Idioma italianu

L'italianu ye una llingua románica, basada na variante toscana, habiendo gran diferencia ente tolos dialeutos italianos hasta'l puntu de considerar variantes como'l lombardu, vénetu, sicilianu, etc.. como idiomes propiamente dichos. Dende esti puntu de vista l'italianu oficial fálenlu como idioma maternu menos de 30 millones de persones.

italiano y Italiano
Faláu en
Faláu en	Italia, San Marín, Suiza, Ciudá del Vaticanu, Croacia, Eslovenia, Grecia, Albania, Etiopía, Libia, Eritrea y Somalia
Númberu de falantes
Falantes Tipu Añu 64 800 000 llingua materna 2019
Datos
Familia	llingües italianes centromeridionales y llingües del sur d'Europa
Estáu de vulnerabilidá	1 seguru
Sistema d'escritura	alfabeto italiano (es) y alfabetu llatín
Reguláu por	Accademia della Crusca (es)
Códigos
ISO 639-1	it
ISO 639-2	ita
ISO 639-3	ita

El toscanu impúnxose tres la reunificación italiana por ser la variante más prestixosa al escribir Dante, Boccaccio y Petrarca les primeres grandes obres lliteraries de la península itálica na Baxa Edá Media.

Presencia del italianu nel mundu

L'italianu fálase n'Italia, u ye idioma nacional, en dos cantones del sur de Suiza u ye cooficial, y notros munchos países.
Destaquen los 4 millones d'italoparlantes n'Estaos Xuníos.

Posición dientro de la Familia románica

La consideración de llingua única a tolo que se fala n'Italia ye bien abegoso: los idiomes descendientes del llatín estrémense en dos grupos: l'oriental, qu'inclúi al rumanu y aromúnicu (macedorrumanu) y l'occidental, dividíu en llingües galo-ibériques como'l francés, les demás llingües d'oil, l'occitanu, francoprovenzal, retorromanu y les llingües galo-italianes (lombardu, piamontés, vénetu, ligur, etc.) y la rama italorrománicu incluye el sicilianu, calabrés, napolitanu y el propiu "italianu" o toscanu. La llinia divisoria ente galoitalianes y italoromániques ta asitiada xusto nel entamu de la península cerca de Rimini.

Pola imposición del toscanu, idiomes con antigua tradición lliteraria como'l vénetu o que gozaron del estatus d'idioma oficial, como'l piamontés nel Reinu d'El Piamonte-Cerdeña, la llingua ligur na República de Xénova o'l Napolitanu nel Reinu de les Dos Sicilies, tan arrequexaos anguaño a la categoría de dialeutos, magar qu'Italia reconoz como idiomes al sardu y friulián, magar que nenguna d'estes llingües caben dientro de la rama ítalo-romance.

Clasificación llingüística

• Indoeuropéu
  • Itálicu
    • Románicu
      • Románicu oriental
        • Italorrománicu
          • Toscanu
            • Italianu

Pronunciación

Equi amuésase la pronunciación de lletres o diágrafos del italianu.

Lletra o diágrafu	Fonemes
A, a	/a/
B, b	/b/
C, c	/k/ antes de a, o, u, /t͡ʃ/ antes de e o i
CH, ch	/k/
D, d	/d/
E, e	/e/ /ɛ/
F, f	/f/
G, g	/g/ antes de a, o, u /ʒ/ antes de e o i
GN, gn	/ɲ/ igual que la ñ
GLI, gli	/ʎ/ como la ll del asturianu
H, h	ye muda
I, i	/i/ /j/
L, l	/l/
M, m	/m/
N, n	/n/
O, o	/o/ /ɔ/
P, p	/p/
Q, q	/kw/
R, r	/ɾ/ /r/
S, s	/s/
SC, sc	/ʃ/ como la x del asturianu
T, t	/t/
U, u	/u/
V, v	/v/
Z, z	/ts/ o /dz/

• Consulta la edición de Wikipedia n'idioma italianu.

Enllaces esternos

• Diccionario Freelang - Diccionariu italianu-español/español-italianu.
• Luigi de Bellis Lleiciones de grámatica (n'italianu)
• http://www.accademiadellacrusca.it/it/copertina Archiváu 2015-06-08 en Wayback Machine

• Datos: Q652
• Multimedia: Italian language
• Llibros: Italiano
• Recursos didácticos: Italiano
• Cites famoses: Idioma italiano