Wikipedia

Rexones de Francia

(Redirixío dende Rexón de Francia)
Rexones de Francia

Francia ta estremada en 18 rexones alministratives, 13 de les cualos tán na Francia metropolitana y 5 na Francia d'ultramar.[1][2][3] Córcega ye una coleutividá territorial, pero considérase una rexón por competencies, ya inclusive s'amuesa como tal na web del INSEE.[4] Les rexones metropolitanes tán caúna subdividíes en departamentos, que varien en númberu ente los 2 y 13. Les rexones d'ultramar, téunicamente, consisten nun únicu departamentu caúna.

En 2014, como parte de les reformes p'amenorgar el gastu públicu impulsaes pol presidente Hollande, el Parllamentu francés aprobó una llei que prevía amenorgar les entós rexones metropolitanes de 22 a 13,[5] pasando d'un total de 27 a solamente 18.[6][7]

En Francia, una rexón ye al empar una división alministrativa del territoriu, una coleutividá territorial descentralizada dotada de personalidá xurídica y de llibertá d'alministración, una circunscripción eleutoral y una circunscripción alministrativa de los servicios descentralizaos del Estáu.

Les rexones, en tanta coleutividaes, cunten con dos asamblees, a diferencia d'otres coleutividaes que tienen namái una: una asamblea deliberante, el conseyu rexonal, y una asamblea consultiva, el conseyu económicu, social y ambiental rexonal (conseil économique, social et environnemental régional), representativu de les fuercies vives» de la rexón, encargáu de dar conseyos sobre ciertes cuestiones que son competencia de la rexón, antes de la so presentación al conseyu rexonal. El presidente del conseyu rexonal ye pela so parte l'executivu de la coleutividá.

El campu d'intervención de les rexones ye bien ampliu pola claúsula xeneral de competencia, que van dende la xestión de les lycées a la de los tresportes, pasando pol desenvolvimientu económicu y la fiscalidá. Rexir pol Títulu XII de la Constitución de 1958 y la cuarta parte del códigu xeneral de les coleutividaes locales (code général des collectivités territoriales).

En Francia continental (escluyendo a Córcega)[ensin referencies], la superficie media d'una rexón (antes de la reforma) yera de 25 809 km², que ye alredor d'una quinta parte de la superficie media d'un estáu d'EE.XX., y namái un 4% de la superficie media d'una provincia de Canadá, pero un 15% más grande que la superficie media d'un estáu d'Alemaña, y un 67% más grande que la superficie media d'una rexón d'Inglaterra.

Carauterístiques

editar
 
Nuevu mapa rexonal adoptáu'l 17 d'avientu de 2014 n'última llectura pola Asamblea nacional

En Francia una rexón ye una "coleutividá territorial" (al igual que'l departamentu y el conceyu) dotada d'un Conseyu Rexonal escoyíu por sufraxu universal direutu y empobináu por un presidente qu'ostenta'l poder executivo.[8] Este, de la mesma, ta so l'autoridá "a posteriori" del prefeutu de la rexón.

Les rexones nun tienen autonomía llexislativa pero si capacidá reglamentaria.[9] Tienen autonomía financiera y disponen del so propiu presupuestu qu'alministra y parte el Conseyu Rexonal. Los sos ingresos provienen de les partíes que-yos apurre l'Estáu y de los impuestos rexonales que recalden.[10]

Les rexones tienen numberosos campos d'actuación como n'infraestructures y ordenación del territoriu, desenvolvimientu económicu, educación (xestión de los institutos de secundaria), ayuda a universidaes ya investigación, formación profesional y aprendizaxe, sistemes de tresporte públicu y sofitu a los entamadores.[8] Por esto, ser el presidente d'una rica rexón como Islla de Francia o Ródanu-Alpes pue ser una posición bastante notable.

Constrúi y paga los costos del material pa los liceos; en marzu de 2004, el gobiernu nacional francés anunció un polémicu plan pa tresferir a les rexones delles categoríes de personal escolar non dedicáu a la enseñanza. Los críticos d'esti plan sostienen que ye inciertu que se tresfieran abondos recursos fiscales pa estes cargues adicionales, y que estes midíes aumentaríen les desigualdaes ente rexones.

Hai, cada ciertu tiempu, discutinios sobre dar autonomía llexislativa llindada a les rexones, pero estes propuestes son polémiques. Tamién hai propuestes pa suprimir el gobiernu llocal de los departamentos y tresferilos a les sos respeutives rexones, dexando a los departamentos con una autoridá bien llindada.

Códigu INSEE[11] Nome provisional Capital provisional Cambéu Nᵘ de departamentos Superficie (km²) Habitantes Densidá (habs./km²)
44      Gran Este Estrasburgu[12][13][14] Fusión de 3 rexones 1010 57 433 5 545 000 97
75      Nueva Aquitania Burdeos[15] Fusión de 3 rexones 1212 84 061 5 773 000 69
84      Auvernia-Ródanu-Alpes Lyon[15] Fusión de 2 rexones 1313 69 711 7 634 000 110
27      Borgoña-Francu Condáu Dijon[15] Fusión de 2 rexones 88 47 784 2 816 000 59
53      Bretaña Rennes[14] Rexón ensin cambeos 44 27 208 3 218 000 118
24      Centro-Valle de Loira Orleans[14] Rexón namái renombrada dende 2015 66 39 151 2 556 835 65
94      Córcega Ajaccio[14] Coleutividá ensin cambeos 22 8 680 322 000 37
11      Islla de Francia París[14] Rexón ensin cambeos 88 12 011 11 853 000 987
76      Occitania Toulouse[15] Fusión de 2 rexones 1313 72 724 5 573 000 77
32      Altos de Francia Lille[15] Fusión de 2 rexones 55 31 813 5 960 000 187
28      Normandía Rouen[15] Fusión de 2 rexones 55 29 906 3 315 000 111
52      Países del Loira Nantes[14] Rexón ensin cambeos 55 32 082 3 601 113 112
93      Provenza-Alpes-Costa Azul Marsella[14] Rexón ensin cambeos 66 31 400 4 916 000 157

Historia

editar

Antigües provincies del Reinu

editar
 
Provincies de Francia antes de 1789 y territorios güei franceses que nun formaba parte del reinu en 1789

Antes de la Revolución francesa de 1789, el reinu de Francia taba divididida en provincies históriques derivaes de la historia feudal y que, pa dalgunos, teníen un tamañu averáu a les rexones actuales.

En 1789, estes provincies fueron abolíes y el territoriu francés estremar en 83 departamentos. La peculiaridá francesa ye que'l fechu rexonal ta venceyáu al fechu nacional. Como destaca'l profesor Autin, «dende l'entamu del sieglu XIX esistía en Francia un movimientu que reivindicaba la creación d'entidaes alministratives y polítiques que dexaren una descentralización creciente de los poderes y la reconocencia de les identidaes rexonales».[16]

Ello ye que dempués de la Revolución Francesa, la Nation foi sustituyida pol rei y el Estáu francés caltuvo la so estructura centralista lo que demostró Alexis de Tocqueville en L'Ancien Régime et la Révolution en 1851: «al traviés de la torca de la Revolución, el prefeutu y l'intendente tiéndense les manes».

Amás, el departamentu (Historia de los departamentos franceses) convertir nel nivel racional de la implementación de les polítiques públiques, institución establecida poles lleis de 15 de xineru y 16 de febreru de 1790, que la so división facer so la influencia de Mirabeau, teniendo en cuenta los particularismos locales, pero non la identidá rexonal por medrana a alicar los países d'Estáu y d'Eleiciones (pays d'État et d'Élections) del Antiguu Réxime.

Les reivindicaciones rexonalistes remanecieron n'efeutu escontra finales del sieglu XIX al traviés de Frédéric Mistral y el Félibrige abogando por una identidá d'idioma y de cultura occitana na lliteratura. Influyendo en corrientes políticasmuy diverses, dende los monárquicos a los Félibres Rouges pasando polos socialistes moderaos como Jean Jaurès y los sofitos bien diversos a la rebelión de los viticultores de 1907, sicasí, esti enclín taba apoderada poles corrientes contrarrevolucionarias. Según el profesor Daniel Seiler «desque la tresferencia de soberanía pasó al Parllamentu y n'especial a la Nación, la periferia siente la so diferencia y enferrónase al orde anterior.»[17] Estes referencies constituyeron el caldu de cultivu ideolóxicu de la defensa de les identidaes rexonales nel marcu d'una renacencia nacional y realista realizáu pola Action française de Charles Maurras[18] a empiezos del sieglu XX.

Primeros ensamblaxes de los xeógrafos

editar
 
Los trelce agrupamientos» de Pierre Foncin, en 1891.
 
Propuesta de Paul Vidal de La Blache, en 1903.

Mientres la segunda metá del sieglu XIX, dellos xeógrafos, Pierre Foncin o Paul Vidal de La Blache, empezaron a encetar la cuestión «de los agrupamientos xeográficos» (d'assemblages géographiques) con cuenta de reagrupar dellos departamentos en criterios xeográficos.[19]

Foncin estableció una división en «treize ensembles» retomando les llendes departamentales (los territorios d'Alsacia-Lorena, depués alemanes, formen un conxuntu clasificáu por separáu):

  1.      Llanures del Norte (Nord, Pas-de-Calais, Somme)
  2.      Llanures de Paris y de la Champagne (Oise, Aisne, Marne, Haute-Marne, Aube, Yonne, Seine-et-Marne, Seine, Seine-et-Oise, Eure-et-Loir)
  3.      Pandu lorena (Ardennes, Meuse, Meurthe-et-Moselle, Vosges)
  4.      Llanures y llombes de Normandía (Seine-Inférieure, Eure, Calvados, Enllordie, Orne)
  5.      Bretaña, Vendée y Poitou (Loire-Inférieure, Finistère, Côtes-du-Nord, Morbihan, Ille-et-Vilaine, Vendée, Vienne, Deux-Sèvres)
  6.      Llanures de la Loire (Mayenne, Sarthe, Maine-et-Loire, Indre-et-Loire, Loir-et-Cher, Loiret, Cher, Indre, Nièvre)
  7.      El Macizu Central (Allier, Creuse, Haute-Vienne, Dordogne, Lot, Tarn, Aveyron, Lozère, Haute-Loire, Loire, Puy-de-Dôme, Corrèze, Cantal)
  8.      Llanures del Suroeste (Charente-Inférieure, Charente, Gironde, Lot-et-Garonne, Gers, Landes)
  9.      Pirineos (Basses-Pyrénées, Hautes-Pyrénées, Pyrénées-Orientales, Haute-Garonne, Ariège, Aude)
  10.      Xura y Saône (Belfort, Haute-Saône, Doubs, Xura, Côte-d'Or, Saône-et-Loire, Ain)
  11.      Alpes (Haute-Savoie, Savoie, Hautes-Alpes, Basses-Alpes, Alpes-Maritimes, Var, Corse)
  12.      Llanura del Languedoc (Rhône, Isère, Ardèche, Drôme, Vaucluse, Bouches-du-Rhône, Gard, Hérault)

Nacencia de les rexones modernes

editar
 
Les rexones de Clémentel (1919).

Les reivindicaciones rexonalistes emanaban de los legitimistas cuando estos dieron cuenta, na década de 1890, que la República había definitivamente vencíu nes urnes y que namái'l poder llocal taba inda nes sos manes.

Les primeres midíes tomaes nel sentíu de la creación de rexones nun llegaron hasta la Primer Guerra Mundial. Arriendes d'una circular del Ministeriu de Comerciu de 25 d'agostu de 1917 (ella mesma inspirada poles teoríes rexonalistes), una primer orde ministerial instituyó les llamaes agrupaciones económiques rexonales (groupements économiques régionaux ) llamaes «rexones Clémentel» el 5 d'abril de 1919. Estes rexones económiques» reagruparon les cámares de comerciu, a la so voluntá, nel territoriu de la metrópolis. Les cámares de comerciu yeren llibres de xunise a la parte de la so eleición y camudar llibremente, les 17 rexones previstes primeramente llueu fueron alzaes a 21, y alministraes por un Comité rexonal compuestu por dos delegaos por cámares, a los que s'axuntaron los prefeutos y subprefectos que teníen voz consultiva. Yeren de xeometría variable: por casu, la III (agora VI) rexón económica (Rennes) tenía de reagrupar en 1917 les cámares de comerciu de la Côtes-du-Nord, Finistère, Ille y Vilaine y Morbihan, pero en 1920 la Cámara de comerciu de Lorient (Morbihan) prefirió xunise a la V Rexón (Nantes).

Nesti modelu, en setiembre de 1919, les federaciones de sindicatos d'iniciativa formaron 19 "rexones turístiques", que les sos llendes yeren llibremente conveníos nun sentíu xeográficu, etnográficu, históricu y turísticu, que travesaben dellos departamentos, como Loiret, Var o Lozère.

Delles iniciatives llexislatives acompañaron esti movimientu dende 1915, depués en 1920 (proposición de llei Hennessy) y 1921 (proposición de llei Charles Rebel, proyeutu de llei Millerand-Marraud-Doumer) pa una descentralización alministrativa cola formación de rexones y eleición d'asamblees rexonales. Estos proyeutos nun tienen ésitu.

 
Prefeutures rexonales del Estáu francés de 1941.

A partir de la Primer Guerra Mundial, el desenvolvimientu del tresporte y la facilidá de movese lloñe condujó a dalgunos a cuestionar la oportunidá de crear divisiones alministratives rexonales más grandes que los departamentos.

Nel campu de les idees, les nueves demandes rexonalistes identificar col país real (pays réel) defendíu por Charles Maurras, discípulu de Frédéric Mistral, intelectual francés d'Action française y de la Révolution nationale del gobiernu de Vichy. Foi, especialmente sobre la base ideolóxica monárquica, de la que de la mesma derivaba, el mariscal Pétain quien aprobó una reorganización territorial rexonal diseñada pol so Secretariu d'Estáu de Finances, Yves Bouthillier. El decretu, publicáu 30 de xunu de 1941, atribuyía a dellos prefeutos los poderes de prefeutos rexonales y llevaba una división del territoriu pal exerciciu d'eses facultaes en virtú de la llei de 19 d'abril de 1941, con una división que reagrupaba los departamentos. Esta división abarruntó la división de rexones programaes que respetaben criterios económicos y sobremanera, el venceyu cola ciudá capital polos tresportes terrestres. Taben próximes a l'actual organización rexonal.

Esta división nun sobrevivió a la cayida del réxime de Vichy y foi derogada en 1945.

Pero nel posible caos de la Libération que s'anunciaba, el xeneral de Gaulle quería caltener el control de l'alministración llocal. Pero escarecía de personal de la Prefeutura; sabía que diba tener necesidá de nomar prefeutos que s'ocuparen de dellos departamentos al empar. Asina que decidió, por aciu ordenanza de 10 de xineru de 1944, la organización alministrativa qu'acompañaría la futura lliberación del territoriu ya instauró les rexones alministratives. Fueron asitiaes so l'autoridá d'un comisariu de la República. Fueron eslleíes a la so salida del poder, en xineru de 1946.

 
Les igamías, en 1948

La llei de 21 de marzu de 1948 implementó los Inspeutores xenerales de l'alministración en misión estraordinaria (Inspecteur général de l'administration en mission extraordinaire (IGAME)) encargaos de coordinar nel senu de les 13 circunscripciones (les igamías) l'aición de les rexones de defensa y de los prefeutos de departamentos.

Paralelamente, alzáronse voces esmolecíes pola hipertrofia de París (el llibru d'ésitu de Jean-François Gravier, Paris et le désert français, data de 1947). A la cabeza del Estáu, esmolecer de la ordenación del territoriu. Esta esmolición foi impulsada pol éxodu rural aceleráu dempués de la posguerra. Esto consistió entós en compilar una llista de ciudaes destinaes a faer de contrapesu a la capital, y a asignar les agrupaciones de departamentos. Esperábase asina retener nestes rexones, fuertemente reforzaes peles principales ciudaes y con un equipamientu completu, la mayor cantidá posible d'emigrantes potenciales escontra la rexón parisina.

 
Les rexones de los programes d'aición rexonal (1955).

Nesti contestu, el decretu Pflimlin[20] de 30 de xunu de 1955 decidió'l llanzamientu de «programes d'aición rexonal» pa «promover la espansión económico y social de les distintes rexones». Reenviaría a una orde ministerial,[21] que sería roblada'l 28 de payares de 1956, pa definir les circunscripciones d'estos programes d'aición rexonales, orixinalmente 24 (incluyendo 22 en Francia metropolitana - Córcega foi parte de la rexón de Provenza y Córcega, pero estremaba una rexón de los Alpes de la rexón de Ródano), circunscripciones que seríen delimitadas por Jean Vergeot, comisariu xeneral axuntu de Plan. D'usu oficialmente alministrativu, estes rexones tamién s'utilizaron como marcu pa la planificación de les grandes operaciones d'ordenación territorial. Per primer vegada dende la Revolución, les rexones, que nun correspondíen a les antigües llendes provinciales sinón que fueron racionalmente delimitadas, fueron utilizaes en Francia. Foi esta esmolición la que fizo d'Amiens una capital rexonal, cola esperanza de qu'esta postrera, provista del Aisne y del Oise, compensara'l fuerte curiosu de París, darréu al norte. Foi la razón tamién de que la rexón de Midi-Pyrénées, non más coherente con una realidá histórica que'l Valle del Loira, formárase; la presencia central y poderosamente curiosa de Toulouse xustificar.

En 1960 un decretu de 2 de xunu[22] refierse (pa la metrópolis) a les llendes de les rexones sobre los que s'instauraron los programes d'aición rexonales por que sían circunscripciones d'aición rexonal (con dellos cambeos: les rexones d'Alpes y de Ródano fundiéronse, los Bajo Pirineos pasaron del Mediudía-Pirineos a Aquitania, y los Pirineos Orientales de Mediodía-Pirineos al Languedoc).[23] Agora bien, estos territorios nun son solamente los motivos de programes económicos, sinón tamién ye'l conxuntu d'alministraciones que deben calcar les sos subdivisiones nestes circunscripciones —que potencialmente podríen constituyir en cada casu unidaes alministratives que tomaren delles rexones o al contrariu subdividise una rexón en delles partes, pero les llendes d'estes unidaes tienen de coincidir coles llendes de les rexones. Estes circunscripciones d'aición rexonal tán dotaes d'un prefeutu rexonal por aciu el decretu del 14 de marzu de 1964. Una nueva etapa de descentralización rexonal foi entós devasada por esti decretu que instituyó una comisión de desenvolvimientu económicu rexonal» (commission de développement économique régionale, CODER), asamblea consultiva, compuesta por metá de sociu profesionales y metá de personalidaes designaes polos Conseyos Xenerales y el Primer Ministru que garrasti al prefeutu rexonal responsable de coordinar les aiciones del Estáu na rexón.

Rexones, establecimientos públicos

editar

El 27 d'abril de 1969, el fracasu d'un referendu destináu ente otres coses, a ampliar el papel de les rexones, llevó al arrenunciu de Charles de Gaulle a la presidencia de la Républica.

El decretu nᵘ 70-18 de 9 de xineru de 1970 qu'alzó a 22 (ventidós) el númberu rexones metropolitanes dixebrando Córcega de Provenza-Costa Azul.

La llei nᵘ 72-619 de 5 de xunetu de 1972 crea, en cada circunscripción d'aición rexonal, una institución pública: l'área de rexón o establecimientu públicu rexonal. Cada rexón ta alministrada por un conseyu rexonal asistida por un comité económicu y social. Cada rexón foi investida de pocos poderes. Per otra parte, el prefeutu rexonal yera encargáu de la instrucción de los casos y la execución de les deliberaciones del conseyu rexonal. La llei de descentralización de 1982, impulsada por Gaston Defferre, ministru del Interior y de la Descentralización, consagró'l términu rexón y fixo d'elles coleutividaes territoriales de parte entera.

Rexones, coleutividaes territoriales

editar

La llei de 2 de marzu de 1982 estableció la eleición de conseyeros rexonales por sufraxu universal, nel marcu de los departamentos, por un mandatu de seis años anovable, y dotó a les rexones de competencies bien definíes.[24] La primer eleición llevar a cabu'l 16 de marzu de 1986, el mesmu día de les eleiciones llexislatives. Les rexones convirtiéronse en coleutividaes territoriales, al mesmu títulu que los departamentos y les comuñes.

El gobiernu de Jean-Pierre Raffarin, primer ministru del presidente président Chirac de 2002 a 2005, tresfirió a les rexones la xestión de determinaes categoríes de personal non docente de la Educación nacional. Los críticos d'esti plan aseguraron que les rexones nun cuntaben colos recursos financieros necesarios pa soportar esta carga y que esa midida agravararía les desigualdaes ente rexones.

Rexones dende 1982 hasta'l 31 d'avientu de 2015

editar
Ver tamién: Antigües rexones de Francia

Ente 1982 y 2015, había 22 rexones na Francia metropolitana. Antes de 2011, había cuatro rexones d'ultramar (Guayana Francesa, Guadalupe, Martinica y Reunión); en 2011, Mayotte convertir na quinta rexón d'ultramar.

Plantía:Mapa de les rexones de Francia (hasta 2015)

Departamentos d'ultramar: Los departamentos d'ultramar (o rexones d'ultramar) (en francés département d'outre-mer o DOM) son cinco colectividaes territoriales integraes a la República Francesa de la mesma manera que los departamentos y rexones metropolitanos. Los cinco departamentos d'ultramar son:

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. ↑ Mayotte devient le 101e département français Archiváu 2014-03-26 en Wayback Machine, Le Monde, dáte-le 31|mars|2011}}.
  2. ↑ Bien que le quorum n'ait pas été atteint lors de la première réunion du conseil général de l'île qui devait désigner un nouveau président et lancer officiellement le nouveau statut de Mayotte (cette réunion est reportée au 3 avril), le gouvernement français considère que le 101e département français a bien été créé le jeudi 31 mars puisque l'article 37 de la loi n° 2010-1487 du 7 décembre 2010 relative au département de Mayotte Archiváu 2017-12-01 en Wayback Machine prévoit simplement que « Hormis celles de ses articles 30 à 35, Les dispositions de la présente loi entrent en vigueur à compter de la première réunion suivant le renouvellement du conseil général de Mayotte en 2011. »
  3. ↑ Monde.fr Archiváu 2014-03-26 en Wayback Machine "Mayotte accède à son statut de département dans la confusion", consultáu'l 31/03/2011]
  4. ↑ «Carte des Régions» (francés). INSEE. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-04-07. Consultáu'l 29 de setiembre de 2009.
  5. ↑ «Francia amenorga de 22 a 13 el númberu de rexones pa retayar gastos». El País (23 de xunetu de 2014). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-06-04. Consultáu'l 14 d'abril de 2015.
  6. ↑ Monde.fr Archiváu 2021-07-25 en Wayback Machine « Adoption par l'assemblée le passage de 22 régions métropolitaines à 13 »
  7. ↑ «Archived copy». Archiváu dende l'orixinal, el 2017-05-20.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Códigu xeneral de les coleutividaes territoriales franceses.». Archiváu dende l'orixinal, el 2018-12-11.
  9. ↑ «Constitution de la République française» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-11-06. Consultáu'l 9 de payares de 2012.
  10. ↑ Robert Marconis, France : recompositions territoriales, Documentation photographique n° 8051, 2006, páx. 9.
  11. ↑ «La nouvelle nomenclature des régions». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-11-05.
  12. ↑ Artículu 2-I-4° de la Loi numéro 2015-29 del 16 de xineru de 2015 relative à la délimitation des régions, aux élections régionales et départementales et modifiant le calendrier électoral (1) , « Par dérogation aux 2° et 3° du présent I, Strasbourg est le chef-lieu de sa région » «Fac-similé JO du 17/01/2015, texte 1» (francés) (17 de xineru de 2015). Archiváu dende l'orixinal, el 2019-10-18. Consultáu'l 21 de xineru de 2015.
  13. ↑ La carte des régions en 2015 Archiváu 2018-01-10 en Wayback Machine, consultáu'l 14 d'abril 2015.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 CARTE. Quelles seront les capitales des futures régions de France ? Archiváu 2021-02-25 en Wayback Machine, France TV info, 13 avril 2015.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 Decretos del 31 de xunetu de 2015 qu'establecen les chef-lieu provisionales de les nueves rexones: Aquitaine-Limousin-Poitou-Charentes (nᵘ 2015-940), Auvergne-Rhône-Alpes (nᵘ 2015-941), Bourgogne-Franche-Comté (nᵘ 2015-942), Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées (nᵘ 2015-943), Normandie (nᵘ 2015-944), Nord-Pas-de-Calais-Picardie (nᵘ 2015-945)
  16. ↑ « depuis le début du s. XIXe, il existait en France un mouvement qui revendiquait la création d'entités administratives et politiques permettant une décentralisation accrue des pouvoirs et la reconnaissance des identités régionales ». Droit administratif général, Jean-Louis Autin, Catherine Ribot, Litec, p. 59.
  17. ↑ « dès que le transfert de souveraineté passe au Parlement et surtout à la Nation, la périphérie ressent sa différence et s'accroche à l'ordre antérieur »Les Partis autonomistes, Daniel Seiler, BUO, Que sais-je ? numéro 1997 , p. 20-21.
  18. ↑ L'Idée de décentralisation, Charles Maurras, 1898.
  19. ↑ Géographie de la France, par Pierre Foncin (1891), Édition Colin.
  20. ↑  — PDF Décret n° 55-873 du 30 juin 1955 Archiváu 2011-12-13 en Wayback Machine relatif à l'établissement de programmes d'action régionale
  21. ↑ Cet arrêté, publié au Journal officiel du 6 décembre 1956, p. 11649 , peut être  — PDF consultáu en llinia Archiváu 2011-12-13 en Wayback Machine.
  22. ↑ Trátase del decretu 60-516 del 2 de xunu de 1960, publicáu nel Journal officiel de 3 xunu , p. 5007 y disponible en ligne Archiváu 2011-11-14 en Wayback Machine — PDF.
  23. ↑ Les tenants et aboutissants de cette réforme de 1960 ont été traités par l'hebdomadaire L'Express dans un article du 15 mars 2004 de Michel Feltin Serge Antoine L'homme qui a dessiné les régions, article disponible en ligne Archiváu 2019-06-18 en Wayback Machine.
  24. ↑ Jean-Marie Miossec, Géohistoire de la régionalisation en France, Presses universitaires de France, 2009, ISBN 978-2-13-056665-6.
  25. ↑ «France.fr: Mayotte». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-02-24.

Enllaces esternos

editar



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Rexones_de_Francia&oldid=4235594»