2].

Ver tamién editar

Referencies editar

  1. D. Potter, T. Eriksson, R. C. Evans, S. Oh, J. E. E. Smedmark, D. R. Morgan, M. Kerr, K. R. Robertson, M. Arsenault, T. A. Dickinson & C. S. Campbell (2007). «Phylogeny and classification of Rosaceae» (n'inglés). Plant Systematics and Evolution 266 (1–2):  páxs. 5–43. doi:10.1007/s00606-007-0539-9. http://biology.umaine.edu/Amelanchier/Rosaceae_2007.pdf.  Nótese qu'esta publicación ye anterior al Congresu Internacional de Botánica de 2011 que determinó que la subfamilia combinada, a la qu'esti artículu refierse como Spiraeoideae, tenía de denominase Amygdaloideae.
  2. 2,0 2,1 URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. Die gültige Erstbeschreibung von John Lindley wurde 1821 veröffentlicht.
  4. Gu Cuizhi, Stephen A. Spongberg: Eriobotrya. In: Flora of China
  5. Lindley, John. 1821. Transactions of the Linnean Society of London 13(1): 102, Eriobotrya japonica
  6. Thunberg, Carl Peter. 1780. Nova Acta Regiae Societatis Scientiarum Upsaliensis 3: 208, Mespilus japonica
  7. Ascherson, Paul Friedrich August & Schweinfurth, Georg August. 1887. Illustration de la Flore d'Égypte 73, Photinia japonica
  8. Davidse, G., M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera. 2014. Saururaceae a Zygophyllaceae. 2(3): ined. In G. Davidse, M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera (eds.) Flora Mesoamericana. Universidá Nacional Autónoma de Méxicu, Méxicu D.F..
  9. «Loquat». Hort.purdue.edu. Consultáu'l 8 May 2013.
  10. Use of eriobotrya japonica extract, in particular in cosmetics for stimulating glycosaminoglycan synthesis. http://www.freepatentsonline.com/5955083.html. Consultáu'l 31 d'agostu de 2009. 
  11. Nobuaki, Ohto. Utilising loquat leaf extract for hair growth stimulation. http://www.personalcaremagazine.com/Story.aspx?Story=1911. Consultáu'l 31 d'agostu de 2009. 
  12. Test clínicu de prueba d'eficacia de Crescina. xunetu, 15, 1999.. http://www.crescina.com/test_ye.htm. Consultáu'l 28 d'agostu de 2009. 
  13. Effect of loquat (Eriobotrya japonica Lindley) extract on acid production and growth of lactic culture. http://www.cababstractsplus.org/abstracts/Abstract.aspx?AcNo=20053025340. Consultáu'l 31 d'agostu de 2009. 
  14. Production of bioactive triterpenes by Eriobotrya japonica calli. xineru, 30, 2002. 
  15. Posible use of eriobotrya japonica extract, in particular in which stopped the growth of human squamous cell carcinoma and human salivary gland tumor cell lines.. 2006. https://books.google.es/books?id=7IbbguGNu8wC&pg=PA125&lpg=PA125&dq=Eriobotrya+japonica+cell+grow&source=bl&ots=O1i_frxtUr&sig=o4AW9B-kiLgMmW0jW-PwdisblWU&hl=es&ei=ZISbSobIMOSgjAeXxdDBBQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7#v=onepage&q=&f=false. Consultáu'l 31 d'agostu de 2009. 
  16. Julia F. Morton: Loquat. In: Julia F. Morton: Fruits of warm climates. Miami 1987. S. 103–108. online
  17. Eriobotrya japonica en Trópicos
  18. Eriobotrya japonica en The Plant List, vers. 1,1, 2013

Bibliografía editar

  • Casado-Vela, J.; Sellés Marchart, S; Gómez Lucas, I. and Bru Martínez, R. Evolution of phenolics and polyphenoloxidase isoenzymes in relation to physical-chemical parameters during loquat (Eriobotrya japonica cv. Algerie) fruit development and ripening. 58. 161-164. 2003. Options Méditerranéennes. CIHEAM.
  • Casado-Vela, J.; Sellés Marchart, S.; Gómez Lucas, I. and Bru Martínez, R. A correlation study of loquat (Eriobotrya japonica cv. Algerie) fruit quality parameters: flesh firmness and purple spotting. 58. 187-190. 2003. Options Méditerranéennes. CIHEAM.
  • Casado-Vela, J.; Sellés Marchart, S; Gómez Lucas, I.; Bru Martínez, R. Effect of pre-harvest calcium treatments on loquat fruit (Eriobotrya japonica cv. Algerie) firmness.. 58. 129-133. 2003. Options Méditerranéennes. CIHEAM.
  • Gu Cuizhi, Stephen A. Spongberg: Eriobotrya. In: Wu Zhengyi, Peter H. Raven (Hrsg.): Flora of China. 9, Missouri Botanical Garden Press, St. Louis 1994+, S. 138 (eFloras.org; Stand: 17. März 2009).
  • Potter, D.; Eriksson, T.; Evans, R.C.; Oh, S.H.; Smedmark, J.Y.Y.; Morgan, D.R.; Kerr, M.; Robertson, K.R.; Arsenault, M.P.; Dickinson, T.A.; Campbell, C.S. (2007). Phylogeny and classification of Rosaceae. Plant Systematics and Evolution. 266(1–2): 5–43.
  • Butterfield, Harry M. A History of Subtropical Fruits and Nuts in California. University of California, Agricultural Experiment Station. 1963.
  • Facciola, Stephen. Cornucopia: a Source Book of Edible Plants. Kampong Publications, 1990. p. 380.
  • Johns, Leslie and Violet Stevenson, Fruit for the Home and Garden. Angus and Robertson, 1985. páxs. 159-161.
  • Morton, Julia F. Fruits of Warm Climates. Creative Resources Systems, Inc. 1987. páxs. 103-108.
  • Ortho Books. All About Citrus and Subtropical Fruits. Chevron Chemical Co. 1985. páxs. 57-58.
  • Fujie T., Katoh S., Oura M., Uranu Y., and Llabrara S. The chemotactic effect of a dermal papiella cell-derived factor on outer root sheath cells. J Dermatol. Sci. 25: 206-212, 2001.
  • Seok-Seon Rho, El so-Jin Park, Seong-Lok Hwang, Min-Ho Lee, Chang Deok Kim, In-Ho Lee, Sun-Youn Chang, and Moon-Jeong Rang. The hair growth promoting effect of Asiasari radix extract and its molecular regulation. J Dermatol. Sci. 38: 89-97, 2005.
  • Seok-Seon Rho, Chang Deok Kim, Min-Ho Lee, Seong-Lok Hwang, Moon-Jeong Rang and Yeo-Kyeong Yoon. The hair growth promoting effect of Sophora flavescens extract and its molecular regulation. J Dermatol. Sci. 30: 43-49, 2002.
  • Kawano M., Komi-Kuramochi A., Asada M., Suzuki M., Oki J., Jiang J. and Imamura T. Comprehensive analysis of FGF and FGFR expression in skin: FGF18 is highly expressed in hair follicles and capable of inducing anagen from telogen stage hair follicles. J Invest. Dermatol. 124: 877-85, 2005.
  • Ito C., Saitoh Y., Fujita Y., Yamazaki Y., Imamura T., Oka S. and Suzuki S. Decapeptide with fibroblast growth factor (FGF)-5 partial sequence inhibits hair growth suppressing activity of FGF-5. J Cell Physiol. 197: 272-283, 2003.
  • Inui S., Fukuzato Y., Nakajima T., Yoshikawa K. and Itami S: Androgen-inducible TGF-ß1 from balding dermal papiella cells inhibits epithelial cell growth: a clue to understanding paradoxical effect of androgen on human hair growth. FASEB J. published online October 18, 2002.
  • Hibino T., Nishiyama T. Role of TGF-ß2 in human hair cycle. J Dermatol. Sci. 35: 9-18, 2004.
  • Murakami C., Hyoga K., Kasai R., Ohtani K., Kurokawa T., Ishibashi S., Dayrit F., Padolina W.G. and Yamasaki K. Screening of plant constituents for effect on glucose transport activity in Ehrlich ascites tumour cells. Chem. Pharm. Bull. 41: 2129-2131, 1993.
  • Shimaoka S., Imai R. and Ogawa H. Dermal papiella cells express hepatocyte growth factor. J Dermatol. Sci 7 suppl.: S79-83, 1994
  • Shimokawa T., Furukawa Y., Sakai M., Li M., Miwa N., Lin Y.M. and Nakamura Y. Involvement of the FGF18 gene in colorectal carcinogenesis, as a novel downstream target of the betacatenin/ T-cell factor complex. Cancer Res. 63: 6116-6120, 2003.
  • Brogi Y., Winkles J.A., Underwood R., Clinton S.K., Alberts G.F. and Libby P. Distinct patterns of expression of fibroblast growth factors and their receptors in human atheroma and nonatherosclerotic arteries. Association of acidic FGF with plaque microvessels and macrophages. J Clin Invest. 92: 2408-2418, 1993.
  • Nakade O., Takahashi K., Takuma T., Aoki T. and Kaku T: Effect of extracellular calcium on the gene expression of bone morphogenetic protein-2 and -4 of normal human bone cells. J bone Miner. Metab. 19: 13-19, 2001.
  • Banno N, Akihisa T, Tokuda H, Yasukawa K, Taguchi Y, Akazawa H, Ukita M, Kimura Y, Suzuki T and Nishino H. Anti-inflammatory and antitumor- promoting effect of the triterpene acid from the leaves of Eriobotrya japonica. Biol. Pharm. Bull. 28: 1995-1999, 2005.
  • Ji Hyun Han, Oh Sang Kwon, Jin Ho Chung, Kwang Hyun Cho, Hee Chul Eun and Kyu Han Kim. Effect of minoxidil on proliferation and apoptosis in dermal papiella cells of human hair follicle. J Dermatol. Sci. 34: 91-98, 2004.
  • Harris G., Azzolina B., Baginsky W., Cimis G., Rasmusson G.H., Tolman R.L., Raetz C.R.H. and Ellsworth K. Identification and selective inhibition of an isozyme of steroid 5·-reductase in human scalp. Proc. Natl. Acad. Sci. 89: 10787-10791, 1992.
  • Lachgar S., Charveron M., Gall Y., Bonafe J.L. Minoxidil upregulates the expression of vascular endothelial growth factor in human hair dermal papiella cells. Br J Dermatol. 138: 407-411, 1998.

Enllaces esternos editar